Luwte

Ken je dat gevoel ? Jij en je vriendin, je hebt elkaar al een tijdje niet meer gesproken.

Eerst gingen de dagen voorbij, vervolgens de weken, en toen werden het maanden. Nu wil je graag bellen … maar wat moet je zeggen? De leuke, kleinere zaken van elke dag lijken zo triviaal… zo banaal. De grote dingen zijn rauw, doen pijn, vragen denkwerk en zorgvuldige woordkeuze.

En dus ja.. dan bel je maar niet.

En zo wordt de drempel steeds maar hoger.
Wikken en wegen..
Schrik hebben dat het niet meer klikt.
Dat het niet goed genoeg is.
Dat er het moment niet voor is.
Dat de energie ervoor er niet is.

Maar je kan het niet blijven uitstellen.

Zo vergaat het mij nu ook met bloggen,
ik zou er zo’n deugd van hebben.
maar hoe begint ge eraan ?

Er zijn hier dagen geweest dat ik niet in tranen ben uitgebarsten,
maar van binnen wel 20 keer stillekes dood ben gegaan.

Er zijn dagen waarop ik me pas om 23u kon herpakken,
waarin letterlijk alles misliep ..
en veel onvindbaar was in mijn eigen grijze hersenmassa,
of ik verloren liep in alle impulsen die zo dringend leken.

maar laat me gewoon even herbeginnen met die koetjes en die kalfjes,
de leuke tussendoortjes … niet omdat ik de schijn wil hoog houden dat alles hier een ‘happy place’ is, dat zeker niet ..

gewoon voor de voldoening van het schrijven.

tot morgen !