Als er één ding is, dat we geleerd hebben het afgelopen jaar,
dan is het toch wel dat een mens zich, al bij al, toch wel vlotjes aanpast.
Niet één keer maar 20 keer als het moet (met de wijzigende maatregelingen)
Stiekem hoop ik ook dat bepaalde zaken/veranderingen blijvend gaan zijn en nooit meer zullen terugkeren.
Handjes geven bvb,
Mij is dat niet iets dat spontaan komt.
Ik weet niet of het typisch kempisch is, maar wij doen NIET van kussen . Niet bij toekomen, niet bij vertrek . Neen.. wij waren eigenlijk een nogal afstandelijke volkje. Fysiek contact gewijs dan toch. Ik kan me niet herinneren dat wij dat ooit deden. Op de kus na de nieuwjaarsbrief na natuurlijk.
Mijn grootouders.. ik herinner alleen de typische.. hier, ik frommel stiekem wat geld in je vuistje terwijl we nieuwjaar kussen – move. Voorts herinner ik me niets.
“Zeg eens dag.” was bij ons gewoon nen “allez tot de volgende hé” en ge steekt uw hand op. (ge moogt er lichtjes bij zwaaien, louter optioneel .)
Dus een polleke.. niet te hard, niet te zacht, liefst niet té klammig. Ik heb daaraan moeten ‘wennen’ . Sollicitatie gesprekken, dokter, notaris, advocaat bezoeken. Het wordt al snel een formele gewoonte. En ook het kussen leerde ik, dankzij (inmiddels ex-) westvlaamse schoonfamilie. Er is door de jaren heen zelfs een werkgever geweest waar we ‘de buro’s afgingen’ om de collega’s ELKE ochtend te begroeten met ne kus. Eiland na eiland, stel u voor man. Daar heb ik mij over moeten zetten en geen klein beetje, tegen dat mij dat lukte. Misschien is dat een reden geweest dat stilaan met het ouder worden, er toch wat maar lichaamscontact insloop.
Mijn zussen en mij ma knuffelde ik ondertussen wel, en hier of daar een nicht of neefje. Dat hoop ik wel ooit te hervatten, maar die officiële pollekes ? Neen , dat hoeft voor mij nooit meer. Een uitgestoken hand, ik ga vriendelijk bedanken. Toen ik in mijn 20’er jaren was, vond ik dat virus gewijs ook nooit ideaal, in de winter .. met al dat gesnotter en gehoest. Maar als je het elke ochtend moet herhalen, neen voor mij liever een goeiemorgen zonder handdruk, dan geef je het op de duur wel op. Nu hoop ik echt dat dat in 123 uit ons collectieve gewoonte verdwijnt, en nooit meer vanzelfsprekend wordt.
Misschien zijn er nog zo ’n dingen. Die een plots einde kennen ?
Zo ben ik stiekem grote fan van vuurwerk , dat raakt mij … emotioneel.. de ooh’s en aah’s. Ik droomde zelfs van zoiets ooit te ‘componeren’. En toch weet ik het.
De natuur betaalt de prijs voor ons vuurwerk
Dus is het misschien tijd om ook die nostalgie vaarwel te zeggen ?
Ik geef u alvast inspiratie voor alternatieven. Voor wie het nog niet zag . Een Drone show in schotse hooglanden. Een (eerder kind-)massage. Een veelgedeelde faceboekfilmpke jammer trouwens dat ze de boodschap eraf hebben geknipt – foei ! – of deze grappige tiktok .
En voormezelf , ga ik misschien wel dit op mijn ‘te zien lijst’ van 2021 zetten ?
lijkt me zo de moeite !
(Of het noorderlicht .. als mijn uitgestelde ijsland reis ooit doorgaat)
Wat me trouwens deed denken aan een klein gelukje van vorige juli. Het heeft ons enkele magische avonden bezorgd. Zo dwarrelen/fladderend vliegen, en af en toe oplichten. Je moet het echt meegemaakt hebben. Zelfs de meeste down to earth scepticus werd er vrolijk van ! Ik begreep ook meteen waar fee’en verhalen hun oorsprong hebben !
Moest ge hierboven niks zien verschijnen, geef me dan even een seintje , de links naar instagram posten, dat lukt precies niet op elke reader/feeder/viewer/browser.
( meer info : https://www.onzenatuur.be/artikel/maak-je-klaar-voor-een-levende-lichtshow)
En ook sorry ..
ik wilde geen heel epistel schrijven.. gewoon mijn enthousiasme weet je.
En ohja .. Ik ging met een vraag eindigen. Wat mag er van jou verdwijnen .. als in meteen, en nooit meer terugkomen?
En nog een vraag, zijn er nog steden die leuke licht wandeldingen organiseren ? ik vind dat echt super tof !
merci he , omdat hier uit te zitten tot aan het einde !
ge zijt ne schat !
-x-
Liebest 