Touché

Connie Palmen was bij Friedle Lesage en ik hoorde dit :
Een beetje vrijelijk vertaalt in mijn hoofd van wat er bleef hangen.

“Als kind vond ik het onbegrijpelijk, waarom ik moeite had met anderen.
Ik had alles in mij om gemakkelijk te zijn in de omgang.
Ik mocht mensen primair, was niet al te kritisch, en toch lukte het mij niet.
Iets zat me dwars in het contact.
Andere mensen verveelden mij snel, en ik schaamde me, alsof ik niet genoeg interesse toonde in de andere.

En alleen bezig was met mijzelf.
Ik vond het alleen de moeite waard om met iemand in contact te gaan als er sprake is van véél, heftig, intens.

Ik verlangde steeds naar heftig en groot.
Je kan maar met een paar mensen zo’n intiem contact hebben.

Je moet leren omgaan met verveling.
Je moet leren houden van oppervlakkige contacten.”

Daar ben ik nu al even op aan het ‘sjieken’, of ik dat wel wil.

014

Mij niet bellen.

Cijfers, ‘k ben er nooit écht goed in geweest.
Wiskunde daarentegen wel, maar cijfers dat is ne lastige.
68 of 86, in het nederlands twijfel ik altijd al een paar seconden, laat staan als ik het in een andere taal moet zeggen.

Of van die schijnbaar eenvoudige dingen zoals een 8 cijferige code overtypen van één of ander bakske naar mijn klavier.

Oooooooh, hét voorbeeld is eigenlijk het tanken met een tankkaart.

Je kijkt naar je kilometerstand, stapt uit, kijkt naar pompnummer.
Dan geef je je pincode in, vervolgens je pompnummer, en dan moet je je kilometerstand nog terug kunnen naar boven halen .

Zware horror, ik zeg het u, die mannen moeten echt eens nadenken over hunne ‘customer journey’.
(Ja zo’n dingen wil ik dan wel weer fixen/melden. Beroepsmisvorming.)

Niet dat ik niet oefen, sommige nummers moet ne mens nu eenmaal van buiten kennen.

Veel paswoorden, huisnummers, postcodes, en ook sommige telefoonnummers ken ik van buiten.

Eén van de allereerste nummers ooit die ik memoriseerde was ‘de vaste lijn’.

Kom, toen noemde dat nog niet zo, toen was dat ‘het telefoonnummer van thuis’.

014.51.42.71

En ja ik kan dat hier luidop uitspreken/intypen, want het is niet meer in gebruik.

Als ik nu bel krijg ik een bandje.
Mijn ouders hebben hun vaste lijn opgezegd.

De draad. zo nog met ne krul de hoorn aan het toestel bevestigd, en een schijf om te draaien.
Je kon maximum 1 meter om het hoekje gaan staan, voor de rest hoorde de hele keuken/living met je mee. (En er was altijd wel iemand bij ons thuis).

Haarfijn kan ik het me nog herinneren: ‘Liesbeth den eurobond of zoiets voor je.’
Als mjin lief belde nog voor mijn ouders wisten dat ik een lief had.

Ik gruwde van de norsheid van mijn eigen telefoongesprekken, maar ik dierf niet anders.

014, zone herentals en owee als je ‘buiten de zone’ belde, want dat was Duur.
Zo had ik enkele jaren later een lief in zone 013, en moest ik gaan babysitten op oudejaarsavond, leek me zo onbenullig om te vragen, mag ik even bellen ?
Dus toen ik eindelijk de privacy had die ik zo verlangde, kreeg ik het de week nadien te horen. Zo genegeerd dat ik was dat ik niet meer durfde terug te gaan.

Of toen ik na de mis naar het telefoon hokje reed met een belkaart op, om de ruzie van de avond voordien uit te klaren.
Die tijden komen toch niet meer terug. (Ja ik had een stiekeme telefoonkaart gekocht van mijn zakgeld ma !!)

Het telefoonnummer van mijn 2 vriendinnen uit de lagere school begon ook met 0145142. De eerste is al wees, bij de andere kan ik misschien nog eens proberen om te zien of haar mama oppakt. Ik vraag me toch af, als ik begin te dementeren, allang mijn pincodes niet meer weet, maar mijn mama wil bellen vanuit het rusthuis waar ik dan zit, wie gaat er opnemen ?