November 2020.
Een donkere en lange corona herfst. Als eeuwig thuiswerkend extravert valt het me zwaar.
Zoekende ben ik, wat kan ik in deze bevreemdende tijden doen om toch het gevoel te hebben een steentje bij te dragen?
Hoe zet ik mij zinvol in voor de maatschappij ? Op de site van mijn werkgever zie ik een oproep. Ze zoeken mensen om deel te nemen aan een vaccin studie. Fase 3, van verschillende vaccins. Het ergste risico is dan al wel gepasseerd denk ik, dus vol goeie moed schrijf ik mij in.
Enkele kloefers van vragenlijsten later krijg ik bericht dat ik geselecteerd ben.
Toch verloopt het proces moeizaam. Eén studie wordt on hold geplaatst, mijn werkgever trekt zich terug uit het commitment, voor de andere studie kom ik minder in aanmerking. Weken gaan voorbij, ik krijg ingewikkelde mails, en lees af en toe toch wat verontrustende dingen.
5 Februari 2021 D-DAY !
De plaatsing van mijn serre is die ochtend niet kunnen doorgaan maar er stond nog iets in mijn verder-totaal-lege agenda. Ik heb een afspraak met het studiecentrum ! Ik ben in de doelgroep van Johnson&Johnson beland. De communicatie was verwarrend.
Met toch een beetje een bang hartje rij ik met de wagen naar daar. Lang niet gereden. Dat ook al.
Als ik toekom, staan er grote witte party tenten buiten die me doen terugdenken aan de beelden van de Italiaanse ziekenhuizen, nog maar een half jaar geleden. Het is een wat bizar gebouw, ook binnenin. Genummerde onderzoekskamers. Snelle nieuw/aanbouw, precies in alle haast neergezet.
De kamers zijn leeg maar toch ook vol materiaal. Face shields, reanimatie machines.
Allemaal genummerde kasten en lades. Eerst moet ik naar een dame. Een interview over mijn goeie bedoelingen en consequenties, grofweg even de 30 pagina’s tellende voorwaarden doornemen. Ik installeer een app om gedurende maanden mijn symptomen bij te houden. Geen bloed gaan geven. Geen nieuwe medicatie. (toen nog: geen andere vaccins bvb van de overheid) Als ik ziek wordt, ga ik niet naar de dokter. Niet naar een ziekenhuis. Ik bel het onderzoekscentrum en zij regelen alles. Ik krijg een linnen zak met een zuurstofmeter en thermometer. Van die swap staafjes in een biohazard zakje. Als ik besmet ben, of symptomen vertoon, geef ik dat aan in de app. En dan komt iemand aan huis die staafjes ophalen om te testen. Als ik ernstiger ziek wordt, komen er dokters geheel in beschermend wit pak naar mij thuis, voegt ze er nog aan toe als ik al aan het handtekenen ben. Als een directeur, stapel na stapel. Onwillekeurig denk ik even aan de term ‘doodvonnis’.
Met mijn bizarre ‘goodie bag’, begeef ik mij naar de volgende kamer. Rare mix, iets tussen kliniek en labo in, met al die prefab kamers. Het lijkt een obscure film te zijn waarin ik ben beland.
Een zwangerschapstest, ik plas in een potje en bedenk me: “hoe kan ik nu in godsnaam die toiletdeur openen en daarna mijn handen terug ontsmetten?”
Gelukkig negatief, stel u voor zeg. Dat zou pas schrikken zijn.
Temperatuur/bloeddruk, lengte, gewicht, een keertje ‘swappen’, instructies voor al die machinerie thuis en een bloedname.
Een grote kaft vergezelt me. In elke kamer komen er minstens 2 witte jassen die het uur noteren, en allerlei cijfers noteren in tabellen. Ik ken vlotjes mijn naam, familienaam en geboortedatum, en reciteer die op eenvoudig verzoek. Ik slaag meermaals met glans.
De derde onderzoekskamer, ik voel me al behoorlijk proefkonijn als ik me weer op een plastiek matras moet neervleien. Een jonge knappe dokter komt de kamer binnen, hij kijkt me onderzoekend aan, bekijkt de pagina’s in mijn ondertussen indrukwekkende kaft en zegt:
‘amaai, uw operatie is echt goed gelukt.’
Vragend kijk ik hem aan.
“Ben je een vrouw” vraagt hij ? Al vanaf de geboorte ?”
Ijverig knik ik. ‘Dan ben ik zo dadelijk terug, want hier staat wel degelijk een M in je dossier.’
Het lange wachten, het vele papieren gehannes geeft iets surreëel aan de situatie.
Dubbel-blinde studie las ik (in de bundel die ik gelukkig weken voordien al doorgenomen had) Ze hoopten de studie naar een volgende fase te kunnen brengen. En dan zou er één groep 1 spuit en 1 placebo krijgen en één groep 2 spuiten. Om zo de vergelijking in de antistoffen te kunnen opmeten. Dus ik ging er vanuit dat ik wel de echte spuit zou krijgen. (Maar dus bij het eerste gesprek bleek de studie nog niet gekanteld, en kon het ook nog zijn dat ik in de 100% placebo groep belandde.)
De tijd gaat zo langzaam, nieuwgierig kijk ik de kamer rond.
Een geel bakje staat aan het voeteneinde. Er steken 2 spuiten uit. Buiten de streepjescode staat er in koeïen van letters ‘PLACEBO’ op de sticker.
WTF? denk ik, nog net niet luidop.
Dubbel blind, dat wil dus zeggen dat de onderzoekers die de spuiten toedienen ook niet weten of je het vaccin krijgt of niet.
Verbouwereerd zit ik daar… rustig de dokter af te wachten. Dat is niet dubbel blind ?!?!?
Na enige tijd komt er een dame met een schoteltje de kamer in. Ze zet het niet neer, maar wacht geduldig tot de dokter terug is.
Ik moet eerlijk bekennen, nu ik wist dat er mogelijks iets op het etiket stond, kon ik het toch niet laten een korte blik te werpen toen de spuit in mijn arm stak. Tevergeefs, de jonge dokter had zijn volledig vuist rond de spuit gekneld. Nog nooit heb ik iemand zo een spuit zien zetten.
Voor hij weer verder gaat duwt hij de 2 uitstekende spuiten dieper in het afvalemmertje, kijkt mij even indringend aan, en duwt mijn spuit er ook in.
Ik moet nog 30 minuten blijven zitten.
Alleen in dat kamertje.
Naast het afvalbakje, met een open deur waar bijna continu mensen voorbij wandelen.
Zou ik rechtstaan? En even piepen ? Een camera hangt aan het plafond..
Ben ik in een candid camera beland ? Is dit een sociaal experiment?
Oh Liesbeth toch.. gij en uw avonturen altijd.
De volgende keer houdt ge toch maar gewoon uw arm naar beneden als ze vrijwilligers vragen.
Liebest 