familie

Gewone ochtend

6u20
Iets voor de pipipipiep pipipipiep, word ik me vaag van iets bewust.

Op mijn nachtkastje staat een kunstmatige zon het beste van zichzelf te geven.

Het is donker buiten. Ik grommel inwendig. Iets minder dan één uur tijd hebben we.

We, dat zijn ik en 2 pubers, die tegen die tijd vertrekkensklaar in de auto moeten zitten.

Gisteren vergat ik de kippen eten te geven. Vandaag maak ik een slaatje en mijn boterhammen gaan ook mee voor onderweg.
Ik stel mijn hondenwandeling uit tot het laatste moment, in de hoop op meer licht.

Het is mistig en nat. Ik zie de 250 liter regenwater in mijn ton staan, en vraag mezelf af.. wat heb ik het universum toch misdaan ? Maanden was het droog en nu het droog moet zijn, beslist de herfst ineens van zich te manifesteren.

Terug binnen, zie ik ontbijtkommen staan, boekentassen en lunchtrommels. Oef.

Beide pubers ploffen zich met headset/oortjes in de wagen en proberen nog wat slaap in te halen, afgewisseld met ijverig gsm getokkel.

Vanachter in de wagen, zit er zelfs één met ne latté.

Druk verkeer. File. Gisteren zag ik overal natte mensen, met kap of regenbroek. Vandaag waren er mooie in nevel gehulde ver-zichten, en tieners met handschoenen.

Als ik bijna ter bestemming kom, zijn ze plots overal. Voetgangers, fietsers, ik word omringd.

Een troep tieners wordt uitgespuwd door een trein, en slenteren zich een weg naar school.Ze worden alsmaar jonger die jeugd.

Nog vlug een sleutel van bos verwisselen, 2 keer de deur openen, en ik zit alleen in de wagen.

De laatste 10 minuten van het traject mijmer ik in stilte verder.

Hoe lang was dat geleden ? Allemaal samen aan de ochtendspits beginnen? Dat moet van december vorig jaar geweest zijn.

Ik zou er wel aan kunnen wennen, routine, structuur. En elke dag hetzelfde.

Maar zover gaat het niet komen. Kom, geniet maar gewoon van vandaag.

Eerlijk

De stilte voor de storm.
Ik schreef er gisteren over.
Het examen is niet goed verlopen.
De emoties liepen hoog op.

Teleurstelling, geen zin om nog verder te doen.
Daar kwam bij dat papa liet blijken dat hij in een wereld zonder hen leeft.

Het pikte, ik zag het water in de ogen van mijn dochter.
Ik hoorde de afkeur in de stem van de oudste.
Daarover schrijven probeer ik hier zoveel mogelijk te vermijden. De rechtzaak is opnieuw lopende. En weer maar eens 6 maand uitgesteld.

Het is een zwaard van Damocles. Ik gun hem zijn geluk. Maar het gaat toch iets moeilijker als je ziet dat de kids onder zijn geklungel lijden.
Nu ik plots moet ‘bewijzen’ dat de kids lijden onder zijn gedrag, zet je echt de spotlights op de dingen die fout lopen.

Moet ik bijna noteren, want de lijst is eindeloos.
Ik werd net steeds beter in loslaten en aanpassen.
In last minute mijn plannen aan de zijne aanpassen. In onder de mat vegen van zaken die eigenlijk respectloos zijn.

Voor corona zei ik vaak tegen iedereen die het wou horen:

‘Ik heb de perfecte echtscheiding. We hebben een goed geregeld contract en contact. In onderling overleg kunnen we eigenlijk altijd afspraken maken die voor de kids het beste zijn.’

Wie had toen ooit durven voorspellen, dat er weken zouden zijn waarin ik niet naar het werk zou kunnen gaan, en de kids van bij de ex zouden school-pendelen?

Het huis heeft nog nooit zo leeg aangevoeld. En zelfs al zijn ze er niet, bezorgd ben ik toch. Alsof ik continu ‘permanentie’ heb, een paniektelefoon hier, een last minute opdracht daar. Soms staan ze onverwacht voor mijn deur. Vorige week was ik intens teleurgesteld toen bleek dat, net op het moment dat ik bij de autokeuring stond, de dochter een gesloten garagepoort trof ipv haar fiets op te pikken. Het gevoel tekort te schieten. Te falen.

De onzekerheid over ‘in welke staat’ de pubers terugkeren, en of ze zich weer maar eens, snel kunnen aanpassen als ze terug zijn. De totale vrijheid daar, het studeren en de strenge regels hier.

Het weegt. Voor iedereen. Maar kom. Ik hoorde gisteren van wijzigende plannen, dat ze 8 weken dus hier zullen zitten. Het laatste weekje studeren bij papa gaat niet door. Zijn vakantie gaat voor. Ik (en zij) schakelen dan maar weer.

Wie is het ?

Dit was de toegift – van het online familiefeest.

Het bis nummer,  als de post meewerkt, kunnen ze morgenvroeg allemaal “wie is het’ten”.

(op deze foto staat het bord wel nog ondersteboven.. maar kom .. tant pis.. )

jaja.. 10 borden, met de hand ge-cutter-mes’t , als je u afvroeg waarom ik vorige week geen tijd had.

-en ook geklungel, zowel bij de ava papierwaren als de printer, maar dat is ondertussen al vergeten –

Thuiskomen

Ik heb één woord voor het jaar 2019.

Thuiskomen.

Dat vat het jaar zowat samen.

In 2018 deed ik van grotendeels alleen ouderen, kort-tijds op adem komen.

Kei hard mezelf zoeken .. tegen de muren lopen en opnieuw beginnen.
Vechten … Piekeren.. Alles opnieuw uitvinden.
Vooroordelen in de praktijk brengen.
Juridisch jargon. Bemiddelen. Zoeken.

2018 was een héél moeilijk jaar.
Het zal voor mij persoonlijk in de boeken gaan als het moeilijkste jaar dat ik tot nu toe doorworstelde.

Maar eind 2018, vond ik #mijnlief,
en daarbij ook mezelf terug.
Dat wist ik toen nog niet.

Raar eigenlijk ..
ik dacht dat ik mezelf net gevonden had, en was bang mezelf weer te verliezen.

In gezelschap doe ik mezelf toch net altijd iets anders voor.
Ik had mijn ‘alenigheid’ nodig.
Zo hard nodig.
Dat ik niet wist of ik het wel kon.
Terug samenzijn.

Daarom ben ik zo blij hier te kunnen melden dat het kan.

 

2019 was het jaar waarin ik thuiskwam.
Ik kwam thuis bij mezelf.
Ik kwam thuis bij mijn lief.
Ik kwam thuis bij zijn familie.
Ik kwam thuis bij mijn fantastische vriendinnenkring.

Ja.. ik heb af en toe nog van die paniekskes.

Ik ben een gescheiden vrouw van 40.
Er zijn pluskinderen.
En ik weet niet hoe dat werkt.
En blijkbaar mijn omgeving ook niet.
(ik ga hier binnenkort echt eens een lijst met ‘wat niet te zeggen aan gescheiden mensen’ posten !)

Maar het is oke.

Het is méér oké dan ik ooit had durven dromen.

Soms moet je gewoon even op de bodem aanmodderen, opdat je de helderheid van het water weer ziet zeker ?

 

Ps   Als je de posts van de laatste maanden bekijkt, de meeste gaan over puber gezaag of puber zorgen, dan heb ik wel een aanrader. Sinds ik geabboneerd ben op http://www.tishiergeenhotel.nl gaat het al véél beter 😉

Spartelen

Vanboven op een bruggetje sta ik naar beneden te kijken.

Onder mij zwemt een prachtige
maar kleine vis.

Hij is er terug.
Vorig jaar zette ik hem uit en zwaaide trots  ..

Nu zit hij op een dood spoor.
Een zijtakje van de beek die nergens naar leidt.
Zijn vinnen zijn beschadigd zie ik.

Ik vraag me af .. zullen ze herstellen ?
Of zal hij voor altijd een beetje kapot zijn?

Had ik hem beter moeten trainen ?
Ik heb hem geen kunstjes geleerd,
vond hem prachtig net zoals hij was,
ik geloofde in zijn eigen kracht.

Oooh,
wat zou ik hem zo graag vangen.
Hem even in mijn handen houden,
of zelfs terug bij mij thuis, op de kast zetten.
Veilig. In mijn zicht.

Dat kan natuurlijk niet.
Zijn kom is onvermijdelijk te klein geworden,
En mijn armen tekort.

Dus kijk ik.

Er is amper water..
Met al de energie die hij nog in zich heeft, spartelt hij.
Zoals alleen vissen op het droge dat doen.

Komaan .. Roep ik..
Zoek een goei plekje en spring opnieuw .
Laat u even meedrijven met de stroom,
Hier, of hier, is een paadje naar kalmere wateren.

Hij hoort me niet,
dapper gaat hij door.

Save for rainy days

Gisteren ‘gaven’ ze regen. Een hele voormiddag .. en dat op de jaarmarkt.

Moet ik daar een tekeningetje bijmaken?

Dat zijn zeurende kids, doorweekte broeken, kou tot op het bot, en iedereen die zich luidop afvraagt: Die jaarmarkt, voor wie doen we dat eigenlijk? We kopen niet eens iets.

Ik bereidde me voor.

Praktisch .. denk: goei schoenen, regenjassen, reserve broek en droge sokken voor iedereen.

Maar ook mentaal. ‘This one is one for the team.’ Drukte, lawaai, 12 kids .. veel wachten tot iedereen terug bij de groep is.

En wete nu wa?

Het viel mee. Er viel geen drup. En laat ons eerlijk zijn, ik heb er zelfs van genoten. Soms moet ge gewoon ff los door uwen tegengoesting, denk ik dan. Soms weet ge eigenlijk ni wa ge nodig hebt.

Vanmorgen was ik niet voorbereid.

En hier zit ik nu..

Op de trein, met bedoomde brilglazen, druipende plakkende broek. Natte sokken.

Zelfs met alle buienradars van de wereld.

Neen ge moet niet altijd voorbereid zijn op t ergste.

Zolang ge kunt dansen in de regen…

komt alles goed !

en ja, dan zijn je tranen bijna onzichtbaar .. maar eigenlijk is het gewoon troostend te weten dat er iets met je meehuilt .. niet Trijnewijn ?

Voor Echt

Vandaag de rechtbank ..

Den eerste

Maandag 20u, de eerste schooldag.

We hebben al gegeten,

de tafel is afgeruimd,

ik moet er even bij gaan zitten.

De hond vraagt om aandacht,

maar het gaat niet,

mijn kaars is even uit.

Ik commandeer hem op schoot en probeer tv te kijken (of een dutje..)

De schoolverhalen aan tafel waren nochtans positief, maar de afgelaste treinen, de zenuwen die gekalmeerd dienen te worden, het wennen aan samenleven met de kids, de grote terugkeer van de collega’s, ze vragen om een momentje pauze.

-Gelukkig mogelijk gemaakt door laptop en smartphone-

3 minuten later, krijg ik een whatsapp’je vanuit de slaapkamer.
2018-09-04 22-657897390..jpg
De dochter is doodop. Ik leg haar in bed, breng haar boekentas, samen overlopen we de inhoud ervan.

Terwijl ik handteken als een CEO, voorschotten betaal, vrije dagen in online kalenders noteer en whatsapp met de ex, valt ze in slaap boven haar blaadjes. Om 21u30 gevolgd door de zoon. Ik leg kledij klaar, schoolbenodigdheden op de keukentafel, en denk .. oef .. ze liggen erin. Die dag hebben we overleefd.

22u, ik word opgeschrikt door luid gebonk.

De zoon zinde op wraak, terug naar boven dus, ik beëindig wereldoorlog III met liefde warmte en vrede, maar eigenlijk ben ik behoorlijk op.

Langer dan strikt nodig kijk ik TV .. mijn hersenen moeten gekalmeerd worden.

Of men hart… ik weet het niet zo goed meer..

 

 

Vandaag 7u, een nieuwe dag, een nieuwe kans, vandaag gaat alles beter !

We gaan voor de schoolroutine van 2018: de dag begint met de kids hun rug te krabben in bed.  Maar ook deze ochtend loopt snel mis.. en eindigt in geroep .. van mij deze keer.

“neeen die kaft gaan we nu echt niet meer zoeken! Vertrek nu” ..

Ik riep pas bij de 3de keer, dat ze deze vraag stelde en ik neen moest antwoorden, praat ik mezelf goed, nadat ik wél sokken zocht, pennenzak, boekentas, jas. “Fijne schooldag” probeer ik het weer goed te maken … “mama dat is niet gemeend” krijg ik terug. Ik knuffel haar… druk haar plat. “kijk hoe hard ik het meen kind, ik ga je missen.. ik zie je graag.. fijne schooldag …sorry dat ik riep”

Vijf minuten later, het huis doodstil, smeer ik haar boterhammen, fiets ik haar achterna en drop de brooddoos op het secretariaat.

Nog eens 5 minuten later verloopt mijn deadline,

stipt op tijd sta ik op een leeg verlaten perron.

Trein afgeschaft.

Ik had tóch tijd voor het persoonlijk overhandigen van die brooddoos.

Met een extra knuffel omdat dat eerste middelbaar toch niet makkelijk is.

Ook nummer twee zit weer op een nieuwe school, en moet zich weer aanpassen.

 

De leegte overvalt me…

Ik denk aan de 18 jarige.

we missen hem

allemaal.

zou hij een fijne tijd hebben ?

WC Lectuur

‘Goeiemorgen lieve schat, de briefjes zijn bijna op. Vond je het een leuke reis? Mama’

‘Weet ik ja. Maar je kan altijd nieuwe hangen. En doe de pen dicht.’

2 dagen later voegt ze toe

‘Alsjeblieft.’

Mijn toilet hangt vol kindertekeningen, je mag ‘vol’ letterlijk nemen.. de 4 wanden. Maar ik wil al zolang een lavabootje 

(Tips welgekomen.. ik haat het wanneer de wc vloer is ondergespat)

en dit, dit wil ik ook :

Ik heb zelfs al nen halve boom meegebracht vanop een wandeling.

Vooralsnog.. hang ik elke zomer tekeningen bij.. ik krijg het ni over men hart ze weg te doen.  

Om van men gastenboek’je nog te zwijgen. 🙂

Mijn beste vriendinnen staan er zelfs in !!