scheiding

Gat

Een leegte
Een gapend gat
Beter dan dat kan ik het eigenlijk niet omschrijven
Een pijn die geen pijn is

Een hol gevoel in mijn borstkast
Ik voel een eenzaamheid die zo diep is dat er geen einde aan lijkt te komen
Overwelmd en opgeslokt voel ik me

Ja, ik ging met twee van mijn kids op reis.
Ik las, geloof ik, 8 boeken uit op 3 weken tijd.
Ik zocht administratieve dingen uit ivm kids die hun domicilie verzetten.
Huurwaarborg, kindergeld, fiscaliteit, statuut student/zelfstandige, hospitalisatieverzekering.
Er waren moeilijke gesprekken met de ex.
Moeite doen voor een rijbewijs? Een job die maar niet kwam, een nieuw huurhuis.
De oudste zijn geluk of moet ik zeggen zijn ‘zoektocht naar zelfstandigheid’ baarde me zorgen.

De tweede studeerde succesvol af (de eerste ook trouwens) maar was vervolgens bezorgd over zijn overzeese vriendin.
Hij had een last minute reisje. Bij thuiskomst hiervan, dacht hij ‘meer tijd bij zijn vader’ door te brengen. Zijn vakantiejob en nieuw aan te vangen studie, bevinden zich fysiek namelijk veel dichter bij deze locatie. Amper 1 nacht later, stond hij gedesillusioneerd terug. Er was geen plaats meer voor hem. Hij voelde zich niet langer welkom.

Omwille van een nieuwe baby, zouden de 2 kleintjes (ttz 1m85 en 1m70. 19 en 17) eerst 2 weken bij mij, dan 4 weken bij pa, en daarna terug 2 bij mij zijn.
Het einde van de ‘stille 4 weken’, die dus helemaal zo stil niet waren, komt vandaag in zicht. Ik probeerde in die tijd mijn weg te vinden in een nieuw team/job op het werk.

Mijn lief had een drukke tijd, dus we zagen elkaar niet veel. De hond had wat medische problemen.
Ik liet zonnepanelen leggen, ik zocht en legde zoldervloer isolatie. Ik treurde om mijn buxus en de verregende tuin/bloemen. De rosse plekken op mijn perenboom.
Ik zag verwoestende klimaatbeelden en zapte vlug.

De nieuw gestarte hobby’s dit jaar, die me sociale contacten en vrienden moesten brengen, staan op een laag pitje. Iedereen gaat op reis.

In de tuin probeer ik vooral op eenjarige bloemen te focussen. Om dat ‘bruine gat’ zo snel mogelijk te vergroenen. Er zijn lekkere verse groenten, vooral rauwkost variant, maar mijn darmen kunnen ze niet meer zo goed verdragen. En pubers/LAT relaties zijn niets met liefde in de vorm van groenten.

Ik slaap slecht. Na 3 kwartier ben ik er terug. Ik zweet. ’s Nachts en overdag. Zelfs in dit herfstweer.

Het lopen gaat niet. Ik ben doodmoe om 19u. Mijn nek, mijn schouders en mijn onderrug doen pijn.
De kine duwt en trekt, neemt geld en tijd in beslag maar kan me geen oplossing bieden.

Ik koop kringwinkel vaasjes, kringwinkel kasten, en droom van een nieuwe inrichting.

Ik poets, rommel op, luister podcast’s en verder treur ik.

Gewone ochtend

6u20
Iets voor de pipipipiep pipipipiep, word ik me vaag van iets bewust.

Op mijn nachtkastje staat een kunstmatige zon het beste van zichzelf te geven.

Het is donker buiten. Ik grommel inwendig. Iets minder dan één uur tijd hebben we.

We, dat zijn ik en 2 pubers, die tegen die tijd vertrekkensklaar in de auto moeten zitten.

Gisteren vergat ik de kippen eten te geven. Vandaag maak ik een slaatje en mijn boterhammen gaan ook mee voor onderweg.
Ik stel mijn hondenwandeling uit tot het laatste moment, in de hoop op meer licht.

Het is mistig en nat. Ik zie de 250 liter regenwater in mijn ton staan, en vraag mezelf af.. wat heb ik het universum toch misdaan ? Maanden was het droog en nu het droog moet zijn, beslist de herfst ineens van zich te manifesteren.

Terug binnen, zie ik ontbijtkommen staan, boekentassen en lunchtrommels. Oef.

Beide pubers ploffen zich met headset/oortjes in de wagen en proberen nog wat slaap in te halen, afgewisseld met ijverig gsm getokkel.

Vanachter in de wagen, zit er zelfs één met ne latté.

Druk verkeer. File. Gisteren zag ik overal natte mensen, met kap of regenbroek. Vandaag waren er mooie in nevel gehulde ver-zichten, en tieners met handschoenen.

Als ik bijna ter bestemming kom, zijn ze plots overal. Voetgangers, fietsers, ik word omringd.

Een troep tieners wordt uitgespuwd door een trein, en slenteren zich een weg naar school.Ze worden alsmaar jonger die jeugd.

Nog vlug een sleutel van bos verwisselen, 2 keer de deur openen, en ik zit alleen in de wagen.

De laatste 10 minuten van het traject mijmer ik in stilte verder.

Hoe lang was dat geleden ? Allemaal samen aan de ochtendspits beginnen? Dat moet van december vorig jaar geweest zijn.

Ik zou er wel aan kunnen wennen, routine, structuur. En elke dag hetzelfde.

Maar zover gaat het niet komen. Kom, geniet maar gewoon van vandaag.

I made it !

9u05, ik steek mijn hoofd om een lange muur van lockers. En wat ik daar aantref, overtreft echt al mijn verwachtingen. Ik zie zeker 40 mensen, gezeten aan 4 gigantisch lange bureaus.

Wist je trouwens dat je sinds kort ook gigantischE lange bureaus moogt schrijven zelfs zonder komma tussen? Om in dit geval de lengte van de bureaus nog eens extra te benadrukken.  Nieuwe spelling, niet dat ik me er veel van aantrek, de spellingsregels, maar ik had het toch liever bij de oude gehouden. Is dat een teken dat je echt oud wordt ? Als de duidelijke regels van je jeugd je meer houvast geven dan het volatiele van het heden?  Och, in spreektaal deden mensen dat al, dus dan is het rechttrekken van de formele taal aan de realiteit misschien onvermijdelijk. De macht van de massa:  het  ‘ik google het even en hetgeen de meeste resultaten oplevert’ zal wel het correct zijn ? Toch. Een taalunie die formele regels bedenken en uitschrijven,het is toch een beetje jammer, als ze zo ‘de moed opgeven’ , en zich neerleggen bij het algemeen gebruik.  Jammer.

Waar podcast luisteren terwijl ik compostbakken omschep, al niet goed voor is.

Ik denk dat het uit de prachtige aflevering van Touché, met de ondertussen overleden Stijn de paepe kwam. Maar het kan ook ‘nieuwe feiten’ van Radio2 geweest zijn. Niet dat ik denk dat er ook maar één iemand zich afvraagt: van waar heeft zij dat toch ?

 

Bon.

 

9u05, ik steek mijn hoofd om een lange muur van lockers.

En wat ik daar aantref, overtreft al mijn verwachtingen.

Een ‘landschapsbureau’ , één grote open vloer, 4 ellenlange tafels volzet met elke 30 cm iemand. 

Ze zijn stil, zitten allemaal met een hoofdtelefoon te kijken naar hun laptop. Er is een oorverdovende stilte, en ik zie één manager, minstens 10 keer, fullscreen gesticuleren zonder geluid.  Geen afstand, geen mondmaskers, Wauw . Zoveel mensen op zo een kleine oppervlakte.

Ik ben er.  5 minuten te laat, maar ik ben er. Na 2 jaar in schiften op kantoor te werken, na een maand ziekteverlof,  ben ik er nu.

Er zijn gezichten die ik niet ken, maar ook mensen die lachen naar mij, een brede oprechte warme glimlach. Het lijkt wel dé terugkeer naar normaal. Ik ben er.  En ik vind dat een enorme prestatie.

Ik applaudisseer inwendig voor mezelf. Ik ben zoóó blij hier te staan.

Vanmorgen om 6u30, stond ik in mijn serre. De tweede dag al dat ik tevergeefs stond te wachten op de beloofde mooie zonsopgang.

Het goeie voornemen om rustig en traag te starten is gelukt. Het stuk dat volgde minder.

Ne 4 jarige die niet naar school wil, daar kunnen jullie je waarschijnlijk iets bij voorstellen. Zeuren, stampvoeten, wenen, treuzelen.

Ne 1m 95 groot, bijna 18 jaar oude boom van ne kerel die zijn jaar aan het bissen is,  en echt ELKE DAG opnieuw alles uit de kast haalt om niet naar school te gaan.

Misschien moet ik daar een tekeningetje bij maken ? Ik heb hem 4 keer wakker gemaakt. Ik heb hem verplicht naar school te gaan, en omdat hij hoopte dat ik al door moest en hij zich kon ‘overslapen’ heb ik hem met de wagen naar school gevoerd. De dagelijkse strijd die zich ook ’s avonds voortzet. Over hoe meedogenloos ik wel niet ben dat ik hem ondanks zijn verschrikkelijke buikpijn toch altijd dwing door te bijten.

Vandaag is het gelukt, voorlopig dan toch.

Schijn bedriegt

De eerste zonnige lente dagen. Startend met vorst. Alles spierwit en toch meteen die zon daarbij. Zoveel potentie. Zoveel mogelijkheden. Vroeger zouden de kids nu het tuinspeelgoed buiten gesleurd hebben, of het terras mee helpen afsprieten, een balleke gooien naar de basketring, wat gekke sprongen op de trampoline. Ik hang de was buiten op. Het blijft stil. Gaan we een ijsje eten ?

Ik scroll door de foto’s die ik gisteren nog maakte. Prachtige dag. Mooie hemels, hier en daar al een ‘eerste katje’, een kruid dat uitschiet, een groente die er meteen invliegt. Ik maak foto’s, ik zie hoe prachtig het is op het kleine gsm scherm. En ik voel het niet.

Toch ga ik dat vandaag ook doen. Tussen het tikken van de klok zal ik dingen zien, ik zal ze fotograferen, en morgen zal ik zeggen: het was een mooie dag gisteren. Vandaag kan ik mezelf onmogelijk wijsmaken dat het een goeie dag wordt, maar misschien morgen. Misschien kan ik morgen zeggen, wow , het was eigenlijk toch wel een goeie dag.

Eerlijk

De stilte voor de storm.
Ik schreef er gisteren over.
Het examen is niet goed verlopen.
De emoties liepen hoog op.

Teleurstelling, geen zin om nog verder te doen.
Daar kwam bij dat papa liet blijken dat hij in een wereld zonder hen leeft.

Het pikte, ik zag het water in de ogen van mijn dochter.
Ik hoorde de afkeur in de stem van de oudste.
Daarover schrijven probeer ik hier zoveel mogelijk te vermijden. De rechtzaak is opnieuw lopende. En weer maar eens 6 maand uitgesteld.

Het is een zwaard van Damocles. Ik gun hem zijn geluk. Maar het gaat toch iets moeilijker als je ziet dat de kids onder zijn geklungel lijden.
Nu ik plots moet ‘bewijzen’ dat de kids lijden onder zijn gedrag, zet je echt de spotlights op de dingen die fout lopen.

Moet ik bijna noteren, want de lijst is eindeloos.
Ik werd net steeds beter in loslaten en aanpassen.
In last minute mijn plannen aan de zijne aanpassen. In onder de mat vegen van zaken die eigenlijk respectloos zijn.

Voor corona zei ik vaak tegen iedereen die het wou horen:

‘Ik heb de perfecte echtscheiding. We hebben een goed geregeld contract en contact. In onderling overleg kunnen we eigenlijk altijd afspraken maken die voor de kids het beste zijn.’

Wie had toen ooit durven voorspellen, dat er weken zouden zijn waarin ik niet naar het werk zou kunnen gaan, en de kids van bij de ex zouden school-pendelen?

Het huis heeft nog nooit zo leeg aangevoeld. En zelfs al zijn ze er niet, bezorgd ben ik toch. Alsof ik continu ‘permanentie’ heb, een paniektelefoon hier, een last minute opdracht daar. Soms staan ze onverwacht voor mijn deur. Vorige week was ik intens teleurgesteld toen bleek dat, net op het moment dat ik bij de autokeuring stond, de dochter een gesloten garagepoort trof ipv haar fiets op te pikken. Het gevoel tekort te schieten. Te falen.

De onzekerheid over ‘in welke staat’ de pubers terugkeren, en of ze zich weer maar eens, snel kunnen aanpassen als ze terug zijn. De totale vrijheid daar, het studeren en de strenge regels hier.

Het weegt. Voor iedereen. Maar kom. Ik hoorde gisteren van wijzigende plannen, dat ze 8 weken dus hier zullen zitten. Het laatste weekje studeren bij papa gaat niet door. Zijn vakantie gaat voor. Ik (en zij) schakelen dan maar weer.

Einde van een tijdperk ?

Vrijdagmiddag was mijn kaars al opgebrand eigenlijk.
Na bijna 3 te-lange-dagen non-stop skype vergaderen stond ik bovendien een heleboel mails en andere administratie achter.

Het lijstje, zeg gerust lijst, maken voor de “boodschappen voor zoveel mogelijk dagen” kon er gewoon niet meer bij.
Laat staan de boodschappen dan nog daadwerkelijk te doen.

En ik had mij voorgenomen om mijn werklaptop deze keer meteen op te ruimen.
Maandag zou ik immers terug naar kantoor moeten. Leek me wel tof, eens een weekend met een leeg buro.

Het is er niet van gekomen.

Toen ik vanmiddag mijn laptop wou opbergen in een tasje.
Help, ik had toch een kleiner exemplaar ? ik wil niet staan klungelen in dat miniscuul glazen draaideurke dat zogezegd veilig genoeg is, met een grote laptop-trolley, een koelhoudzakje met mijn lunch en mijn handtas en dan proberen om geen enkele wand te raken.

Eerst van de nood een deugd maken, het stof, de kruimels van de buro gepoetst, gestofzuigd en aaah.. daar is dat tasje van de kringloop ! Oef, ziedewel dat ik dat onthouden had.
Moh.. een agenda. Waarin ik bijhield wat we aten / hoeveel ik woog / wanneer ik sportte / leuke afspraken en ook kleine ‘gelukjes’.

Hij is bruut gestopt op 13 maart.
De laatste dag op het werk.

7 juni zijn we nu.. dat is bijna 3 maand later.
3 maand van verplicht thuiswerk. 3 maand van huishouden combineren met werken. 3 maand van iedereen een plaatske zoeken met zijn laptop, 3 maand van op je tenen lopen met studerende pubers.
3 maand van wat opruimen hier en daar. 3 maand van positief blijven. 3 maand van héél vaak nieuwe info en regels.
3 maand van zoeken van balans tussen roepende gamende tieners, tussen wat is essentieel bij het opvoeden en wat kunnen we loslaten?

In die tijd werd het lente.. meer zelfs het werd warm en droog.

Dapper, zo zou ik mezelf omschrijven.

In het begin zonder moeite, met extra oog voor anderen.
Maar naarmate de weken vorderden doofde mijn lichtje.

Laat ons even samenvatten door te zeggen dat ik weet hoe het voelt om plots voor de rechtbank gedaagd te worden.
Niet voor één of andere misdaad. Gewoon omdat de kids 12/14 dagen bij mij zijn.

Dat ik weet hoe het voelt, als iemand die je kent, 2 weken in coma gehouden wordt, omdat dat nu eenmaal het beste is.
Weken waarin er weinig tot geen nieuws was. En dat de revalidatie, nu nog steeds, toch niet zo eenvoudig is.

Dat ik een grote kenniskring heb in de zorg, die niet alleen héél hard werken .. maar vooral ook erg bang zijn.

Dat er een week was waarin we elke dag een telefoontje met slecht nieuws kregen, en die eindigde met mijn naam veel te hoog op een doodsbrief.
Dat ik nu weet hoe dat gaat, zo een begrafenis ‘op uitnodiging’. met maximum 30 man, en waar er 1 stoel staat met 1,5 meter vrije ruimte naast.

Dat ik blij ben dat we geen rij’tje moesten vormen om handjes te schudden, maar in de plaats daarvan aanschoven aan een machine die wat alcoholgel in onze hande spuwde.

Dat het surreëel was, 2 mensen in de auto zien stappen naar de begraafplaats, met mondmasker’tje en geschrankt in de auto alsof het een VIP betrof.

Dat het moeilijk troosten is zonder lichaamscontact.

Dat ik het nog moeilijker vond, om mijn partner wiens mama dus stierf, die cruciale dagen LAT-relatie-gewijs moest missen. Hij met zijn kids, ik met mijne.
De ergernissen van het nieuw samengesteld gezin continu bij elkaar samen wonen, waren op die moment heel snel vergeten.

1 week .. 5 dagen .. een gans team samen op een landschapsburo.
Ik heb schrik van de prikkels. het lawaai.

Afgelopen week gingen mijn 2 pubers al 2 halve dagen naar hun school.
En had de bijna 20jarige skype gewijs examens vanuit zijn bed (ja daar kan ik ook nog wel wat over vertellen)
Volgende week nog 2 examens, waarin hij niet op kot zit maar hier thuis.

Daarna mag ik 2 weken thuiswerken. De 3de daarop volgende week zal ik naar de buro gaan werken terwijl de ex alvast de pubers entertaind.

-ik heb geen idee hoe vakantie hier gaat verlopen met kids die nu meer dan ooit aan de wifi verknocht zijn. al een veto gegeven hebben voor ardennen of zee. en nu voor geen enkele sociale gelegenheid nog hun pijama/joggingsbroek willen uittrekken.-

Dus .. mag ik nu even in stilte aftellen naar deze laatse week van juni aub ?

en geen drama meer aub.

ik heb voorlopig even genoeg gehad.

Danku.

Afscheid van een vork*

Daar staat ze dan.

In haar linkerkant de ongeopende fles, die troost had moeten bieden, in haar rechterhand de keukenschuif. Ze heeft hem volledig opengetrokken. Pollepels. Pottenlikkers. Pannelappen. Spatels. Blikkenopers. Scharen. Ijsschep. Taartschep. Schuimspaan. Lookpers. Appelboor.

Enkele niet nader te definiëren voorwerpen.

Ze staart.

De afgelopen 2 minuten heeft ze als een zot staan rommelen.

Het is niet waar..het kan niet waar zijn.

De kurkentrekker. Hij heeft hem mee.

Moedeloos zakt ze neer… het is te laat. Ze kan niets meer doen om het tegen te houden. Over haar wang bungelt de eerste traan. En voor ze het weet .. stroomt het .. in beken.. Geen houden meer aan.

Ze nam afscheid van haar echtgenoot en daarmee ook van het idee dat ze voor elkaar gemaakt waren. Ze nam afscheid van hun huwelijk. Het idee dat ze voor altijd zouden samen zijn. Ze nam afscheid van de kids. Voortaan is ze een deeltijds alleenstaande mama. Zelfs het idee dat de kids dichtbij 2 warme huizen zouden hebben, moest ze loslaten.

Ze liet de laatste tijd zoveel los.

Dapper zei ze: ‘Je mag zoveel van de inboedel meenemen als je wil.. ik ben er niet aan gehecht.’

Schuifelend voegde ze er aan toe:

‘Laat je wel even weten wat ? Dat ik niet nodeloos zoek achter die ene zachte handdoek, de oude wasmand, de handige schroevendraaier,..’

De leegte…

Hij is voelbaar.

Noten van de redactie:

*ik vind vork mooier in de titel. sorry.

*ik sprak dit weekend iemand die er nu midden inzit. En herkende zijn gemis.. daarom heb ik besloten deze post alsnog te publiceren. – Er dienen geen hulptroepen gemobiliseerd te worden mama! –

Thuiskomen

Ik heb één woord voor het jaar 2019.

Thuiskomen.

Dat vat het jaar zowat samen.

In 2018 deed ik van grotendeels alleen ouderen, kort-tijds op adem komen.

Kei hard mezelf zoeken .. tegen de muren lopen en opnieuw beginnen.
Vechten … Piekeren.. Alles opnieuw uitvinden.
Vooroordelen in de praktijk brengen.
Juridisch jargon. Bemiddelen. Zoeken.

2018 was een héél moeilijk jaar.
Het zal voor mij persoonlijk in de boeken gaan als het moeilijkste jaar dat ik tot nu toe doorworstelde.

Maar eind 2018, vond ik #mijnlief,
en daarbij ook mezelf terug.
Dat wist ik toen nog niet.

Raar eigenlijk ..
ik dacht dat ik mezelf net gevonden had, en was bang mezelf weer te verliezen.

In gezelschap doe ik mezelf toch net altijd iets anders voor.
Ik had mijn ‘alenigheid’ nodig.
Zo hard nodig.
Dat ik niet wist of ik het wel kon.
Terug samenzijn.

Daarom ben ik zo blij hier te kunnen melden dat het kan.

 

2019 was het jaar waarin ik thuiskwam.
Ik kwam thuis bij mezelf.
Ik kwam thuis bij mijn lief.
Ik kwam thuis bij zijn familie.
Ik kwam thuis bij mijn fantastische vriendinnenkring.

Ja.. ik heb af en toe nog van die paniekskes.

Ik ben een gescheiden vrouw van 40.
Er zijn pluskinderen.
En ik weet niet hoe dat werkt.
En blijkbaar mijn omgeving ook niet.
(ik ga hier binnenkort echt eens een lijst met ‘wat niet te zeggen aan gescheiden mensen’ posten !)

Maar het is oke.

Het is méér oké dan ik ooit had durven dromen.

Soms moet je gewoon even op de bodem aanmodderen, opdat je de helderheid van het water weer ziet zeker ?

 

Ps   Als je de posts van de laatste maanden bekijkt, de meeste gaan over puber gezaag of puber zorgen, dan heb ik wel een aanrader. Sinds ik geabboneerd ben op http://www.tishiergeenhotel.nl gaat het al véél beter 😉