Nog even

Neueut neueut neueut
6:45u
Een bonkende hoofdpijn overvalt mij
Ik trek het donsdeken wat hoger.
12 minuten later komt een indringer de kamer binnen.

Ik heb geluk, de tiener wil mij wel een ibuprofen halen.
“Ja madammeke dat is zo, alles ziet er normaal uit.”
De woorden van de huisdokter gisterenavond waren meedogenloos.
Ze galmen nog na, waarom voel ik me dan niet normaal? Gelukkig is het woensdag. Mijn eerste werkdag gisteren was verre van een succes; Keelpijn, moe na 30min overleg, stekende pijn in mijn oor, stresskaken..
Een uur lunch pauze waarin ik zorgvuldig mijn 2 witte bokes in dobbelstenen sneed, in soep dopte en voorzichtig naar binnen werkte. Ik kon de gedachte aan een bejaardenhuis niet onderdrukken, ermee lachen ging niet.  Nog een workshop en de rest van de dag hield ik mij in stilte bezig. Terug naar vandaag. Woensdag,  één dag respijt, morgen is er een nieuwe poging.
Ondertussen is het 7u . Ik moet opstaan. Geen tijd voor meer zelfmedelijden.

‘Hey mama.. is groen de laatste kleur ?’
vraagt de dochter wanneer ik in de spiegel kijk, ik hoop het .. het geel stond me ook al niet.
Mijn oog valt op de stoffige  weegschaal.. ah dat is een goei idee.. ik moet wel afgevallen zijn! Niet dus.
Ik rochel de laatste bloederige slijmen van de nacht op. Tandenpoetsen slaag ik over, wanneer ga ik de borstel er weer in krijgen, vraag ik me af. Spoelen (niet te enthousiast) met dat vieze goedje en aankleden.
In de gang struikel ik over 2 natte zwemzakken en ruik ik nog de verbrande geur van gisteren. t Ventje was gaan fitnessen en had saus op het vuur laten staan. Ik was allang blij dat het kot niet afgebrand was, toen ik met kids, te laat van de dokter thuiskwam.
Ik vind de aangekoekte pot nog op het fornuis. De vaatwas niet uitgeladen, noch ingeladen.. ik stuur een eerste kwade sms.
Het water aan de ontbijttafel smaakt me niet, de kids eten cornflakes. De sms wordt gevolgd door een 2de en 3de . De toon alsmaar grimmiger.. wat denk ik er eigenlijk mee te bereiken? Ik voel me miserabel..  das al.
Nog snel afspraken maken hoe ik de bende kan ophalen ’s middags zonder dat we vast geraken in het verkeer, jassen en schoenen aan, we zijn weg!

De auto in.. het lege tanklichtje knippert, de ramen zijn wat aangevroren, maar het tankstation vlakbij. Ik tik de verkeerde km stand in, maar het kan me worst wezen… ze moeten het ook maar niet in zo’n domme volgorde vragen. Pompnummer pincode en ahja weet ge ondertussen nog uw kmstand? Ik neem me, voor de zoveelste keer, voor deze suggestie ne keer te bezorgen bij de juiste IT’ers ! They can change the world!

Een kwartier later zit ik terug aan de ontbijttafel. Ik ruim af en zie de dochter haar vergeten bril. Ik moet iets eten.
Havermoutpap lijkt me een poging waard, en voor de zekerheid gevolgd door de ondertussen verslavende gele pudding.  Terwijl het afkoelt, zet ik koffie. Het smaakt niet. De warmte van de drank haalt een ijzersmaak boven die ik dezer dagen maar al te goed ken.
Ontsmettingsmiddel en bloed, zowat de enige smaken die echt doordringen.

Ik zie de stapel boeken liggen, onaangeroerd. Daar zal ik vandaag ook niet aan toe komen. Plichtsgetrouw en hersenloos haal ik de was af.
Mijn tanden zijn precies echt wel aan het wakker worden. Ik trek naar de spiegel. Mijn mond gaat verder dan ooit open. Mijn tandvlees doorregen met draadjes. ‘ t doet pijn. Boodschappen dat moet ik doen. En naar het stadhuis.
Een lijstje.. goei idee.. ik neem mijn blokje en vind er nog één; Kapper bellen, schilder contacteren, orthodont afspraak maken.  Och ja.. ooit.  De orde van de dag. Wat eten we vandaag. Ik heb zin in witloof met hesp en kaas. Het zijn dagen zonder vlees, maar vandaag ga ik zondigen. Iets lekkers, ik heb er nood aan. Maar ook smeuig. Een snelle videe, dat wordt het. Check.

Zitten en ademen, zitten en ademen.. meer kon ik de afgelopen dagen niet. De pijnstiller werkt. Ik voel precies wat ruimte in mijn hoofd. Ik wil .. ik wil..  oh ik zou graag.. iets willen naaien. Iets anders aan mijn keukenmuur. Iets zaaien. Ik wil.. ik maak me geen illusies.
Niet vandaag.. misschien binnenkort. Vandaag alleen zittende dingen.. bollekes rollen …eten maken, op tijd aan de schoolpoort.. dat zal al genoeg zijn.

Ik kijk naar buiten, zie rijm en vogeltjes die langskomen maar geen eten meer vinden. Geen regen.. oef. De tuin was de afgelopen dagen bijna verdronken. Weg met dat miezerige donker. Geef mij maar wolken en opklaringen. Desnoods buien,gieten, hagel.. als er maar afwisseling in zit. Uit schrik mijn vleugelige vrienden te moeten missen, trek ik terug naar buiten met nieuwe pinda noten.  De kippen krijgen eten..
Ik zie een hok dat uitgemest moet worden. Een wilgenbos te snoeien en een moestuin waar ik moet aan beginnen.
Ik hoor vogels en ruik lente.
Nog even ..