Thuiskomen

Ik heb één woord voor het jaar 2019.

Thuiskomen.

Dat vat het jaar zowat samen.

In 2018 deed ik van grotendeels alleen ouderen, kort-tijds op adem komen.

Kei hard mezelf zoeken .. tegen de muren lopen en opnieuw beginnen.
Vechten … Piekeren.. Alles opnieuw uitvinden.
Vooroordelen in de praktijk brengen.
Juridisch jargon. Bemiddelen. Zoeken.

2018 was een héél moeilijk jaar.
Het zal voor mij persoonlijk in de boeken gaan als het moeilijkste jaar dat ik tot nu toe doorworstelde.

Maar eind 2018, vond ik #mijnlief,
en daarbij ook mezelf terug.
Dat wist ik toen nog niet.

Raar eigenlijk ..
ik dacht dat ik mezelf net gevonden had, en was bang mezelf weer te verliezen.

In gezelschap doe ik mezelf toch net altijd iets anders voor.
Ik had mijn ‘alenigheid’ nodig.
Zo hard nodig.
Dat ik niet wist of ik het wel kon.
Terug samenzijn.

Daarom ben ik zo blij hier te kunnen melden dat het kan.

 

2019 was het jaar waarin ik thuiskwam.
Ik kwam thuis bij mezelf.
Ik kwam thuis bij mijn lief.
Ik kwam thuis bij zijn familie.
Ik kwam thuis bij mijn fantastische vriendinnenkring.

Ja.. ik heb af en toe nog van die paniekskes.

Ik ben een gescheiden vrouw van 40.
Er zijn pluskinderen.
En ik weet niet hoe dat werkt.
En blijkbaar mijn omgeving ook niet.
(ik ga hier binnenkort echt eens een lijst met ‘wat niet te zeggen aan gescheiden mensen’ posten !)

Maar het is oke.

Het is méér oké dan ik ooit had durven dromen.

Soms moet je gewoon even op de bodem aanmodderen, opdat je de helderheid van het water weer ziet zeker ?

 

Ps   Als je de posts van de laatste maanden bekijkt, de meeste gaan over puber gezaag of puber zorgen, dan heb ik wel een aanrader. Sinds ik geabboneerd ben op http://www.tishiergeenhotel.nl gaat het al véél beter 😉

Mag het een beetje minder zijn ?

Ja.. dat mag !

Voor we hier weer aan de ‘serieuse kost’ gaan beginnen, een héél simpel en lichtzinnig overzicht van 2018, namelijk.. de loopstatistieken !

Oudjaar 2017 liep ik verloren in mijn gedachten, dus de balans van 2017, krijgen jullie er vandaag ook bij.

De solden zijn begonnen hé, twee voor de prijs van één 😉

En als ik dan deze post er nog even op nalees, blijk dat ik wel degelijk gezakt ben, van mijn standaard 73 workouts per jaar, naar 68.

Nuja.. dat zijn de 5 loopjes die ik in december “gerateerd’ heb..

Geen drama dus…

 

1 januari heb ik wel meteen ingezet met een 8 km loopje zoals het hoort !

Koud    Nat     Miezeren

Velden      Grijs     Donker

een ree’tje dat tegen de draad liep, zo bang voor ons..

Vogelgeluiden

Stilte

en ik die hem doorbrak

ik kon niet stoppen kwetteren tegen mijn nieuw lief

dat ik zo zót content was dat we samen toch onze loopschoenen hebben aangetrokken

en dat er geen betere manier bestaat om het nieuwe jaar in te zetten !

 

Het gaat jullie goed in 2019 !!

Mijn beste wensen !

-x-

 

 

Verschil

Elvira

Toen Elvira geboren werd, zagen haar ouders het meteen. Ze had een prachtig donker rood hart. Het zag er kwetsbaar uit. Dus bedekten ze het met de dikste kledij. Elvira groeide op en wist niet beter dat iedereen over zo’n hart beschikte. Trots toonde ze het aan de andere kleuters. Vol nieuwsgierigheid prikten ze er in. Het deed pijn. Ze opende het deurtje in haar borstkas en stak het vlug terug weg. Nieuwsgierig vroeg ze of ze de anderen hun hart mocht zien. Hoe ze ook aandrong, ze kreeg niemands hart te zien.

Thuisgekomen vertelde haar mama dat het een geheim was, en dapper hield ze het jarenlang verborgen. Ze ontmoette Kristina, een meisje even opgewekt en vrolijk als haarzelf. Het klikte meteen. Ze werden beste vriendinnen. Elk vrij moment zaten de meisjes bij elkaar in de buurt. Zoals het altijd gaat met meisjes, groeiden ze naar elkaar toe en op een dag toonde Elvira haar geheim. Ademloos keek Kristina toe, opende ook haar eigen deurtje en toonde haar hart, het was niet mooier, het was niet lelijker, het was anders en even prachtig..

Vanaf die dag ruilden ze van hart, ze zorgden heel goed voor elkaar, nog beter dan ze voor zichzelf zorgden. Een eindeloze jeugd later, brak de dag aan dat Kristina moest verhuizen. De twee donkere bloeddoorlopen harten, werden een laatste keer opgeblonken en terug geruild.

Het deed pijn .. verschrikkelijk pijn. Elvira haar hart ging trager kloppen en verloor zijn glans. Hoe hard ze ’s avonds voor het slapengaan ook wreef en poetste .. het leek wel alsof het definitief beschadigd was.

Zó verloor ze de moed en besloot ze het sleuteltje op te bergen. Samen met haar hart borg ze haar onschuld weg, haar oprechtheid en haar eeuwige enthousiasme, een onuitputtelijke bron van liefde.

Het ging goed,

dat probeerde ze zichzelf toch wijs te maken… jaren gingen ongemerkt voorbij ..tot ze op een dag het sleuteltje terugvond onder een dikke laag stof.

Nieuwsgierig als ze was deed ze voorzichtig haar deurtje open.. en daar was het.

Het straalde .. het blonk .. vol trots stond Elvira er weer ! Nu zou ze het allemaal anders doen ! Ze ging naar een kleermaker, liet een jurk maken waarin een opening zat, zodat iedereen haar prachtige hart kon bewonderen terwijl het klopte.

De reacties waren positief, meer mensen stelden hun hart open. Weldra overspoelde het land in een vloedgolf van mededogen en naastenliefde.

Alleen het glazen deurtje..  dat bleef nog even dicht.

Elvira zag overal Liefde, ze was omringd met positieve mensen en intens gelukkig, maar toen er een Prins uit een ver koninkrijk langs kwam, waagde ze toch haar kans.

Die warme zwoele avond, trok ze een wit lang kleed aan, deed haar mooiste oorbellen in en kamde haar lange haar. Het werd een fijne avond .. en in de late uurtjes voelde ze zich zo op haar gemak dat ze maar meteen haar Grote troef toonde.

 

De Prins begreep het niet, waarom liep ze hier zo mee te koop, ‘wacht nog even meisje’ antwoordde hij. Maar Elvira kon het niet laten, ‘dit ben ik’ antwoordde ze, ze opende het deurtje, haalde haar hart eruit en legde het op tafel.

De Prins keek naar de kloppende bloederige handel en wist niet wat hij ermee aanvangen moest.

Prioriteiten

een schoontje van Engelina –  Prioriteiten

Het

Ik zag het aankomen.

Het kwam regelrecht op mij af.

Ik had er wel trek in eerlijk gezegd.

En ik liet het over me heen gaan.

Het beviel me best.

Eigenlijk vond ik het héel lekker.

Ik liet het nog maar eens over me heen gaan.

en nog maar eens.

En toen zei het:

“zal ik nog maar eens over je heen gaan ?”

ik zei :

“neen zo is het mooi geweest”

-Toon Hermans-

Toon

Dit is Toon.  Toon heeft een prachtig huis.

Elke avond zet hij zich op zijn ponton, en kijkt naar het water. Ik ben gelukkig denkt hij ..

Tot vorige maand. Een prachtige vis zwom voorbij. De vis keek op en zei: “Wat zit je daar zo alleen te zitten? Haal je hengel en vang mij.” ‘Ohja’ dacht Toon, ‘wat een goed idee.’ Hij liep naar de zolder, zijn materiaal was bestoft, maar nog piekfijn. Gehaast liep hij naar beneden en voor hij het besefte had hij al beet. ‘Hehe’ dacht Toon, ‘dat heb ik goed gedaan.’

De vis was blij.. eindelijk iemand die zen schubben bewonderde.  Maar hij kon niet blijven, dus gooide Toon hem terug.  Voortaan zat Toon elke avond met zijn vismateriaal op het pontonnetje. Hij genoot van het wachten, het hengelen en elke keer de roes van het beet hebben.

Soms duurde het langer. En dan riep hij.

Vis kwam aangezwommen. Beet gewillig, en liet zich binnen halen.

Moeilijk te zeggen wie er het meeste genoot.

Toon prijsde de vis om zijn mooie ogen, Vis complimenteerde Toon met zijn vistalent.

 

Vol verwachting zat Toon daar, hij wist dat het erbij hoorde, het eindeloze wachten.

Nog meer dan naar de komst van Vis, keek hij uit naar het compliment.

 

Het was spannend, keer op keer.

Komt hij? Komt hij niet ? Hij strooide voer, kocht het lekkerste eten en toch vertoonde Vis zich minder en minder.

 

Toon ging eraan kapot.

Tot hij op een dag zijn hengel opborg en riep:

‘Vis, ik zit hier.. als je wil kom je maar. Alleen het hengelen, het hengelen dat gaat niet meer.’

Voortaan zwom Vis elke avond langs, zonder afspraak vonden ze elkaar, soms voor vijf minuutjes, soms praatten ze urenlang.  Zonder complimentjes, zonder gedoe, gewoon even samen zijn.

Glijbaan

Daar sta ik  ..

gehuld in veel te kleine lapjes zwemkledij.

De klim naar boven hebben we al achter de rug,

Enkele venijnig koude druppels raakten me al op de trap.

Er staat een windje.. maar de zon schijnt.

Deze keer met zwemband,

zo eentje waarbij het onmogelijk is onder te gaan.

 

Bovendien, is er amper 10 cm water in de glijbaan.

Ik denk aan de blauwe plekken, aan de schaafwondes die ik steevast overhoudt aan zo’n avonturen.. oh man.. ik ben geen 10 jaar meer..

 

Is dit wel een goed idee ?

Kom

Belofte maakt schuld.

1,2,3 Hup

Dapper stort ik me naar beneden.

 

Gezwind vlieg ik in de bochtjes omhoog,

oh dit is eigenlijk wel aangenaam

spannend zelfs

en helemaal zo koud niet.

Nog een wipje en

nog eentje.

 

Wanneer we beide in het zwembad ploffen,

blinken je oogjes .. de smaak helemaal te pakken roep je ..

gaan we nog een keer ?

 

Hoe kan je hieraan weerstaan??

Bommetje

Heet … bloedheet …

Blauw ijskoud water.

Samen staan we op de kant, het zou leuk zijn te zwemmen.

‘Zullen we ?’ vraag ik ?

Terwijl jij schoorvoetend naar de rand stapt, met je teen in het veel te natte water dipt, ga ik achteruit en neem een aanloop.

Ik spring.

Enkele seconden lang zweef ik.

Spetters vliegen overal, met een grote plons ga ik onder.

Kom sputtert weer boven.

Oeh .. het is koud.

Stoer roep ik je toe: ‘het is hier zalig hoor.. kom ook !’

Pro forma zwem ik nog enkele baantjes..

het water is verfrissend ..

de beweging doet deugd.

Toch klim ik er té vroeg weer uit.

Alleen is er eigenlijk niet zoveel aan. Verre van gracieus klauter ik eruit.. kan niet snel genoeg naar de handdoek trippelen .. ‘k droog me een beetje af .. bibberend zet ik me neer.

Ik druip af.