Mijn kaken doen pijn,
De tandarts trekt foto’s
Vindt niets en wijst naar de sinussen
Ik kijk naar mezelf..
Span ik die kaken nu de hele dag op?
Waar ik anders zo blij enthousiast mezelf wil bewijzen op een nieuwe job, heb ik nu gemengde gevoelens…
de tandarts afspraak…
Ik werd er al over aangesproken.
Ik loop al een tijdje op de tippen van mijn tenen, balanceer op de grens tussen in tranen uitbarsten en op tanden bijten.
Ik heb het gevoel dat ik al nen marathon lang ‘de extra mile’ aan het lopen ben.
Kom doe nog net dat…
En daarna.. nog ..
Ik slaap moeilijk, heb het heel moeilijk met ontspannen / niks doen.
Mijn brein vliegt van hier naar daar, ‘k ben niet in staat me te concentreren,..
Ik constateer het, en wat ik ooit mijn sterkte vond,
het multitasken
lijkt nu mijn grootste valkuil.
En toch blijf ik in volle overtuiging dat ik vandaag het tij kan keren.
Ik ga met de fiets, en daarna met de trein..
En deze keer laat ik mij niet last minute overtuigen om mijn plannen overhoop te gooien.
Goed voorbereid: laptop-rugzak, fietsslot, slaatje,..
En zelfs de onverwachte.. “Mama mijn getuigschrift ik moet dat nu.”
Brengen mij niet van de wijs, ik vind het binnen het toegelaten tijdsbestek.
De zoon vindt het lastig dat hij weer naar het secretariaat moet, voor zijn lunchkaart. Het gestorte geld blijkt na 3 werkdagen nog steeds niet toegekomen.
Dat kan niet, pruttel ik tegen, dat moet er zijn. Natuurlijk niet de geruststelling die hij nodig had.
De ega staat op en doet verslag van de discussie met de buurman. Ik probeer het over me heen te laten gaan.
Ik vertrek..
trap net ietske te enthousiast de berg op..
Helemaal bezweet plof ik in de trein, pijn aan mijn oor.
Ik probeer wat te lezen..
Stekende Pijn aan mijn beide oren.
Ik vervloek mezelf dat ik niet met de wagen ben
Ik wil Sinutab of nen andere pijnstiller uit mijn dashboard kastje
Allemaal mensen lopen uit het station, normaal wordt ik hier vrolijk van,
Vandaag niet, mijn gezichtsherkenning draait overuren, ik loop door..
Op mijn buro toegekomen, wil mijn pc niet opstarten,
Ik moet op zoek naar een onbekende secretaresse,
Neem de lift naar 1, vindt haar niet..
Doe nog een poging voor die pc,
Pijn,
Ik moet een dokter,
hoofdpijn voegt zich bij aan het lijstje…
Zou ik hier aan de nieuwe collega’s ne pijnstiller vragen ?
Neen, ik ga niks zeggen. Als ik die pijn hard genoeg negeer gaat dat wel over.
Ik check mijn gsm..
De dochter is haar zwemzak vergeten, laat de ega weten.
De puber zoekt zijn turnzak. Gevonden. Nu zoekt hij zijn elastiek voor bagagedrager. Allemaal zaken waar ik nu niks aan kan doen.
Ik wil me even focussen op het werk … Zet gsm uit.
Ik lees de presentatie voor higher management over het project die de volgende maanden mijn nieuwe werk zal zijn. Teveel pagina’s, deadline voorbij, de boodschap te vaag.. De nog te nemen beslissingen legio,…
Het ziet er niet goed uit …
Begrijp me niet verkeerd, iedereen doet zijn best, dit is geen persoonlijk verwijt. In mijn vorige rol zou ik nu hard aan de alarmbel hebben getrokken, dit document mee hebben opgesteld, en proberen recht te trekken wat krom is, maar nu moet ik afstand nemen.
Loslaten
Ik besluit nogmaals de nieuwe secretaresse te zoeken, op eigen houtje
Komaan Liesbeth..
Ook deze dag kan er wel bij.
Ik geef mijzelf een schop onder mijn kont.
Die héél lange meeting van daarstraks zal ook wel lukken.
Waar is die zelfverzekerde, proactieve vrouw die dol is op verandering?
Voor je het weet is alles weer saai en ‘dagelijkse kost’.
Ik wandel naar de dichtstbijzijnde lift..
Stap in
De deuren sluiten zich
Ik flip denk ik
Plots heeft die geen knopje met 1 meer ???
Liebest 