Klikspijt

Ik heb een verhaal,
voor aan de koffie automaat.

Ik zou het in geuren en kleuren brengen,
en mijn collega zou zeggen ‘amaai’.

De keer daarop zou ik het nóg enthousiaster brengen,
iemand anders zou antwoorden: ‘dat is precies de familie meyland daar !’

Ik zou gerustgesteld zijn, bevestigd of net tegengesproken worden.
In ieder geval zou ik ‘het kwijt zijn’ en daarna mijn werk verder zetten.
Het is veel moeilijker om het hier neer te schrijven.
En ik zit zowiezo al teveel tijd achter schermen, en toch ga ik het proberen.

Ik hoorde vanmiddag in het middagjournaal van ‘Johan terryn’

De spijt die je hebt wanneer je op het internet iets aanklikt en beseft dat je je eigen kostbare tijd aan het verknallen bent. Een onverklaarbare verknaldrang doet je dan toch nog verder lezen.

In plaats van te klikken ga ik tikken !

nog even geduld .. het komt !

UFO

We zaten TV te kijken, iets onbenulligs.

Tot plots.
In de raam naast de TV (zo eentje tot op de grond)
Werd de oneindige donkerte plots opgelicht door ..

ja door wat ??

Ik draai mij naar mijn lief, zag jij dat ook ?
Wat was dat ? Een GIGANTISCHE vallende ster ?
Het was geen puntje maar ne bol.

En rap dat dat ging .. ne second.
Mijn lief: ‘het was eerder papier ofzo dat brandt, het flikkerde wat. Het is op de wei hiernaast gevallen.’

Wij naar buiten, eens gaan kijken, natuurlijk was er niks meer.
Zelfs geen gelande marsmannetjes ! Het was terug pikke pikke donker.

Een beetje verbaasd zette we onzen avond verder.

Maar kijk en geniet mee :

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=300562265448790&id=100064850554369

(ik miste elon musk zijn treintjes vorig jaar ondanks de voorbereiding, deze kreeg ik bij verrassing !)

Mi corona

1 oktober, ik was al even doodmoe,
Was al met nek- en rugpijnen naar de dokter geweest.
Had al een paar dagen later keelpijn.
En toen ik vrijdag begon te hoesten, wilde ik liefst een PCR test.
We zouden namelijk de dag nadien mijn verjaardag vieren met 3 vriendinnen.

De huisdokter had er geen oren naar, een zelftest moest het worden.
Het was een tijd van verkoudheid en griep, en iedereen was net gevaccineerd, het ongeloof was hoog.
(Voor zij die graag details willen: mijn 2 johnson spuiten waren toen al 6 maand geleden.)

De eerste test gaf zwangerschapsgewijs 1 streepje,
net voor ik juichte viel echter mijn oog op dat streepje, het stond bij ‘Corona’ en niet bij ‘Test’. (of is het Test en Controle?)
Nog een bezoek aan de apotheek later, stonden er 2 streepjes,
en moest ik plots wel een PCR. Die dag werd gevuld met angstige telefoontjes, mensen teleurstellen, onduidelijkheid overal.

De kids bij papa moesten daar maar blijven, en angstvallig werd gezocht naar ‘waar heb ik het opgelopen’. En ‘wanneer mag ik uit quarantaine’.
Uitgeput, zere keel van het bellen .. dat wel, maar toen was ik eigenlijk nog ‘in betrekkelijk goeie staat’.

De week die zou volgen werd een hel: Ziek. Doodziek. De mensen van het studieburo kwamen helemaal in ruimtepak bloed trekken. Ik moest continu zuurstof, hartslag, bloeddruk en koorts meten. Op oneven dagen een speekseltest. Op even dagen een bij mijzelf af te nemen pcr test. Tussendoor lag ik in bed. Ziek. Lezen kon ik vergeten. Eten kon ik vergeten. De contact-tracing telefoons waren er teveel aan. Als ik even naar toilet ging, had ik een hartslag van 140 en zat te hijgen alsof mijn leven er vanaf hing. Al gauw bleek dus dat ik best nog meer plannen uitstelde, en nog wat langer alleen thuis uitziekte.

Het was een harde periode, laat me daarover eerlijk zijn.

Zowel het ziek zijn, het alleen zijn, de onzekerheid, als de reactie van je omgeving.

Sommigen wilden zich niet laten testen. Sommigen waren kwaad hoe ik hen(/hun weekendplannen) in gevaar had gebracht. Terwijl ik mij gewoon aan de geldende regels had gehouden. We hadden twee keer samen gegeten de week voordien om afscheid te nemen van collega’s, ik was er wel kwaad voor op mezelf.
Zo leuk was dat niet geweest, waarom heb ik mezelf aan dat gevaar blootgesteld ?
Een paar dagen later bleek dan nog dat ik zelf een collega besmet zou hebben die er nog erger aan toe zou zijn dan ik.

Meermaals ben ik geschrokken van de reacties van anderen.
Gelukkig ben ik ook aangenaam verrast. Iemand die mij brood bracht of iemand die langs kwam met medicijnen, een kaartje met de post.
Een ezel gevuld met kersepitten *hart hart*
Nooit zal ik vergeten uit welke onverwachte hoek het kwam !

Toen ik later het werk hernam, kwam mijn smaak terug, maar mijn concentratie en mijn conditie niet.

Als ik stofzuig; de living en de keuken, dan kan ik die zelfde dag niet meer dweilen.
Het klinkt ongeloofwaardig ik weet het.

Ik wandel met de hond tweemaal per dag
(en kan tijdens het wandelen niet bellen)
Ik loop tweemaal per week (dapper noem ik het zelf)
En ik slaap.. 8 , 10, 12 u per nacht.

Ik ben in staat te functioneren. Mits een dutje hier of daar .
Ik heb bijvoorbeeld al een leuke citytrip Rome achter de rug.
Maar onbeperkte energie heb ik niet.

Het is hier nog steeds doseren.

Sommige mensen slapen samen met ne positieve en krijgen het niet,
sommige mensen hebben geen symptomen en toch de ziekte,
Sommige mensen hopen dit,
sommige mensen projecteren dat.

En allemaal hopen we dat het snel voorbij is.
Als iemand zegt: ‘ik wou dat ik het kreeg, dan hebben we dat ook weer gehad’, dan begrijp ik dat.

En daarom zou ik ook willen vragen, respecteer de andere zijn keuzes, geloof iemand, toon empathie.
Je weet niet in welke situatie hij zich begeeft.

Het proces dat niemand wilt

Voor zij die mij kennen, of zij die aandachtig meegelezen hebben, is het ondertussen wel duidelijk denk ik.

Ik had een huwelijk/relatie van mijn 20ste tot zowat mijn 38ste (4 jaar geleden)

Meteen met twee voeten op de grond, want ik bleek zwanger als we 3 maand samen waren.
Het was een huwelijk met up’s en down’s, dat is een understatement. Het was een destructieve en verre van gezonde relatie en toch slaagde ik er wonderwel in mezelf en 3 kids groot te brengen.
Het is altijd een machtsstrijd gebleven, en het grote keerpunt kwam pas toen ik besloot de strijd op te geven.

Toen ‘hoe zien wij onze toekomst samen’ mij niet langer interesseerde, bleek dat hij perfect gelukkig was. Er werd van hem niks meer verwacht, hij kon zich NU ECHT op zijn carrière storten en zowel huishoudelijk als emotioneel moest hij zich niet meer om het gezin bekommeren. Zijn leven werd ideaal, de kinderen groter, en ik onzichtbaar.

Ik ben niet over één nacht ijs gegaan, en de meest doorslaggevende factor was voor mij toch: ‘Ik wens mijn kinderen een beter leven toe. Ik moet hen tonen dat het wel kan. Ik moet hen tonen dat ze kunnen kiezen voor hun eigen geluk.’

Om een beetje tempo in het verhaal te brengen, pa werd ‘door mij buiten gezet’-euheum-. Huurde een piepklein appartement en dacht dat de zaak daarmee voorbij was. Elk weekend zeurde/weende hij tot de kids langs kwamen ‘want het was zo stil’. Nood aan een definitieve regeling, of eentje waarbij de kids bij hem konden overnachten was er in de beginne niet. Ik drong aan op een definitieve regeling, het onderhandelen startte. Hij wou een schone lei. Hij wou geen co-ouderschap of in de buurt wonen, hij wou zich ‘niet meer door mij laten doen’.

Dus eindigden we met een klassieke 12/14 regeling (kids gaan 1 weekend om de 2 weken naar hun vader). We spraken ook een -in mijn ogen klein- bedrag alimentatie af, en verdeelden de inboedel/financieën/huis. Niet zonder slag of stoot. Zo sprak hij van naar het buitenland of terug naar de kust te emigreren en wou ik er dus graag in dat hij de vervoerskosten bij het bezoek zou betalen (ipv deze in een klassieke regeling 50/50 te doen) Pietluttig kleine dingetjes, en elke keer hij ‘een toegeving’ moest doen, moest ik natuurlijk iets anders in ruil laten vallen.

Stresserende tijden waarin het gemanipuleer weer de overhand nam, maar er  kwam een verlossend einde aan, 3 jaar geleden.
De oudste zoon zocht samen met pa een groter appartement, zodat ze met zijn 2’n op kot konden in Heverlee. Na een jaar waarin ik dacht dat we dé perfecte echtscheiding had, bleek de zoon niet geslaagd. Depressief en tot niks meer in staat, moest hij holderdebolder een nieuwe studie kiezen. Hij trok met een bang hart naar het verre Kortrijk. En toen is het begonnen.

Pa begon zijn eenzaamheid aan de kids in het lang en het breed te etaleren, en schudde alles uit zijn mouw om de kids ‘meer hun zin’ te laten doen. Hij verkocht hen ‘de vrijheid waarin er geen verplichtingen zijn’, waarin ma een zaag is met haar eis tot studeren, en lokte ze zelfs met materiële beloftes. Twee keer gingen de kids een week naar hem toe, om eens te kijken of het pendelen van daaruit naar school lukte. Ik vond het geen succes, de kids vroeger er niet meer achter, maar wie vond het wel tof?

Ik ga niet de vuile was buiten hangen, maar het eindigde in een dagvaarding voor de familie rechtbank.

Onze clausule ‘als er problemen zijn, dan starten we familiale bemiddeling op’ was blijkbaar een soort dode letter.  Ik kreeg een eenzijdige nieuwe EOT die ik maar gewoon diende te ondertekenen waarin staat dat hij vanaf 18 jaar geen eurocent alimentatie dient te betalen. Dat we half half zouden doen, geen alimentatie mee voor de andere 2  kids, geen vervoerskosten, en ohja zelfs al heeft hij er zelf geen voordeel bij, hij wil toch ook het fiscaal voordeel van die 3 kids half delen.

Ik vond dat dit principieel niet kon.

Dat we 1 Jaar na het bekrachtigen alles opnieuw in vraag zouden stellen.

Ik zocht een advocate. En zo begon het. De eerste dreigtelefoon, maar ook De lijdensweg. De kids werden gehoord ‘bwoa ja, waarom niet ?’ papa heeft nu toch droge boterhammekes gegeten om dit proces ‘voor ons’ te doen ? Een proefregeling drong zich op, en toen werd het pas echt smerig. De kids zijn 17 en 15, toen ik dit artikel las, wist ik perfect waarover het ging:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/12/17/kunnen-zijn-wie-bent-als-ouders-ruzien-over-echtscheiding/

Al dat getrek en gesleur. genoteer van wat de ene partij deed en wat de andere partij deed.
Het is zó niet mijn ding. Ik blijf bij mijzelf. Ik probeer niks slecht te vertellen over pa, waar de kids bij zijn. Ik weet dat hij een andere visie heeft, maar ik laat het. Ik heb een pdf, 30 pagina’s. (schriftelijke conclusies die al 6 maand over en weer aan het gaan zijn) belachelijke feiten over wat er in die ondertussen 2 jaar gebeurd zijn. Dingen die niet door de beugel kunnen. Maar we maken die dingen niet ongedaan.  Wat de rechter ook beslist, mijn kids kunnen ‘niet meer terug’ naar de tijd dat ze dachten dat de wereld simpel en duidelijk was. Veilig en warm en met duidelijke verwachtingen.

Ik ben net voor de vakantie dus ‘verschenen’. Ik citeer even uit de reportage :

‘Het is best intimiderend om zo een gerechtsgebouw binnen te komen, hoe vaak heb ik niet gedacht: hoe ben ik hier terechtgekomen?’

Na een korte intermezzo over de ontbrekende financiële documenten (die ik overigens wel bezorgd had), moest ik een 30 minuten durend pleidooi aanhoren over hoe een dominante leugenachtige tegenwerkend vrouwmens ik wel niet was. Het antwoord van mijn advocate was warrig, teleurstellend, fragmentarisch, anecdotisch zelfs. En de advocate aan de andere kant reageerde met geblaas, ooggerol, gezucht, alsof ze een eerste klas actrice was. Toen het ging over het akkoord dat we hadden dat als de jong volwassene weer thuis komt wonen om welke reden dan ook (bvb corona) dat ik dan toch graag per maand terug alimentatie wil. Reageerde de tegenpartij met “zullen we dit per kwartier tellen ? of hoe moet dat dan ?” Ik kon het niet langer aanhoren en wou ‘7 maanden’ zeggen. Maar het was mijn beurt niet. Luttele minuten later kreeg ik dan toch het woord.

Onvoorbereid even de samenvatting geven van wat al die maanden met mijn kids gedaan hebben. We draaien het niet meer terug. Mijn beide kids hebben het super moeilijk. Op school doet de ene zijn jaar over en de andere is nu met kerst in sneltempo een andere school moeten gaan zoeken. (de zoon heeft een gameverslaving en een slaapprobleem,  om van al zijn stressgerelatieerde darmklachten nog te zwijgen, de dochter worstelt met  identiteitsproblemen)  Bovendien is het woord tegen woord.  Verschrikkelijk om te horen dat je ‘meineed’ pleegt, terwijl ik alleen maar dingen aanhaal die ik kan tonen met SMS,whatsapp berichten. Het proces heeft me al 5K gekost. Als zijn drijfveer de alimentatie was, ik had hem het geld zo kunnen geven. Wat een lijden heeft dit nu al niet gebracht. In godsnaam kan iemand die handel eens afschaffen aub?

Ik heb voor het eerst gepleit in een proces dat niemand wou, maar we stonden er toch, en de gevolgen zijn onherstelbaar.

-might delete later-

Het proces dat niemand wou

Ik gebruik hier schaamteloos de titel van de documentaire : ‘Het proces dat niemand wou’. Een serene en prachtige reportage over de beleving van de vrouwen in de rechtzaak rond Bart de Pauw. (momenteel te bekijken via Streamz- je kan gratis één maand kijken, als je telenet klant bent) 

Een documentaire die, als IK het voor het zeggen had, iedereen gezien zou moeten hebben. Ik keek de – in totaal 3- afleveringen niet in één keer, beetje raar om het zo geschreven te zien, maar ik zou het niet gekund hebben. Om eerlijk te zijn, het hakt er wel wat in. Je bent murw geslagen. Of allez ik toch, ik herkende er zoveel dingen in. De manipulatie, het schuldgevoel, het geheim, .. ik herkende technieken van de ex. Ik herken gedachtengangen bij mijzelf.  Maar ik herken ook scenario’s, wat zeg ik, zelfs letterlijk zinnen die mijn salesmanager mij ooit toestuurde. In berichten die ik ook onmiddellijk wiste. En toch blijft er zoiets spelen als ‘ik moet het opnemen voor andere/volgende vrouwen. Ik moet hem vertellen dat dit niet kan.’ En net daardoor blijft het bezig.

Ik zou dus zeker willen oproepen, bekijk die handel. En als je dat niet kan opbrengen, toon dan gewoon begrip. Het zijn nooit zomaar SMS’n. Je hebt geen idee wat de andere partij heeft doorgemaakt tenzij je bereid bent echt te luisteren.

Imméns respect voor de vrouwen in de reportage. Wat een sterke vrouwen. Wat een eerlijke getuigenis. Wat een pijn. Bedankt , namens mij .. en waarschijnlijk talrijke andere vrouwen, bedankt het is niet voor niets geweest.

De tijdsgeest is veranderd, wat heerlijk om te zien dat vrouwen van nu, er anders mee om gaan dan 15 jaar geleden.  Helena bijvoorbeeld: beleefd en duizend procent correct. Of Ella-June: wat een authentiek, oprecht persoon. Maar laat ons duidelijk wezen: het is nooit toegelaten geweest.  Manipulatie zit overal en het gebeurt sneaky en stiekem , en je kan je het bijna niet voorstellen zonder dat je erin zit. En als het toch gebeurt, dan leg je de schuld bij jezelf: hoe heb ik het zover laten komen ?

My god, wat vraagt het veel kracht om daarna door te gaan,  je leven anders in te richten. Laat staan dat je er dan later nog een keer totaal in ondergedompeld moet worden voor een rechtzaak. Zelfs zonder media heisa had dit een vreselijke zaak geweest !

Ik begrijp dat Liesa of Maaike nu het gevoel hadden geen keuze meer te hebben en ik bewonder hen voor wat ze gedaan hebben (het proces doorstaan en meewerken aan de documentaire)  voor mij was dit een noodzakelijke bijdrage aan een betere maatschappij.

Ook de andere dames, chappeau, niks dan bewondering over de kracht die jullie aan boord leggen.

Maar je moet mij niet geloven hoor, lees anders deze review even.

https://www.humo.be/tv/het-proces-dat-niemand-wou-over-de-zaak-de-pauw-is-een-voortreffelijke-reconstructie-die-lesvoer-moet-worden-op-school~bae8e695/

Krakende wagens lopen het langst

Een gezegde waar ik nog nooit van gehoord had.

Het wil zoveel zeggen als ‘klagende mensen worden vaak heel oud.’

Ik probeer dat dus zoveel mogelijk te vermijden, dat klagen, maar tijdens het lopen durf ik al wel eens ‘af te lopen’.
Zeker als het over de middag is, in de volle werk stress. Maar de laatste tijd ben ik stil.
Niet omdat het me voor de wind gaat, dat verre van eigenlijk, maar gewoon omdat ik heel snel buiten adem ben.

Op 1 oktober had ik het ‘vlaggen’, ik ben een week serieus ziek geweest.
En sindsdien heb ik moeite, met wandelen, met trappen opgaan, of met lopen,
na 200 meter hijg ik al.

Ik haal mijn tempo niet, ik haal mijn km’s niet, en ’s avonds om 18u val ik in slaap.

Toch ben ik blij, ik mag kraken zoveel ik wil, lopen zal ik !

En dankbaar voor mijn trouwe copain !

86 workouts in 2021 !!
Nooit zoveel workouts gehad,
Geen blessures dit jaar, Wel wat minder kilometers.

(Ter vergelijking aantal workouts: 74 in 2020 , 64 in 2019 en de 3 jaar daarvoor 73)

Stiekem droom ik al terug van opbouwen naar de 7 km !

Vogelvrij – door Nele van den Broeck

Gedachtenexperiment:

‘Ik vraag mij af of ik mijn rijksregisternummer in mijn testament kan zetten. Dat blijft voorlopig een gedachtenexperiment, want ik heb geen testament. Veel van waarde om weg te geven heb ik niet, en kinderen nog minder. Maar mijn burgerschap, elegant samengevat in elf cijfers, waarvan er zes mijn geboortedatum zijn, zou ik postuum willen schenken aan iemand die het niet heeft.

Burgerschap is voor burgers wat water voor een vis is. Ik heb nooit een ander leven gekend dan datgene waarin ik rechten en plichten had. Omdat ik in een verzorgingsstaat leef, kan ik ervan uitgaan dat er tot op zekere hoogte voor mij zal worden gezorgd. Als ik ziek ben, kan ik naar de dokter, als ik wil lezen naar de bibliotheek. Als ik elektronisch belaagd word door een machtig man, kan ik naar de rechtbank stappen. Als het echt niet goed gaat met mij, dan kan ik naar de zelfmoordlijn bellen, een instelling gesubsidieerd door een staat die haar burgers in leven wil houden, zelfs al ze dat zelf niet willen. Al met al vind ik het een goeie deal.

Stel dat ik jong kom te sterven. Omdat ik in Brussel fietsen nog een kans wou geven, omdat ik op het verkeerde moment op de verkeerde plaats even geen mondmasker droeg, of omdat de zelfmoordlijn net bezet was. Dan zal mijn notaris mijn testament voorlezen en nauwkeurig stipuleren dat mijn showkostuums aan mijn nichtjes worden toegewezen. Hij zal declareren dat mijn organen aan de wetenschap dienen geschonken te worden, en mijn rijksregisternummer moet worden doorgegeven aan iemand die daar nood aan heeft. Mijn notaris zal zuchten. Weer zo’n hippie.

De notaris trekt zijn lange laarzen en zijn regenjas aan, en rijdt in leren zetels naar de bossen rond Calais. Daar wonen de vogelvrijen. Ik heb een rijksregisternummer in de aanbieding, zal de notaris scanderen, geboortejaar vijfentachtig. Timide zal een struik ritselen, een mens tevoorschijn komen. Het zou een zwangere vrouw kunnen zijn. Misschien zesendertig. Ze zou Shiva kunnen heten.

‘Ben je zeker?’ vraagt de notaris. ‘Je zal nooit meer vrij zijn. Er wordt van je verwacht dat je een adres hebt. Een identiteitskaart. Er wordt van je verwacht dat je een job hebt, de VDAB zal je nooit ofte nimmer met rust laten. Als je je vuilniszak op het verkeerde moment buitenzet, riskeer je een boete, en ook als je je belastingbrief te laat indient of je auto verkeerd parkeert. Je mag met maximaal zes mensen aan een tafel zitten, zonder QR-code mag je niet binnen, en om elf uur moet je naar huis. Ook je kind zal nooit meer vrij zijn’, zegt de notaris, en hij wijst op haar bolle buik. ‘Hij zal naar school moeten gaan, willen of niet, en zijn best doen, anders krijgt hij’ – de notaris doet zijn stem trillen om de gravitas van de situatie extra kracht bij te zetten – ‘een C-attest. Laat dat even tot je doordringen.’

Shiva heeft een vraag. Kan de politie haar deken dan nog afpakken? De notaris lacht in zijn vuistje. Als een politieagent je deken afpakt, zegt hij, dan heet dat vanaf nu diefstal, en dan kan jij een klacht indienen bij een andere politieagent, want vanaf nu werken ze voor jou. Nou ja, voegt hij er snel aan toe. In de praktijk is daar nog wat werk aan.

Veel doordringtijd heeft Shiva niet nodig. Ja, zegt ze. Dat wil ik. Tussen een C-attest, een parkeerboete, een CST-ticket, een opleiding in een knelpuntberoep en een belastingaangifte aan de ene kant, en een koude bevalling in de bossen gevolgd door een waarschijnlijke verdrinkingsdood aan de andere kant, is de keuze snel gemaakt. Shiva wordt burger 85.03.19 – ***.** – voorheen bekend als Nele Van den Broeck. Tot daar het gedachtenexperiment.

Ik zag een bordje op een betoging. Dat we niet vrij zijn, stond er te lezen. Dat is waar. Vrijheid is iets wat wij, burgers, nooit hebben gekend. Gelukkig maar. Freedom’s just another word for nothing left to lose. Vrijheid is net als zout in de soep. Te weinig is verschrikkelijk, maar te veel is zo mogelijk nog erger. Vrijheid, echte vrijheid, betekent dat het geen enkele instantie iets kan schelen dat u crepeert. Het is iets wat ik niemand toewens.’

White privilege

Ik kijk uit het raam.
Naast mij zie ik een enorme witte vlakte.
Een kaarsrecht, ultra plat landschap.

Tegen een gigantische snelheid gaan we vooruit.
Ik hoor het, ik voel het.
En toch gaat het landschap merkwaardig traag voorruit.

Als mijn blik naar beneden dwaalt, zie ik toch iets.
Sporen als je wil, strepen, hier en daar,
alsof er een gigantisch karrenwiel overheen gegaan is.

Of ne fiets hier, daar ne sneeuwscooter, fantaseer ik.

Geïntrigeerd kijk ik naar buiten,
de tijd vervaagt.

Ginder ver, wat is dat daar ?
Een berg ?
En daar net voor, precies een donker bootje ?

Terwijl het ding tergend traag dichterbij komt,
wordt zijn vorm scherper.

Geen bootje dus, het was een zinsbegoocheling, een schaduw in dit desolate, voor de rest van schaduwen verstoken landschap.

Stilaan komt het dichterbij .. een prachtige 3D beeld,
van een hagelwit konijn.

Heb ik jullie al verteld dat ik van wolken hou ?

Onder dat wolkendeken lag een bewolkt belgie,
het kostte ons veel papierwerk en moeite om erboven te geraken.

Zo blij als een kind vroeg ik me af: waarom is dat zo plat ? Is dat parallel aan de aarde ? Waarom zou mijn konijn er zijn ?
Op de luchthaven was ik ook al geïntrigeerd door de wagentjes, ja.. als je niet te nerveus wil hollen en als de politie stakingen voorspelt, dan ben je er beter op tijd.

Ik vlieg niet vaak. En ik wil het gezien de voetafdruk echt niet promoten. Ik heb op mijn vingers geteld dat ik al 6 maal gevlogen heb, en in de veronderstelling dat het niet snel meer zou gebeuren, heb ik ook geprobeerd er alles uit te halen. Wat echt gelukt is, waauw ik voel me zo gepriviligeerd. Misschien dat ik er nog wel een bericht over schrijf ?

Volgens het boekje

Ik schreef hier al eerder over mijn nieuwe wasmachine, en de zoektocht naar het beste wasprogramma. Zoals een echte analyste heb ik de handleiding van voor naar achteren en van achteren naar voren doorgenomen. Zo las ik voor het eerst dat je hete was toch echt beter met poeder wast, en uitgestelde start of vlekken/voorwas opties ook.

Dus ik trok naar de winkel, voor good old fashioned poeder. Vastbesloten het goed te doen, zocht ik even op hoeveel poeder er nu net in moest. Help… een kind kan de was doen ???

Vermits mijn partner zijn kledij wast omwille van geur, testte hij het stoomprogramma uit met 3 hemden. Tevreden was hij allerminst. Het was lichtjes bevochtigd ja maar meer kon je er ni over zeggen.

Ikzelf zit in het team vuil vuiler vuilst, dus ik ging voor de voorwas. En hoewel ik de instructies strikt opvolgde: vlekken insmeren met vlekverwijderaar, zaten ze er gewoon nog in.

Tot slot: de donkere was, om te beletten dat je restanten waspoeder krijgt, was je zwart apart met speciaal voor zwart vloeibaar wasmiddel, moet je eerst de optie spoelstop gebruiken (tijd tussen wassen en ophangen zo kort mogelijk houden en ik was ´s nachts) en vervolgens spoelen en zwieren met extra water. Gaf volgende resultaat. Ik laat jullie oordelen.

Wasproduct reclames zijn veruit de meeste irritante onder de reclamespotjes (en vaak ook vrouwonvriendelijk) en toch blijven ze het herhalen.. stralend wit, alles proper. Alsof het een mantra is, die je genoeg moet herhalen. Erger nog, als je het maar genoeg probeert, dan lukt het allemaal wel.

Ik geef het op.

Ik doe alles wat ze voorschrijven.

En toch schijn ik het niet te kunnen.

die goeie huismoeder zijn.

 

 

Avond avonturen

Als alles goed gaat,
zouden jullie hieronder Hade’s Avond Avonturen moeten kunnen zien
(ja sorry dat bloggen dat wordt hier zo een zeldzaamheid dat ik vergeten ben, hoe dat nu weer moest, correct linken naar instagram)

View this post on Instagram

A post shared by Eigen Tijd (@eigen.tijd)

Ik vind het mooi die ‘gun het jezelf – samen met anderen’ op die visual.

Het schrijven hier staat op een laag pitje, toch zou ik vanalles willen delen.
Om de drempel alvast wat te verlagen, deze warrige post, ik hoop dat jullie het mij vergeven 😉

Craftfulness staat op het programma vandaag. Wil het nu toevallig dat ik de voorbije tijd al wat geknutseld heb 🙂

Dromend van een mooie oude secretaire op een prachtige prominente plaats, heb ik een opvouwtafeltje boven mijn printer geïnstalleerd en dat tot ‘papierburootje’ gedoopt.
Een goeie stap richting ‘opruimen'(vaste plek voor dingen) maar ook een plekje dat ‘Liesbeth’ aanvoelt, nu zowat alles in mijn living naar (thuis)werk neigt.

Vorige week pakte ik al verjaardagspost (krasplaat /tekenen op nummer – gevonden in de kringwinkel) in,
maar besteedde ik ook een middagpauze aan het maken van ‘mijn wasmachinefiche’. Ik dacht eerst nog inscannen, en painten, maar toen dacht ik: nee kom, kopiëren en met de hand, dat heeft toch meer charmes dan al dat computerwerk. Het was meer tijd dan gedacht.

Maar echt, de voldoening die je daarvan hebt. En ook. Ik had -ook van de kring- een papier snijmachine gekocht, maar demonteren en slijpen lukte niet. Dus uiteindelijk vond ik dat ik wel een (nieuwe brol) papiersnijmachine van de action mocht kopen. Sorry. Maar echt man … Echt rechte lijnen !! De frustratie van mijn eeuwig mislukte knipsels is voorbij ! Dat is echt ne lifesaver mensen, ik knutsel wel graag maar het is altijd zo lelijk als het af is.

En daar eindigt het nog niet mee. Vorige zaterdag had ik een workshop ‘elbum binding’ in mijn favoriete knutsel hemel in leuven.
Eerst zat ik er wat verveeld mee. Doordat ik afgelopen periode corona opliep, en er echt ziek van was, schoven alle plannen op, en daardoor leek het even of ik ging moeten forfait geven. Dubbele boekings na dagen en weken van binnen zitten, echt niet goed voor mijn fomo of mijn budget dat ik zorgvuldig in de gaten hou.

Maar dus, ik stond vroeg op, had een prachtige rit door de mistige velden, met giechelende meiden op mijn achterbank, door straten waar ik nooit eerder reed, mijn dag was al goed gemaakt voor ik die winkel binnenstapte. Die wereld die weer open ging. Magnifiek. En dan was ik nog eens omringd met de prachtigste dingen.

Vanavond ga ik proberen mijn achterstal in de lingerieles in te halen, en daarvoor plak ik nog even een ‘envelopje’ in mijn schrift, zodat mijn patroontjes niet verloren gaan.
Dus … neen ik ga geen blikje timmeren. Maar binnenkort heeft de dochter een halloween feestje, en met mijn tegenvallende pompoenoogst, is dat misschien wel een waardig alternatief !