Praten werkt

Praten werkt
De terugkeer naar het werk was grondig voorbereid.
Procedures. Richtlijnen. Filmpjes.
Er stond zelfs een ontvangstcomité klaar.

Na 12 weken fulltime thuiswerken keerden we terug.
In een verplichte wekelijkse beurtrol.
Pijlen. Bordjes. Alcohol gel.
Iedereen een beetje nerveus.

Het leek een eerste schooldag.
Om dat gevoel compleet te maken,
kregen we een blaadje om onze naam op te schrijven,
het was bedoeld om onze plaats ‘claimen’.

Gelukkig had ik het niet nodig om de collega’s van het nieuwe team te herkennen.
De coronakapsels vielen mee.

Het was wennen. Er moet voortaan een ommetje gewandeld worden voor koffie.
‘Aaah oke.. dus ik mag niet gewoon ? Oke dan..’
‘Man wat plakt die alcoholgel. Is dat eigenlijk verplicht? ‘

Voor de toiletten moeten we 3 deuren openen.
Ééntje van de gang, ééntje na de lavabo, en dan nog eentje naar het toilet zelf.
De procedure schrijft voor .. handen wassen VOOR en NA toiletbezoek.
Zelf nam ik al snel het heft in eigen handen (gewassen handen é) en blokkeerden de buitenste twee deuren.

Vermits we zelf het dichtste bij de gang zitten, kunnen we geur- en lawaaihinder zelf wel in de gaten houden, dacht ik.
Vervolgens deblokkeerde iemand de deur.
De dames lavabo’s zijn zichtbaar voor de mannen die langskomen.
Misschien wil er iemand niet in het openbaar de handen wassen ?
Misschien moest er iemand even huilen ? Make-up bijwerken?

Ik kan de volledige consequenties van mijn actie niet inschatten.
Dus ik dierf niet goe..

Toen ik later op de dag langskwam zag ik blaadjes op de grond van het toilet.
Een Wc velletje in de linkse toilet.
Een handdoek velletje in de rechtse.
Het leek net alsof iemand wou kijken welke toilet bezocht werd.

En we zaten met zo weinig vrouwen op de vloer.
Ik polste even bij mijn collega wat zij van de openstaande deur vond,
en zij vroeg .. ooit heb ik dat eens gelezen, de mensen namen die nu de eerste of de laatste toilet?

2 minuten later was het gepiept.
Ik nam een post-it.
Schreef mijn naam erop en kleefde die op één van de 4 deuren.
Nog eens een uur later hadden we elk onze eigen WC.

4 dames, 4 toiletten.. en mijn collega superblij,

Zij dacht al haar billen de hele dag dicht te moeten nijpen 😉

Einde van een tijdperk ?

Vrijdagmiddag was mijn kaars al opgebrand eigenlijk.
Na bijna 3 te-lange-dagen non-stop skype vergaderen stond ik bovendien een heleboel mails en andere administratie achter.

Het lijstje, zeg gerust lijst, maken voor de “boodschappen voor zoveel mogelijk dagen” kon er gewoon niet meer bij.
Laat staan de boodschappen dan nog daadwerkelijk te doen.

En ik had mij voorgenomen om mijn werklaptop deze keer meteen op te ruimen.
Maandag zou ik immers terug naar kantoor moeten. Leek me wel tof, eens een weekend met een leeg buro.

Het is er niet van gekomen.

Toen ik vanmiddag mijn laptop wou opbergen in een tasje.
Help, ik had toch een kleiner exemplaar ? ik wil niet staan klungelen in dat miniscuul glazen draaideurke dat zogezegd veilig genoeg is, met een grote laptop-trolley, een koelhoudzakje met mijn lunch en mijn handtas en dan proberen om geen enkele wand te raken.

Eerst van de nood een deugd maken, het stof, de kruimels van de buro gepoetst, gestofzuigd en aaah.. daar is dat tasje van de kringloop ! Oef, ziedewel dat ik dat onthouden had.
Moh.. een agenda. Waarin ik bijhield wat we aten / hoeveel ik woog / wanneer ik sportte / leuke afspraken en ook kleine ‘gelukjes’.

Hij is bruut gestopt op 13 maart.
De laatste dag op het werk.

7 juni zijn we nu.. dat is bijna 3 maand later.
3 maand van verplicht thuiswerk. 3 maand van huishouden combineren met werken. 3 maand van iedereen een plaatske zoeken met zijn laptop, 3 maand van op je tenen lopen met studerende pubers.
3 maand van wat opruimen hier en daar. 3 maand van positief blijven. 3 maand van héél vaak nieuwe info en regels.
3 maand van zoeken van balans tussen roepende gamende tieners, tussen wat is essentieel bij het opvoeden en wat kunnen we loslaten?

In die tijd werd het lente.. meer zelfs het werd warm en droog.

Dapper, zo zou ik mezelf omschrijven.

In het begin zonder moeite, met extra oog voor anderen.
Maar naarmate de weken vorderden doofde mijn lichtje.

Laat ons even samenvatten door te zeggen dat ik weet hoe het voelt om plots voor de rechtbank gedaagd te worden.
Niet voor één of andere misdaad. Gewoon omdat de kids 12/14 dagen bij mij zijn.

Dat ik weet hoe het voelt, als iemand die je kent, 2 weken in coma gehouden wordt, omdat dat nu eenmaal het beste is.
Weken waarin er weinig tot geen nieuws was. En dat de revalidatie, nu nog steeds, toch niet zo eenvoudig is.

Dat ik een grote kenniskring heb in de zorg, die niet alleen héél hard werken .. maar vooral ook erg bang zijn.

Dat er een week was waarin we elke dag een telefoontje met slecht nieuws kregen, en die eindigde met mijn naam veel te hoog op een doodsbrief.
Dat ik nu weet hoe dat gaat, zo een begrafenis ‘op uitnodiging’. met maximum 30 man, en waar er 1 stoel staat met 1,5 meter vrije ruimte naast.

Dat ik blij ben dat we geen rij’tje moesten vormen om handjes te schudden, maar in de plaats daarvan aanschoven aan een machine die wat alcoholgel in onze hande spuwde.

Dat het surreëel was, 2 mensen in de auto zien stappen naar de begraafplaats, met mondmasker’tje en geschrankt in de auto alsof het een VIP betrof.

Dat het moeilijk troosten is zonder lichaamscontact.

Dat ik het nog moeilijker vond, om mijn partner wiens mama dus stierf, die cruciale dagen LAT-relatie-gewijs moest missen. Hij met zijn kids, ik met mijne.
De ergernissen van het nieuw samengesteld gezin continu bij elkaar samen wonen, waren op die moment heel snel vergeten.

1 week .. 5 dagen .. een gans team samen op een landschapsburo.
Ik heb schrik van de prikkels. het lawaai.

Afgelopen week gingen mijn 2 pubers al 2 halve dagen naar hun school.
En had de bijna 20jarige skype gewijs examens vanuit zijn bed (ja daar kan ik ook nog wel wat over vertellen)
Volgende week nog 2 examens, waarin hij niet op kot zit maar hier thuis.

Daarna mag ik 2 weken thuiswerken. De 3de daarop volgende week zal ik naar de buro gaan werken terwijl de ex alvast de pubers entertaind.

-ik heb geen idee hoe vakantie hier gaat verlopen met kids die nu meer dan ooit aan de wifi verknocht zijn. al een veto gegeven hebben voor ardennen of zee. en nu voor geen enkele sociale gelegenheid nog hun pijama/joggingsbroek willen uittrekken.-

Dus .. mag ik nu even in stilte aftellen naar deze laatse week van juni aub ?

en geen drama meer aub.

ik heb voorlopig even genoeg gehad.

Danku.