Gat

Een leegte
Een gapend gat
Beter dan dat kan ik het eigenlijk niet omschrijven
Een pijn die geen pijn is

Een hol gevoel in mijn borstkast
Ik voel een eenzaamheid die zo diep is dat er geen einde aan lijkt te komen
Overwelmd en opgeslokt voel ik me

Ja, ik ging met twee van mijn kids op reis.
Ik las, geloof ik, 8 boeken uit op 3 weken tijd.
Ik zocht administratieve dingen uit ivm kids die hun domicilie verzetten.
Huurwaarborg, kindergeld, fiscaliteit, statuut student/zelfstandige, hospitalisatieverzekering.
Er waren moeilijke gesprekken met de ex.
Moeite doen voor een rijbewijs? Een job die maar niet kwam, een nieuw huurhuis.
De oudste zijn geluk of moet ik zeggen zijn ‘zoektocht naar zelfstandigheid’ baarde me zorgen.

De tweede studeerde succesvol af (de eerste ook trouwens) maar was vervolgens bezorgd over zijn overzeese vriendin.
Hij had een last minute reisje. Bij thuiskomst hiervan, dacht hij ‘meer tijd bij zijn vader’ door te brengen. Zijn vakantiejob en nieuw aan te vangen studie, bevinden zich fysiek namelijk veel dichter bij deze locatie. Amper 1 nacht later, stond hij gedesillusioneerd terug. Er was geen plaats meer voor hem. Hij voelde zich niet langer welkom.

Omwille van een nieuwe baby, zouden de 2 kleintjes (ttz 1m85 en 1m70. 19 en 17) eerst 2 weken bij mij, dan 4 weken bij pa, en daarna terug 2 bij mij zijn.
Het einde van de ‘stille 4 weken’, die dus helemaal zo stil niet waren, komt vandaag in zicht. Ik probeerde in die tijd mijn weg te vinden in een nieuw team/job op het werk.

Mijn lief had een drukke tijd, dus we zagen elkaar niet veel. De hond had wat medische problemen.
Ik liet zonnepanelen leggen, ik zocht en legde zoldervloer isolatie. Ik treurde om mijn buxus en de verregende tuin/bloemen. De rosse plekken op mijn perenboom.
Ik zag verwoestende klimaatbeelden en zapte vlug.

De nieuw gestarte hobby’s dit jaar, die me sociale contacten en vrienden moesten brengen, staan op een laag pitje. Iedereen gaat op reis.

In de tuin probeer ik vooral op eenjarige bloemen te focussen. Om dat ‘bruine gat’ zo snel mogelijk te vergroenen. Er zijn lekkere verse groenten, vooral rauwkost variant, maar mijn darmen kunnen ze niet meer zo goed verdragen. En pubers/LAT relaties zijn niets met liefde in de vorm van groenten.

Ik slaap slecht. Na 3 kwartier ben ik er terug. Ik zweet. ’s Nachts en overdag. Zelfs in dit herfstweer.

Het lopen gaat niet. Ik ben doodmoe om 19u. Mijn nek, mijn schouders en mijn onderrug doen pijn.
De kine duwt en trekt, neemt geld en tijd in beslag maar kan me geen oplossing bieden.

Ik koop kringwinkel vaasjes, kringwinkel kasten, en droom van een nieuwe inrichting.

Ik poets, rommel op, luister podcast’s en verder treur ik.

Schijn bedriegt

De eerste zonnige lente dagen. Startend met vorst. Alles spierwit en toch meteen die zon daarbij. Zoveel potentie. Zoveel mogelijkheden. Vroeger zouden de kids nu het tuinspeelgoed buiten gesleurd hebben, of het terras mee helpen afsprieten, een balleke gooien naar de basketring, wat gekke sprongen op de trampoline. Ik hang de was buiten op. Het blijft stil. Gaan we een ijsje eten ?

Ik scroll door de foto’s die ik gisteren nog maakte. Prachtige dag. Mooie hemels, hier en daar al een ‘eerste katje’, een kruid dat uitschiet, een groente die er meteen invliegt. Ik maak foto’s, ik zie hoe prachtig het is op het kleine gsm scherm. En ik voel het niet.

Toch ga ik dat vandaag ook doen. Tussen het tikken van de klok zal ik dingen zien, ik zal ze fotograferen, en morgen zal ik zeggen: het was een mooie dag gisteren. Vandaag kan ik mezelf onmogelijk wijsmaken dat het een goeie dag wordt, maar misschien morgen. Misschien kan ik morgen zeggen, wow , het was eigenlijk toch wel een goeie dag.

Beveiligd: Mijn kids zijn ongelukkig

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Corona middelbaar

Ik voel me een beetje zielig vandaag.
Weeral een weekend thuisgebleven.
Voor niks natuurlijk.
De puberzoon was “negatief”
Samen met de hele klas.

Dat het resultaat pas zondag om iets na middernacht beschikbaar was
en dat ik daardoor het frieten eten met mijn moeder en broer gemist heb, is een bittere pil.
De commotie/emotie rond de beurtrol ligt me nog vers in het geheugen.
Volgende kans.. 11 oktober.

Ik kan het lijstje van gemiste dingen aanvullen.
Zo was het eigenlijk ook dit weekend ijsland citytrip met de ex-collega’s .
Voor de 3de keer Uitgestelde naai workshop kleed op maat, uitgesteld Concert van maart.
Allemaal tot een nader bepaalde datum uitgesteld.

Bovendien wou ik niet passief afwachten op een telefoontje, dus heb ik alle hens aan dek gezet om toch maar te kunnen inloggen met mijn zoon zijn E-ID.(verschillende pc’s, hardware/software/its me app/.. )
Het was niet helemaal vruchteloos, zoektocht gestart zaterdagavond, zondag om 13 u zat ik erin 😉
Uiteindelijk zijn de test resultaten verschenen om 23u45 .. om 00.02 kregen we een smartschool notificatie.
(en neen.. ik zat op die moment niet meer te refreshen.. om 11u ’s ochtends was zowat de “gaan we of niet” deadline. Om 13u nog even de .. zullen we nog even gaan voor een boswandeling/dessert?.. maar geen resultaten = thuisblijven)

Het blijft een moeilijk iets, naar de positieve dingen kijken.

De onzekerheid.

Gaan we de kotstudent laten komen ofniet ? -ja, hij was al onderweg en moet echt propere was na 2 weken weg te zijn-
Komt mijn Partner of niet? -nee, zijn kids waren ook bij hem-
Gaan/kunnen/mogen we iets doen ? -nee, de zin is er zowiezo niet-
Een gezelschapsspel dan ? Met de zoon in ‘afzondering’, zou dat lukken ? geen kaarten. een online game? ‘among us’ bleek héél tof te zijn.
(discussiëren, bluffen, liegen, strategie,.. ik versta niet waarom mijn pubers dat zo graag doen, wat mij betreft is er daar al genoeg van in het dagelijkse leven))

Moet ik echt naar de hondenschool ? De dochter die ook liever online les wil deze week, want het leven is niet eerlijk, zij moet zelfs vandaag door de regen fietsen.
De klasgenote die ziek was, bleek al een week thuis te zitten voor ze positief testte, dus gelukkig is er helemaal niemand besmet.
Maar de nieuwe regels zijn nog niet van toepassing (startten op 5 oktober) dus de zoon gaat deze week online les volgen, en wordt dan later op de week nog eens getest, en in tussentijd geen hobby’s en contacten beperken.

Zowiezo was er al een regeling van sommige lessen (bio/fysica/chemie) online te volgen op school, omdat de vakleerkrachten in het labo niet genoeg afstand had kunnen houden van een ziek geworden leerling uit het 6de jaar de week voordien.

Zie je ze daar al zitten ? een lokaal 16jarige leerlingen mèt mondmasker.. samen naar het schermpje staren voor in het lokaal ?
Ik kan me nogal wat practical jokes bedenken. Ze zijn braaf die tieners, ongelooflijk braaf.
Maar wie in godsnaam heeft die regels bedacht ? (mondmaskers aandoen in de klas, niet op de koer ? oke.. na de eerste zieke dus ook WEL op de koer.)

Hoe gaan we die mengelmoes van sommige leerlingen van thuis (risicogroep, of even aan het kuchen), meesten in school, soms leerkracht thuis,.. kunnen volhouden?

Hoeveel van die thuis-leer-weken gaan we nog tegemoet?

Hoe ga ik die ‘help ik heb slechte punten, concentreren lukt me gewoon niet’ meltdowns overleven? (de dochter)
Hoe vind ik de balans tussen ‘kan je gamen en les volgen tegelijk?’preken en loslaten?(de zoon)
Hoe beslis ik als moeder of mijn kids symptomen hebben en mogen thuisblijven?

Moe ben ik .. en het is nog maar maandag.

Thuiskomen

Ik heb één woord voor het jaar 2019.

Thuiskomen.

Dat vat het jaar zowat samen.

In 2018 deed ik van grotendeels alleen ouderen, kort-tijds op adem komen.

Kei hard mezelf zoeken .. tegen de muren lopen en opnieuw beginnen.
Vechten … Piekeren.. Alles opnieuw uitvinden.
Vooroordelen in de praktijk brengen.
Juridisch jargon. Bemiddelen. Zoeken.

2018 was een héél moeilijk jaar.
Het zal voor mij persoonlijk in de boeken gaan als het moeilijkste jaar dat ik tot nu toe doorworstelde.

Maar eind 2018, vond ik #mijnlief,
en daarbij ook mezelf terug.
Dat wist ik toen nog niet.

Raar eigenlijk ..
ik dacht dat ik mezelf net gevonden had, en was bang mezelf weer te verliezen.

In gezelschap doe ik mezelf toch net altijd iets anders voor.
Ik had mijn ‘alenigheid’ nodig.
Zo hard nodig.
Dat ik niet wist of ik het wel kon.
Terug samenzijn.

Daarom ben ik zo blij hier te kunnen melden dat het kan.

 

2019 was het jaar waarin ik thuiskwam.
Ik kwam thuis bij mezelf.
Ik kwam thuis bij mijn lief.
Ik kwam thuis bij zijn familie.
Ik kwam thuis bij mijn fantastische vriendinnenkring.

Ja.. ik heb af en toe nog van die paniekskes.

Ik ben een gescheiden vrouw van 40.
Er zijn pluskinderen.
En ik weet niet hoe dat werkt.
En blijkbaar mijn omgeving ook niet.
(ik ga hier binnenkort echt eens een lijst met ‘wat niet te zeggen aan gescheiden mensen’ posten !)

Maar het is oke.

Het is méér oké dan ik ooit had durven dromen.

Soms moet je gewoon even op de bodem aanmodderen, opdat je de helderheid van het water weer ziet zeker ?

 

Ps   Als je de posts van de laatste maanden bekijkt, de meeste gaan over puber gezaag of puber zorgen, dan heb ik wel een aanrader. Sinds ik geabboneerd ben op http://www.tishiergeenhotel.nl gaat het al véél beter 😉

Spartelen

Vanboven op een bruggetje sta ik naar beneden te kijken.

Onder mij zwemt een prachtige
maar kleine vis.

Hij is er terug.
Vorig jaar zette ik hem uit en zwaaide trots  ..

Nu zit hij op een dood spoor.
Een zijtakje van de beek die nergens naar leidt.
Zijn vinnen zijn beschadigd zie ik.

Ik vraag me af .. zullen ze herstellen ?
Of zal hij voor altijd een beetje kapot zijn?

Had ik hem beter moeten trainen ?
Ik heb hem geen kunstjes geleerd,
vond hem prachtig net zoals hij was,
ik geloofde in zijn eigen kracht.

Oooh,
wat zou ik hem zo graag vangen.
Hem even in mijn handen houden,
of zelfs terug bij mij thuis, op de kast zetten.
Veilig. In mijn zicht.

Dat kan natuurlijk niet.
Zijn kom is onvermijdelijk te klein geworden,
En mijn armen tekort.

Dus kijk ik.

Er is amper water..
Met al de energie die hij nog in zich heeft, spartelt hij.
Zoals alleen vissen op het droge dat doen.

Komaan .. Roep ik..
Zoek een goei plekje en spring opnieuw .
Laat u even meedrijven met de stroom,
Hier, of hier, is een paadje naar kalmere wateren.

Hij hoort me niet,
dapper gaat hij door.

Liefde is alles

U mag tijdens het lezen van deze post gerust even deze melodie in het achterhoofd houden:

Om te beginnen een bekentenis:

Ik heb dus een 14 jarige zoon en een 12 jarige dochter. Zij slapen samen.

Vroeger sliep de dochter op een kamertje alleen, maar daar was ze een beetje bangetjes. De zoon op zijn beurt, houdt van een rustgevende ademhaling naast zich. Dus was het logisch dat zij twee samen het stapelbed deelden, en niet de jongens in het stapelbed, het meisje apart. Met de ingrijpende verandering die vorig jaar plaatsvond, werd de matras op de grond gelegd.  Naast elkaar slapen is toch zoveel leuker dan boven elkaar.

Met de boedelverdeling ging het stapelbed naar papa, en nu liggen de 2 matrassen nog steeds broederlijk naast elkaar.

Vorige week trok ik hiervoor nog mijn haren uit.

Maandag 22 u – ruzie.

Dinsdag 23 u – gefluister.

ja ze konden er niet uit ’s ochtends

(bedtijd is 21 en 21u30)

maar ik was zelf te fel met mijn eigen zorgen bezig.

 

Woensdag stond ik al wat strenger .. terug te luistervinken aan hun deur.

Wat hoorde ik ? Lise die wou weten waar de kleedkamers waren .. Robbe die haar gerust stelde.

De nodige troost .. bij deze moeilijke overgang, ze gaven het elkaar..

Heb ik hiervoor zo gefrustreerd gereageerd ?

Ze doen dat kei goed mijn (verkleinde) bende !!

Donderdag avond ben ik er met ne grote smile gewoon gaan tussen liggen..

#nu het nog kan !

 

PS u mag de kinderbescherming bellen, maar vergeet toch vooral uw eigen kinderen niet extra te knuffelen vandaag !

 

 

 

 

 

 

 

Den eerste

Maandag 20u, de eerste schooldag.

We hebben al gegeten,

de tafel is afgeruimd,

ik moet er even bij gaan zitten.

De hond vraagt om aandacht,

maar het gaat niet,

mijn kaars is even uit.

Ik commandeer hem op schoot en probeer tv te kijken (of een dutje..)

De schoolverhalen aan tafel waren nochtans positief, maar de afgelaste treinen, de zenuwen die gekalmeerd dienen te worden, het wennen aan samenleven met de kids, de grote terugkeer van de collega’s, ze vragen om een momentje pauze.

-Gelukkig mogelijk gemaakt door laptop en smartphone-

3 minuten later, krijg ik een whatsapp’je vanuit de slaapkamer.

De dochter is doodop. Ik leg haar in bed, breng haar boekentas, samen overlopen we de inhoud ervan.

Terwijl ik handteken als een CEO, voorschotten betaal, vrije dagen in online kalenders noteer en whatsapp met de ex, valt ze in slaap boven haar blaadjes. Om 21u30 gevolgd door de zoon. Ik leg kledij klaar, schoolbenodigdheden op de keukentafel, en denk .. oef .. ze liggen erin. Die dag hebben we overleefd.

22u, ik word opgeschrikt door luid gebonk.

De zoon zinde op wraak, terug naar boven dus, ik beëindig wereldoorlog III met liefde warmte en vrede, maar eigenlijk ben ik behoorlijk op.

Langer dan strikt nodig kijk ik TV .. mijn hersenen moeten gekalmeerd worden.

Of men hart… ik weet het niet zo goed meer..

 

 

Vandaag 7u, een nieuwe dag, een nieuwe kans, vandaag gaat alles beter !

We gaan voor de schoolroutine van 2018: de dag begint met de kids hun rug te krabben in bed.  Maar ook deze ochtend loopt snel mis.. en eindigt in geroep .. van mij deze keer.

“neeen die kaft gaan we nu echt niet meer zoeken! Vertrek nu” ..

Ik riep pas bij de 3de keer, dat ze deze vraag stelde en ik neen moest antwoorden, praat ik mezelf goed, nadat ik wél sokken zocht, pennenzak, boekentas, jas. “Fijne schooldag” probeer ik het weer goed te maken … “mama dat is niet gemeend” krijg ik terug. Ik knuffel haar… druk haar plat. “kijk hoe hard ik het meen kind, ik ga je missen.. ik zie je graag.. fijne schooldag …sorry dat ik riep”

Vijf minuten later, het huis doodstil, smeer ik haar boterhammen, fiets ik haar achterna en drop de brooddoos op het secretariaat.

Nog eens 5 minuten later verloopt mijn deadline,

stipt op tijd sta ik op een leeg verlaten perron.

Trein afgeschaft.

Ik had tóch tijd voor het persoonlijk overhandigen van die brooddoos.

Met een extra knuffel omdat dat eerste middelbaar toch niet makkelijk is.

Ook nummer twee zit weer op een nieuwe school, en moet zich weer aanpassen.

 

De leegte overvalt me…

Ik denk aan de 18 jarige.

we missen hem

allemaal.

zou hij een fijne tijd hebben ?

WC Lectuur

‘Goeiemorgen lieve schat, de briefjes zijn bijna op. Vond je het een leuke reis? Mama’

‘Weet ik ja. Maar je kan altijd nieuwe hangen. En doe de pen dicht.’

2 dagen later voegt ze toe

‘Alsjeblieft.’

Mijn toilet hangt vol kindertekeningen, je mag ‘vol’ letterlijk nemen.. de 4 wanden. Maar ik wil al zolang een lavabootje 

(Tips welgekomen.. ik haat het wanneer de wc vloer is ondergespat)

en dit, dit wil ik ook :

Ik heb zelfs al nen halve boom meegebracht vanop een wandeling.

Vooralsnog.. hang ik elke zomer tekeningen bij.. ik krijg het ni over men hart ze weg te doen.  

Om van men gastenboek’je nog te zwijgen. 🙂

Mijn beste vriendinnen staan er zelfs in !!

Loslaten kan je niet oefenen.. je moet het doen.

Veel symbolischer kon eigenlijk bijna niet.. na 2 weken vakantie, waarvan eentje weg en eentje thuis, zal ik nu men 3 kids moeten missen, 2 weken lang. Ik heb ze nog nooit zolang moeten missen.

Zonet reed ik van mijn ouders thuis naar wat het kot van de zoon gaat worden en tegelijk ook de woonplaats van mijn ex. Een traject dat ik honderd keer heb afgelegd, oefenend voor mijn rijbewijs. De auto barstens volgeladen .. de kids hebben de hele inboedel mee.

Ze hadden er zin in. Het appartement was nieuw, leeg en blonk van verse start en weinig meubels.

Morgen.. trek ik weer naar het werk. Waar ik de ex zal zien, en blijkbaar ook de oudste (vakantiewerk)

De twee kleintjes.. (wat zeg ik.. 14 en bijna 12) zullen braaf op het appartement de werkdag afwachten.

Mijn hart bloedt, ze verdienen beter!

Ik zou een boek kunnen lezen vanavond, een vriendin kunnen bellen, me op een knutsel hobby storten. Maar in de plaats daarvan zit ik hier… Mijn beslissing. Mijn keuze.. het afscheid, het verdriet, het loslaten. ik ga er even los door.. dan hebben we dat ook gehad.

Loslaten.. terwijl ik graag net wat meer controle zou willen hebben over de situatie. Ik snak naar een nieuwe comfortzone. Naar routine. Meer dan ooit heb ik behoefte aan stabiliteit. En toch zal ik zelfs nu vertrouwen moeten hebben.. en loslaten.

Ik leer het wel.

(Ps volgens mij is dit het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen)