Zoals ik voor de zoveelste keer met mijn teen tegen de tafel stoemp,
zo voelt het
waarom leer ik het nooit ?
De laatste dagen voor school, ik probeer niet te veel hooi op mijn vork te nemen, maar er is was in te halen.. er zijn boeken te kaften, schoolmateriaal te halen, tandartsen en kappers te bezoeken. Ik doe wat telefoontjes en maak werk van paperassen (stormschade, hospitalisatie, kapotte overlock) .. hoe hard ik ook probeer, niks lijkt te bewegen.
Ik oogst, hak pompoenen, vries in en maak de slechtste pompoensoep ooit ..
Het bereiden van de dagelijkse kost: er altijd net iets te laat aan beginnen, met te grote honger en haast, en het in mijn ogen altijd tegenvallende resultaat. Als ik iets zelf moet maken, kost het mij toch altijd zoveel meer energie dan het oplevert.
De totaal versleten bikini’s op de wasdraad, de plekken die ik met de beste wil van de wereld nooit meer uit de favoriete pijama van echtgenoot en dochter uit krijg.. ze zijn de stille getuige van een geslaagde vakantie waarin pijama’s en bikini’s de hoofdrol speelden. Ze bezorgen mij een nostalgische weemoedig gevoel .. het is voorbij ..
De schuiven die ik nog wilde opruimen, de zaken waar ik afscheid van zou moeten nemen.
Het is mooi weer, we zouden leuke dingen moeten doen, we zouden leuke dingen kunnen doen…
De zomer, hij is nog bezig. En toch lukt het me niet…
De dagelijkse sleur overvalt me.. wanhopig schrob ik en gooi die pijama nog een keer in de machine.. ik geef niet op..
De dreiging dat het gedaan is, dat ik niets meer kan toevoegen aan mijn .. dit wil ik nog ..lijstje.
Na de reis, deze week waarin ik er alleen voor sta, de kids doen van lamlendig achter de pc zitten en zelf doe ik het niet veel beter..
“Genieten” het ligt binnen handbereik, en toch lukt het me niet
Kom een douche’ke en dan vliegen we erin ..
Daarna, daarna gaat het beter .
(..zeg ik mij al 3 dagen ..)
Liebest 
Mentale overload en het einde van een vakantie. Courage, je zou je van minder lamlendig voelen… Het ritme is hier al 2 weken zoek. Misschien wordt het beter als de school herbegint?
Wat je schrijft is heel herkenbaar! Op de terugweg van vakantie overviel dat gevoel me ook helemaal. Wetende dat je de realiteit niet langer kan negeren. Er is geen ontkomen meer aan. Bij mij was het vooral jobgebonden. Opnieuw moeten starten in een team waar ik mezelf niet kan zijn. Deuren die voor anderen wel opengaan en die voor jou worden dichtgeduwd. Elke dag toneel moeten spelen, je eigen leekrachtenstijl verloochenen omwille van wat anderen denken en/of zelf niet willen/kunnen doen in hun klas. Ik kon het echt niet langer, was er maanden ziek van! Van job veranderen was niet zo eenvoudig, wilde ik mijn opgebouwde rechten behouden en niet op een ontieglijk vroeg uur moeten vertrekken. Anti-reclame ten top omwille van jaloezie deed zijn werk. Dat nieuwe schooljaar zag ik absoluut niet zitten, onmacht en verdriet overheersten. (Steun van de vele blije kinderen en tevreden ouders waren gelukkig sterretjes aan de donkere hemel.) Tot ik 2 weken geleden dan toch eindelijk de juiste sleutel vond om een poortje te openen: een nieuwe schoolpoort, met nieuwe collega’s. Toen werd het weer lichter. Het is voorlopig maar voor één schooljaar, maar ik mag terug de juf zijn die ik ben i.p.v. een marionette in een poppenkast! Dat geeft me zoveel nieuwe energie, zelfs op zo’n druilerige dag als vandaag!
Ik hoop dat jij ook heel snel je draai weer vindt en dat nu de leuke dingen je pad kruisen! Jij verdient dat!
oh thanks, MamC , zo lief van je ! ik wens je een fantastisch jaar toe !