9u05, ik steek mijn hoofd om een lange muur van lockers. En wat ik daar aantref, overtreft echt al mijn verwachtingen. Ik zie zeker 40 mensen, gezeten aan 4 gigantisch lange bureaus.
Wist je trouwens dat je sinds kort ook gigantischE lange bureaus moogt schrijven zelfs zonder komma tussen? Om in dit geval de lengte van de bureaus nog eens extra te benadrukken. Nieuwe spelling, niet dat ik me er veel van aantrek, de spellingsregels, maar ik had het toch liever bij de oude gehouden. Is dat een teken dat je echt oud wordt ? Als de duidelijke regels van je jeugd je meer houvast geven dan het volatiele van het heden? Och, in spreektaal deden mensen dat al, dus dan is het rechttrekken van de formele taal aan de realiteit misschien onvermijdelijk. De macht van de massa: het ‘ik google het even en hetgeen de meeste resultaten oplevert’ zal wel het correct zijn ? Toch. Een taalunie die formele regels bedenken en uitschrijven,het is toch een beetje jammer, als ze zo ‘de moed opgeven’ , en zich neerleggen bij het algemeen gebruik. Jammer.
Waar podcast luisteren terwijl ik compostbakken omschep, al niet goed voor is.
Ik denk dat het uit de prachtige aflevering van Touché, met de ondertussen overleden Stijn de paepe kwam. Maar het kan ook ‘nieuwe feiten’ van Radio2 geweest zijn. Niet dat ik denk dat er ook maar één iemand zich afvraagt: van waar heeft zij dat toch ?
Bon.
9u05, ik steek mijn hoofd om een lange muur van lockers.
En wat ik daar aantref, overtreft al mijn verwachtingen.
Een ‘landschapsbureau’ , één grote open vloer, 4 ellenlange tafels volzet met elke 30 cm iemand.
Ze zijn stil, zitten allemaal met een hoofdtelefoon te kijken naar hun laptop. Er is een oorverdovende stilte, en ik zie één manager, minstens 10 keer, fullscreen gesticuleren zonder geluid. Geen afstand, geen mondmaskers, Wauw . Zoveel mensen op zo een kleine oppervlakte.
Ik ben er. 5 minuten te laat, maar ik ben er. Na 2 jaar in schiften op kantoor te werken, na een maand ziekteverlof, ben ik er nu.
Er zijn gezichten die ik niet ken, maar ook mensen die lachen naar mij, een brede oprechte warme glimlach. Het lijkt wel dé terugkeer naar normaal. Ik ben er. En ik vind dat een enorme prestatie.
Ik applaudisseer inwendig voor mezelf. Ik ben zoóó blij hier te staan.
Vanmorgen om 6u30, stond ik in mijn serre. De tweede dag al dat ik tevergeefs stond te wachten op de beloofde mooie zonsopgang.
Het goeie voornemen om rustig en traag te starten is gelukt. Het stuk dat volgde minder.
Ne 4 jarige die niet naar school wil, daar kunnen jullie je waarschijnlijk iets bij voorstellen. Zeuren, stampvoeten, wenen, treuzelen.
Ne 1m 95 groot, bijna 18 jaar oude boom van ne kerel die zijn jaar aan het bissen is, en echt ELKE DAG opnieuw alles uit de kast haalt om niet naar school te gaan.
Misschien moet ik daar een tekeningetje bij maken ? Ik heb hem 4 keer wakker gemaakt. Ik heb hem verplicht naar school te gaan, en omdat hij hoopte dat ik al door moest en hij zich kon ‘overslapen’ heb ik hem met de wagen naar school gevoerd. De dagelijkse strijd die zich ook ’s avonds voortzet. Over hoe meedogenloos ik wel niet ben dat ik hem ondanks zijn verschrikkelijke buikpijn toch altijd dwing door te bijten.
Vandaag is het gelukt, voorlopig dan toch.
Liebest 