Het was 10 september, ik ging mijn dochter halen in de opvang,
Door het goede weer speelden ze op de speelplaats,
Er was geen jas te bekennen en ik was gehaast.
De dag nadien, ouderavond,
Geen jas op school, geen jas op de opvang,
Geen jas in de klas, geen jas op de koer, geen jas in de refter,…
..
Zo’n degelijke mooie jas, nergens te bekennen…
Ik drukte een foto af ‘gezocht’ en hing hem aan de poort.
Zaterdag 13 oktober, iedereen uitgeregend, supporteren voor papa, in de gietende regen.
Het hoosde, enkel de oudste zoon bleef droog dankzij Northface,
-sorry voor de reclame, maar het was echt zo-
De KW ‘ tjes waren een druppel op een hete plaat.
We missen die jas…
Dinsdag 16 oktober, ik kom de opvang binnen, triomfantelijk steekt de begeleidster een jas in de lucht… Ze had hem,dankzij de affiche, zien hangen in de bibliotheek en heeft hem meegebracht.
Me afvragend of de school al naar de bib geweest is, maar zo tevreden kom ik thuis..
De GSM nummer en de naam.. Doorkrabt..
Perplex… Geschokkeerd, komaan mensen..
Die nummer dient om mij op te bellen, ge maakt mij en mijn dochter kei blij ,
De doos merci’ kes stond al klaar.
Ik kan me niet voorstellen dat je in dit plattelandsdorp met zo’n felle jas over het straat durft, als je weet dat het niet jouw jas is.
Dit doet ge niet, zullen we dit afspreken ????
weten jullie 
Liebest 