heppienes

Lichtsnoer

Ten eerste : ik heb niks tegen het woord ‘kerst’.
Verre van… meeste dingen die met Kerst beginnen kunnen echt rekenen op mijn sympathie.
Kerststronk bvb, of kerstfeest, wat denk je van kerstvakantie, of een toffe kerstkaart ?
Alleen vind ik het zo jammer van die ‘kerstlichtjes’.
Kunnen we dat nu eens niet gewoon Winterlichtjes noemen ?

Ik wil ze echt houden tot de dagen lang genoeg zijn.
En anders moet ik valentijn’s en paas- en .. wat voor feestdagen hebben we eigenlijk nog allemaal om de duisternis te verdrijven ?

Dus bij deze, mijn pleidooi om UW kerstlichtjes zolang mogelijk te laten branden.
Dat mag LED zijn, want we denken ecologisch en economisch.
Dat mag met nen timer aangaan, dat je er geen omzien naar hebt.
Dat mag met kleur, fel wit of warm wit, dat mag twinkelen, knisperen, of continu branden.

Diversiteit overal, nu het weerkaatsende wit wederom gesmolten is,
komaan mensen, ik wil lichtpuntjes zien.

Wie doet er gezellig mee ? Laten we ze gewoon nog even branden !

Lees lijst

Omdat de kans nihil is dat ik deze laatste 8 dagen van het jaar nog een boek uitlees,
heb ik besloten vandaag al even te gaan zitten voor mijn lees lijstje.

Jaja, ik moet sebiet nog 4 kerst T shirt’s stikken, en liefst nog ne tweedehands vaatwas gaan zoeken.
En een stofzuigskes placeren. Maar dus eerst .. dat lijstje.

Waarom wil ik persé dat delen ? Heb ik dat eigenlijk ooit al gedaan ?
Statistieken over lezen ? Ik denk het niet.

Maar kijk, Goodreads houdt voor mij bij wat ik al gelezen heb, ten einde mij te beletten dat ik in de bib weer ne random boek vastgrijp.
Na 10 pagina’s erachter kom, damn dat verhaal ken ik, ik weet hoe het afloopt, en gefrustreerd het ding dichtklapt.
En ook een beetje om een ‘to read’ lijst te hebben, want wat is er leuker dan ‘x boeken’ die je nog graag wilt lezen?
Dat is gelijk dromen, iets om naar uit te kijken, en tegelijker tijd moet je zoveel minder doen om ze te realiseren.
Gewoon zitten en lezen.

Maar kom, zie hier, ze hebben dat echt.. statistieken:

14 boeken, 3777 pagina’s, mijn gemidddeld aantal sterren per boek is gene vette.

Maar ik las 2 geweldige boeken, en daarom wil ik hier persé een stukje maken.
Voor zij die nog ne tip zoeken.

dé Tip is
Zita Theuninck.

Abboneer u op hare nieuwsbrief,
schaf haar eerste boek aan: ‘Het wordt spectaculair, beloofd.’ omdat dat al de verwachtingen méér dan inlost.
Of doe zoals ik en koop gelijk x exemplaren, om kado te geven.

5 oktober 13.34 u.
Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven.

Dit is het verhaal van twee mensen.
Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.

En als je dan, net als ik, reikhalzend uitkijkt naar haar 2de boek maar denkt .. tja, ik heb niks met IVF.
Of met zwangerschappen of met tweelingen. Zou ik dat wel doen? Dan zeg ik u .. doen !

Soms denk ik dat ik Zita ben, soms kan ik niet verder van haar afstaan.
Zo heb ik totaal niks met soaps, vind ik ‘the masked singer’ of ‘the bachelor’ je reinste tijdverspîlling en had ik haar boek niet gelezen, had ik nooit geweten dat Rihanna geposeerd heeft met ne jas en ne blote zwanger buik. En toch is dat zo ontroerend mooi dat boek.

Het gaat over zoveel meer, over zussen, vrouw zijn, verwachtingen en teleurstellingen, onmacht, .. maar vooral Liefde.
Ik heb het ondertussen al 3 keer beluisterd op storytel, en ga mijn abbonement nooit meer kunnen opzeggen omdat ik voor eeuwig haar ‘Put’ wil horen zeggen.
Liters heb ik gehuild, liters zal ik huilen.

Ik probeer mijn boekenkast van ‘gekochte boeken’ te beperken tot 10 gekoesterde exemplaren, en al de rest de wereld in te sturen.. een boek dient om gelezen te worden, uitgeleend en doorgegeven. Maar sommige boeken moet je houden, en deze wordt er één van !

Oh ja, ik had nog nen 2de tip. Gelezen deze zomer.
Sien Volder haar ‘Oogst’. Zware aanrader,
Over een ander thema, dat wel. Maar ook zo prachtig mooi.

Alina reist met haar zoon Lucian van haar geboortedorp in Roemenië naar Sicilië om daar in een tomatenkwekerij te werken. Ze komen terecht op een afgelegen plantage. Terwijl Alina moeizaam een leven opbouwt voor haar en haar zoon, ontmoet Lucian twee jongens van zijn leeftijd: Paolo en Anwar. Gedurende het jaar waarin ze bevriend zijn, vechten de drie jongens met elkaar, voor elkaar en tegen de wereld. Tot die hen inhaalt.

Als uitsmijter nog mijnen tip van vorig jaar:
“wensen doe je beter luidop” van Annelies Desmet.

Technologie is niet alleen je iPhone, het is een nieuwe knie. Het zijn je kleren. En het is een wandelstok. Alles wat het leven van de mens dient, het leven beter maakt. Maar wat is dat, een beter leven? De antwoorden heeft Annelies Desmet misschien niet. Maar ze weet dat wij mensen ze kunnen vinden door luidop te wensen wat voor technologie we willen — en dus wat voor leven.

Sorry maar deze tips moest ik gewoon eerst even met jullie delen.
Ik ben geen recensent (ik kan het woord amper typen) en geen schrijver, en daarom vind ik het zo moeilijk om al blogs-schrijvend mensen boeken aan te prijzen, maar geloof me even , je gaat er geen spijt van krijgen ! (en nu ga ik stofzuigen met nog een stukje Zita op mijn noice cancelling headset)

Salopet

In mijn jeugd bestond er zoiets als ‘de witte uil’. Een winkel propvol met wierook en alternatieve kledij. Kleurrijk, anders, werelds, … ik kocht er mijn favoriete jas; die ik nog maar een paar jaar geleden upcycle’de tot een handtas,.. want ja .. afscheid daarvan nemen was niet mogelijk. Mijn vrije jaren spendeerde ik in die jas. (streepjes op de foto hieronder)

Maar dus ook .. een prachtig knalgele salopet.

Zo trots .. zo tof. En toen ze afbleekte, kleurde ik ze bij. Enige tijd later onmoette ik de ex, die vond een salopet maar niks, laat staan een gele. Ik denk dat ik zelfs moet toegeven dat mijn familie en vriendinnen vonden dat het er echt een beetje ‘over’ was. Dus ze verdween onder in mijn kast. Tot ik wat .. 35 was ofzo?

Oke ik kwam er niet mee buiten, of allez net wel eigenlijk, hoe heerlijk is zo een broek ??

Altijd als ik in de tuin moest werken trok ik ze aan. Soms overaan (mijn broek die ik nog proper wou houden) soms deed ik ne rok uit omdat ik minder bramen krassen wilde, soms enkel voor de zakken.

Het was een ideale broek, grote zakken , je mocht er je handen aan afgeven, en ik werd er instant vrolijk van, niet te warm en toch bescherming. Ze was al 3 jaar gescheurd. ik hield ze nog bij voor het patroon. euheum. 🙂

Maar dus.. toen ik zag dat Tom tuinbroeken zou verkopen heb ik ze weg gezwierd!

Ik verdien een nieuwe !

Voor al die keren dat de hond op mijn schoot komt zitten, dat ik weer al mijn broeken vuil heb gemaakt, en er morgen dan toch een kantoorwerkdag in zicht is.. wees welgekome.. mijn nieuwe broek !!

UFO

We zaten TV te kijken, iets onbenulligs.

Tot plots.
In de raam naast de TV (zo eentje tot op de grond)
Werd de oneindige donkerte plots opgelicht door ..

ja door wat ??

Ik draai mij naar mijn lief, zag jij dat ook ?
Wat was dat ? Een GIGANTISCHE vallende ster ?
Het was geen puntje maar ne bol.

En rap dat dat ging .. ne second.
Mijn lief: ‘het was eerder papier ofzo dat brandt, het flikkerde wat. Het is op de wei hiernaast gevallen.’

Wij naar buiten, eens gaan kijken, natuurlijk was er niks meer.
Zelfs geen gelande marsmannetjes ! Het was terug pikke pikke donker.

Een beetje verbaasd zette we onzen avond verder.

Maar kijk en geniet mee :

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=300562265448790&id=100064850554369

(ik miste elon musk zijn treintjes vorig jaar ondanks de voorbereiding, deze kreeg ik bij verrassing !)

White privilege

Ik kijk uit het raam.
Naast mij zie ik een enorme witte vlakte.
Een kaarsrecht, ultra plat landschap.

Tegen een gigantische snelheid gaan we vooruit.
Ik hoor het, ik voel het.
En toch gaat het landschap merkwaardig traag voorruit.

Als mijn blik naar beneden dwaalt, zie ik toch iets.
Sporen als je wil, strepen, hier en daar,
alsof er een gigantisch karrenwiel overheen gegaan is.

Of ne fiets hier, daar ne sneeuwscooter, fantaseer ik.

Geïntrigeerd kijk ik naar buiten,
de tijd vervaagt.

Ginder ver, wat is dat daar ?
Een berg ?
En daar net voor, precies een donker bootje ?

Terwijl het ding tergend traag dichterbij komt,
wordt zijn vorm scherper.

Geen bootje dus, het was een zinsbegoocheling, een schaduw in dit desolate, voor de rest van schaduwen verstoken landschap.

Stilaan komt het dichterbij .. een prachtige 3D beeld,
van een hagelwit konijn.

Heb ik jullie al verteld dat ik van wolken hou ?

Onder dat wolkendeken lag een bewolkt belgie,
het kostte ons veel papierwerk en moeite om erboven te geraken.

Zo blij als een kind vroeg ik me af: waarom is dat zo plat ? Is dat parallel aan de aarde ? Waarom zou mijn konijn er zijn ?
Op de luchthaven was ik ook al geïntrigeerd door de wagentjes, ja.. als je niet te nerveus wil hollen en als de politie stakingen voorspelt, dan ben je er beter op tijd.

Ik vlieg niet vaak. En ik wil het gezien de voetafdruk echt niet promoten. Ik heb op mijn vingers geteld dat ik al 6 maal gevlogen heb, en in de veronderstelling dat het niet snel meer zou gebeuren, heb ik ook geprobeerd er alles uit te halen. Wat echt gelukt is, waauw ik voel me zo gepriviligeerd. Misschien dat ik er nog wel een bericht over schrijf ?

Avond avonturen

Als alles goed gaat,
zouden jullie hieronder Hade’s Avond Avonturen moeten kunnen zien
(ja sorry dat bloggen dat wordt hier zo een zeldzaamheid dat ik vergeten ben, hoe dat nu weer moest, correct linken naar instagram)

Ik vind het mooi die ‘gun het jezelf – samen met anderen’ op die visual.

Het schrijven hier staat op een laag pitje, toch zou ik vanalles willen delen.
Om de drempel alvast wat te verlagen, deze warrige post, ik hoop dat jullie het mij vergeven 😉

Craftfulness staat op het programma vandaag. Wil het nu toevallig dat ik de voorbije tijd al wat geknutseld heb 🙂

Dromend van een mooie oude secretaire op een prachtige prominente plaats, heb ik een opvouwtafeltje boven mijn printer geïnstalleerd en dat tot ‘papierburootje’ gedoopt.
Een goeie stap richting ‘opruimen'(vaste plek voor dingen) maar ook een plekje dat ‘Liesbeth’ aanvoelt, nu zowat alles in mijn living naar (thuis)werk neigt.

Vorige week pakte ik al verjaardagspost (krasplaat /tekenen op nummer – gevonden in de kringwinkel) in,
maar besteedde ik ook een middagpauze aan het maken van ‘mijn wasmachinefiche’. Ik dacht eerst nog inscannen, en painten, maar toen dacht ik: nee kom, kopiëren en met de hand, dat heeft toch meer charmes dan al dat computerwerk. Het was meer tijd dan gedacht.

Maar echt, de voldoening die je daarvan hebt. En ook. Ik had -ook van de kring- een papier snijmachine gekocht, maar demonteren en slijpen lukte niet. Dus uiteindelijk vond ik dat ik wel een (nieuwe brol) papiersnijmachine van de action mocht kopen. Sorry. Maar echt man … Echt rechte lijnen !! De frustratie van mijn eeuwig mislukte knipsels is voorbij ! Dat is echt ne lifesaver mensen, ik knutsel wel graag maar het is altijd zo lelijk als het af is.

En daar eindigt het nog niet mee. Vorige zaterdag had ik een workshop ‘elbum binding’ in mijn favoriete knutsel hemel in leuven.
Eerst zat ik er wat verveeld mee. Doordat ik afgelopen periode corona opliep, en er echt ziek van was, schoven alle plannen op, en daardoor leek het even of ik ging moeten forfait geven. Dubbele boekings na dagen en weken van binnen zitten, echt niet goed voor mijn fomo of mijn budget dat ik zorgvuldig in de gaten hou.

Maar dus, ik stond vroeg op, had een prachtige rit door de mistige velden, met giechelende meiden op mijn achterbank, door straten waar ik nooit eerder reed, mijn dag was al goed gemaakt voor ik die winkel binnenstapte. Die wereld die weer open ging. Magnifiek. En dan was ik nog eens omringd met de prachtigste dingen.

Vanavond ga ik proberen mijn achterstal in de lingerieles in te halen, en daarvoor plak ik nog even een ‘envelopje’ in mijn schrift, zodat mijn patroontjes niet verloren gaan.
Dus … neen ik ga geen blikje timmeren. Maar binnenkort heeft de dochter een halloween feestje, en met mijn tegenvallende pompoenoogst, is dat misschien wel een waardig alternatief !

Dicht

Dinsdag moest ik naar het werk.

Ja u leest dat goed.

Good old fashioned werken op hoofdkantoor.

Woensdag was een feest vrije dag.

Donderdag moest ik naar het werk.

Mijn ‘koffertje’ – een voor 3 euro in de kringwinkel gekochte laptoptas- stond in de hal. Stilletjes, gesloten te wezen onder de kapstok.

Ik heb het daar neergezet vorige dinsdag,
en ik heb het daar ’s ochtends terug aangetroffen.

Mijn badge, muis, headset, lader, papieren, nog een bakje met codes,.. alles stond netjes klaar. Geen onderdelen verspreid over mijn living tafel.

Tijdens de wandeling met de hond vanmorgen heb ik wel even gedacht:
F*ck man die data aggregeren, hoe gaan we dat ooit gedaan krijgen?

Maar voorts bleef die tas mooi dicht.

Oh man wat heb ik daarvan genoten. Het smaakt naar meer.

Guerilla gardening

Opmerkzaam,  zo zou ik mezelf wel omschrijven. Hoewel ik er meteen de kant-tekening* moet bijmaken, dat ik niet altijd opmerkzaam ben. Als ik iets hoor ritselen, geduldig ben en stilsta , dan ontdek ik het wel, dat muisje vlak naast mij onder die bladeren. Maar vaak gaat het leven gewoon door en zie je het muisje en zelfs de ree’n of het vosje niet. Je moet stil staan, stil zijn en geduldig.

Maar sommige dingen zijn ‘zo obviuos’ zoals mijn pubers zouden zeggen, dat ik er niet naast kan kijken.  Recht over mijn huis is een veld.  Dat veld komt met een ‘verval’, het ligt zo een anderhalve meter hoger dan de weg. en op die anderhalve meter groeien bramen. In oktober trof ik daar voor het eerst een pompoen aan, een knal oranje bal op ooghoogte. Zowat 1 kilo zwaar. Aangezien ik pompoenen op mijn terras had liggen dacht ik… hmmm .. één of ander dier? Ik  polste bij de buurman. Weet jij van wie die pompoen is ? En nam de pompoen mee naar binnen om er vervolgens heerlijke soep van te maken. Want ik dacht dat het de mijne was 😉

Hij dacht aan schoolkids, die hier nu wel eens met de hele klas passeren, ergens aan een voordeur  ‘gestolen’ en het gewicht dan beu zijn(maar het was geen sierpompoen.) In januari echter .. lag er weer één. Dat intrigeert me dus mateloos. 🙂

Ik heb ondertussen de enige andere moestuinier uit onze straat aangesproken: Waar in godsnaam komt die pompoen vandaag  ? Mis jij er?  Hij beschouwde het als sluikstorten. Maar dat is bijzonder vreemd, want achteraan mijn huis is een veel onopvallendere plaats waar de meeste sluikstortingen gebeuren (bvb gisteren nog doorgeschoten aardappelen) en die pompoenen zijn intact, niet rot ofzo.

April 2020, toen bleek dat de bloemenwinkels niet open mochten, bestelde ik een doos van 100 tulpen . Een nederlandse kweker zat met een tulpen overschot.  Voor de prijs van één ferme ruiker, kreeg ik dus 10 pakketjes van 10.  Ik deelde ze uit hier in de straat. Ieder kreeg een boeket van 10 tulpen.  Maar ik vond het vervelend om ze te moeten ‘afgeven’. De ene wou graag dié kleur, de andere wou wel 2 pakketjes mengen, ze polsten naar de reden van mijn vrijgevigheid of wilden graag iets ‘terugdoen’. Na een paar huizen had ik het gehad , ik aan het leuren met mijn emmer bloemen. Ik besloot voor ‘de verrassing’ te gaan. Gewoon een boeketje op je dorpel met een kaartje: ‘ Geniet ervan !’ Geen afzender. Geen gedoe. Wat opfleuring , een onbekende verrassing op een grijze dag. Zonder eisen, zonder bedankje, dat hoef ik niet.

Aan het einde van die donkere januari maand, bestelde ik opnieuw een bos tulpen, deze keer vergezeld van wel 100 bollen.  Ik stak er in de grond, deelde er hier en daar uit.

Maar het mysterie en de verrassing van de pompoen bleef in mijn hoofd spelen en bracht mij  op een idee ! Als ik die laatste 25 bollen nu eens bij elk huis in de voortuin of tussen het grind verstop ?  Ieder eerlijk verdeeld 1 bolletje, en dan eens kijken of iemand ze opmerkt .. net zoals de beren jacht,

 

Zoek die ene gele tulp, die elk huis heeft.

Misschien verras ik mezelf wel, want ik ben namelijk nogal vergeetachtig van aard. Alhoewel … het stiekem wachten op het donker,  mijn emmertje met daarin potgrond, water, tulpenbollen en mijn schepje. Achter de heg duiken als er een auto passeert. Het voelde allemaal super spannend. En een beetje illegaal. Zo snel vergeet ik dat niet. En zeg nu eens eerlijk:  “wat is er fijner dan leven te zien piepen dat zo duidelijk ‘Lente’ schreeuwt?”

Daar kan je nu toch niet tegen zijn é?

*hoe tof zou dat zijn als ik hier echt een tekening in de kant zou kunnen maken ? ik ben een doodle’er maar tekenen zou ik dat niet noemen.. misschien als ik later groot ben, en veel geoefend heb, dat ik het dan kan ?

 

Slechte gewoonte, toch klein geluk !

Oke oke … dat interesseert hier vast niemand. Maar dus .. ik heb een guilty pleasure, een slechte gewoonte, .. noem het hoe je het wil. Ik weet het . Je zou dat niet mogen doen. Dat is ongezond enzo. Maar dus , ik ben ermee opgegroeid en kan het niet laten.

De foto hieronder verraad het natuurlijk al. Ik kan er niet tegen als mijn oor ‘nat’ aanvoelt vanbinnen. Wat vaak ’s ochtends is als je opstaat, of bvb na het douchen ofzo. Het vochtige gevoel in je gehoorgang, ik kan daar niet zo goed tegen. En als je enkel je oorschelp afdroogt dan blijft me dat toch storen. Ik zal niet zeggen dat het jeukt maar dat kan zo een deugd doen, om eens met een wattenstaafje in je oor te keuteren.

En vroeger hadden we harde oorstokskes (schoon woord é) van hout, dat voelde echt zo goed. Maar tegenwoordig waren dat altijd van die buigbare plastieke gevallen … GRRR. 

April 2016, helemaal in Peking, ontdekte ik in de supermarkt dus wattenstaafjes van hout of bamboo geen idee, ik kan de tekens niet lezen.  Ik importeerde het zelf naar belgië, en verstopte dat doosje kei hard in de badkamer. Ik ben er toch zuinig op geweest ?! (En de kids hebben ze nooit ontdekt)  Ondertussen zocht en kocht ik herbruikbare wattenstaafjes , december 2019 moet dat geweest zijn, ze zijn even efficiënt naar vuil toe, maar dat heeft toch niet hetzelfde gevoel.  Ik mis dat ‘droge’ achteraf . 

Dus in mijn zoektocht naar ecologischere alternatieven kocht ik deze van ‘the humble co’ maar laat ons eerlijk zijn, 2 euro voor zo een klein doosje dat deed toch pijn.  Ik ben er zuinig op, maar die ene keer dat mijn kids hun oren poetsen, doen ze er gelijk 4 of 8 stokjes door.  Dus ik bleef toen toch maar goedkope plastiek colruyt oorstokjes kopen, hield mezelf een strak. maximum 1 plastiek oorstokje per dag policy op na en genoot van mijn hardere exemplaren.

En toen ik dus vorige maandag weer 3 van de goedkoopste pakjes in mijn winkelkar zwierde, was ik nog van geen kwaad bewust, maar maakte diezelfde avond mijn hart een sprongetje !

Ze zijn van bamboo !! Lekker hard .. 

Sorry mensen .. echt een totale nonsense post . Mijn leven is per slot van rekening ook oer saai, maar ik wou jullie niet onthouden dat die oorstokskes .. werkelijk waar, hét hoogtepunt van mijn week waren !!  

En jullie ?

PS ik zag ook mijn eerste citroen vlinder van dit jaar.. dat telde ook. 

 

Genstertje *

Het veranderen van gewoontes gaat niet in 1-2-3, wil dat daarom zeggen dat we maar bij onze oude gewoontes moeten blijven ? Ik denk het niet !
Volgens mij wil dat zeggen dat we te snel opgeven, de alternatieven niet allemaal geprobeerd hebben bvb.

Ik heb ne favoriete tandpasta. Namelijk Elmex. Redelijk ‘straf’ niet te schuimig.
Ooit als kind aangeraden door de tandarts aan mijn moeder, en nu is er een hele familie elmex’er ontstaan. Raar é 😉

Bovendien vind ik het raar, maar ik ben er niet ingeslaagd om de partners waarmee ik samenwoon van tandpasta te laten ‘switchen’. Niet dat ‘je eigen merk of tuub tandpasta’ een heikel thema is in een relatie. Of dat ze persé mijn merk moesten nemen. Ik zag ons gewoon inblenden. En een opgeruimde badkamer kast met maar één gezamelijke tuub. Noem me gerust naief. In realiteit hebben we ooit zelfs 4 tubes tegelijk open gehad: de junior versie, de nog-een-andere-leeftijdscategorie (iets met de hoeveelheid fluoride erin?) versie, de mijne en de zijne.

Maar dus, vandaag de dag gebruik ik nog steeds Elmex.
De pubers, die laten hun tanden gewoon rotten denk ik; want ik merk dat de tube vaak onaangeroerd blijft.  Ja sorry, iets met choose your battles, als ze het na 14 jaar nog niet begrijpen, dan denk ik dat je het mag opgeven, niet? één van de tegenwoordig populairdere zaagzinnen is: je zou eens moeten douchen. Want dat pubers dus stinken zodat hun moeders hen uit het nest zouden gooien, ik begin dat stilaan te geloven.

Maar dus, zullen we even terugkeren naar .. tandpasta !!

Ik gebruik daar geen massa’s van in mijn eentje, en mijn tube gaat nog redelijk mee, maar ik wou een keer tandpasta tabletten proberen, en ik dacht, ik zal wel wat verschillende merken moeten proberen tegen dat ik er eentje vind die ik de beste vind, dus ik vond en kocht -lokaal- alvast 2 potjes. En toen dacht. Laat ik delen.. zo kunnen andere ook kennis hiermee maken.
Zo een pot tabletjes is redelijk duur, en als niemand dat koopt, dan gaat dat ook niet goedkoper worden é.

Ik heb alvast een favoriet van deze twee ! Maar eigenlijk zou ik dat beter ne keer rondvragen aan de personen waar ik dat uitgedeeld aan heb zeker ? – ik heb er nog é, als je me een mailtje met je adres stuurt naar liesbesth@yahoo.com, dan stuur ik je een kaartje mét staaltjes-

Bovendien wil ik het hier niet bij laten, want iets waar ik ook super tevreden van ben, zijn shampoobars en zeepzakjes !
Ik haakte ze -voornamelijk als kerstkado- met het patroon van Mafke !

Kocht wat exclusievere shampoobars in de lokale eco winkel (Ja dus ! wij hebben dat in .. Landen ..stel u voor.. 3 man en paardekop.. EN een verpakkingsarme en zerowast winkel .. zaaaalig hé ???

Dat is dus pas echt goei nieuws !! Elk dorp zijn ecowinkel !!

Goeie service ook, zo een lieve vrouwen, wacht ik zal ze hier eens taggen, want ze hebben ook ne online shop : https://www.ecosisters.be/webwinkel/ )

Voor mezelf gebruik ik, vooral de dille en kamille shampoobar (corona pick up in leuven) Die zijn goedkoper en doen ook hun werk.

En het beste heb ik natuurlijk voor laatst gehouden (ja sorry .. de post wordt al wat te lang hé. had hem beter opgesplitst in 3.. maar ja .. zo ben ik nu eenmaal als ik op dreef kom, altijd net iets té enthousiast)

Mijn nieuwe afwas sponsjes !!!

Want van die tandpasta heb ik niet echt véél ‘afval’, het is eerder een kwestie van alle beetjes helpen, mijn shampoo bussen zijn ook niet zo talrijk, maar als je een beetje hygienisch wil zijn.

Een synthetische spons stinkt redelijk snel,  je kan hem wel afkoken, maar dan verslijten ze redelijk snel en je wil toch dat je vaat proper wordt en niet vuiler.

Dus als je zoekt naar mijn éne tip (die life saving tip waar iedereen recht op heeft 🙂  )

Mijn Luffa spons (in combinatie met die kokosspons die eerder het schuursponsje is)

Wast echt goed af !

Kan je paar minuten in kokend water leggen , je ziet het vuil zitten , .. echt zalig !

Ik ga nooit meer terug naar synthetisch materiaal, en wilt ge nu eens wat weten ???

Ik heb zo een zaadje ! Morgen plant ik het en .. wie weet heb ik volgend jaar mijn eigen sponzen .. hoe cool zou dàt zijn ??

 

 

* Ik zal nooit ne goeie influencer worden, laat staan iemand die ne blogpost schrijft die aan de SEO -search engine optimisation- voldoet. Ik weiger in de titel de inhoud prijs te geven .. ik schrijf zoals ik schrijf. Nah.

** Ik vind Genster dus wel een héél mooi woord, en wat haalde ik uit dat nieuwste liedje van Bart Peeters ? “Beyoncé zei:  “Gast schijt omhoog, van hier tot aan de moon !”  Zalige zin Bart , danku !