Gewone ochtend

6u20
Iets voor de pipipipiep pipipipiep, word ik me vaag van iets bewust.

Op mijn nachtkastje staat een kunstmatige zon het beste van zichzelf te geven.

Het is donker buiten. Ik grommel inwendig. Iets minder dan één uur tijd hebben we.

We, dat zijn ik en 2 pubers, die tegen die tijd vertrekkensklaar in de auto moeten zitten.

Gisteren vergat ik de kippen eten te geven. Vandaag maak ik een slaatje en mijn boterhammen gaan ook mee voor onderweg.
Ik stel mijn hondenwandeling uit tot het laatste moment, in de hoop op meer licht.

Het is mistig en nat. Ik zie de 250 liter regenwater in mijn ton staan, en vraag mezelf af.. wat heb ik het universum toch misdaan ? Maanden was het droog en nu het droog moet zijn, beslist de herfst ineens van zich te manifesteren.

Terug binnen, zie ik ontbijtkommen staan, boekentassen en lunchtrommels. Oef.

Beide pubers ploffen zich met headset/oortjes in de wagen en proberen nog wat slaap in te halen, afgewisseld met ijverig gsm getokkel.

Vanachter in de wagen, zit er zelfs één met ne latté.

Druk verkeer. File. Gisteren zag ik overal natte mensen, met kap of regenbroek. Vandaag waren er mooie in nevel gehulde ver-zichten, en tieners met handschoenen.

Als ik bijna ter bestemming kom, zijn ze plots overal. Voetgangers, fietsers, ik word omringd.

Een troep tieners wordt uitgespuwd door een trein, en slenteren zich een weg naar school.Ze worden alsmaar jonger die jeugd.

Nog vlug een sleutel van bos verwisselen, 2 keer de deur openen, en ik zit alleen in de wagen.

De laatste 10 minuten van het traject mijmer ik in stilte verder.

Hoe lang was dat geleden ? Allemaal samen aan de ochtendspits beginnen? Dat moet van december vorig jaar geweest zijn.

Ik zou er wel aan kunnen wennen, routine, structuur. En elke dag hetzelfde.

Maar zover gaat het niet komen. Kom, geniet maar gewoon van vandaag.

2022

Het einde van januari nadert en jullie heb nog steeds mijn beste wensen niet ontvangen? Schandalig,  I have to admit.

Allereerst zou ik zeggen:
Hou vol.
Niet echt een wens zeg je ?
dat is waar.

Wacht ik zal het anders formuleren:
Ik wens je : dat je NIET moet volhouden,
ik wens je zin,
ik wens je goesting,
ik wens je flow
ik wens je voorspoed.
ik wens je ‘het te laten kunnen hangen’.

Maar ik wil ook van de gelegenheid gebruik maken om te zeggen.

Het wordt beter, ik heb het al gezien,

Geloof erin.

Is het niet voor u dat ik het hier opschrijf, dan is het voor mijzelf.

Alles gaat voorbij

En omdat nog wat te benadrukken zal ik hier het chronologisch overzicht van de nieuwjaarsfoto’s geven.

Spartelen

Vanboven op een bruggetje sta ik naar beneden te kijken.

Onder mij zwemt een prachtige
maar kleine vis.

Hij is er terug.
Vorig jaar zette ik hem uit en zwaaide trots  ..

Nu zit hij op een dood spoor.
Een zijtakje van de beek die nergens naar leidt.
Zijn vinnen zijn beschadigd zie ik.

Ik vraag me af .. zullen ze herstellen ?
Of zal hij voor altijd een beetje kapot zijn?

Had ik hem beter moeten trainen ?
Ik heb hem geen kunstjes geleerd,
vond hem prachtig net zoals hij was,
ik geloofde in zijn eigen kracht.

Oooh,
wat zou ik hem zo graag vangen.
Hem even in mijn handen houden,
of zelfs terug bij mij thuis, op de kast zetten.
Veilig. In mijn zicht.

Dat kan natuurlijk niet.
Zijn kom is onvermijdelijk te klein geworden,
En mijn armen tekort.

Dus kijk ik.

Er is amper water..
Met al de energie die hij nog in zich heeft, spartelt hij.
Zoals alleen vissen op het droge dat doen.

Komaan .. Roep ik..
Zoek een goei plekje en spring opnieuw .
Laat u even meedrijven met de stroom,
Hier, of hier, is een paadje naar kalmere wateren.

Hij hoort me niet,
dapper gaat hij door.

23 juli 2012

Hij stond klaar… de foto van deze menina – heel lang geleden-

in een private gedeelte van deze blog 😉

ooh blijft toch tof hé , herinneringen terugvinden

en zeker als je er onlangs naar zocht

ik maakte hem/haar (?) uit een strijkplank overtrek van de zeeman .. kan je dat geloven 😉   ik kende helemaal niks van tussenvoering en versteviging toen, en ik had er schrik van  *moehahaha*

*6 jaar geleden hadden we dus een glijbaantje en een voetbal goal in onze tuin staan ;)*

misschien is het dan toch waar ?

dat je dingen vindt als je stopt zoeken ? 🙂 :):):):)

Liefde is alles

U mag tijdens het lezen van deze post gerust even deze melodie in het achterhoofd houden:

Om te beginnen een bekentenis:

Ik heb dus een 14 jarige zoon en een 12 jarige dochter. Zij slapen samen.

Vroeger sliep de dochter op een kamertje alleen, maar daar was ze een beetje bangetjes. De zoon op zijn beurt, houdt van een rustgevende ademhaling naast zich. Dus was het logisch dat zij twee samen het stapelbed deelden, en niet de jongens in het stapelbed, het meisje apart. Met de ingrijpende verandering die vorig jaar plaatsvond, werd de matras op de grond gelegd.  Naast elkaar slapen is toch zoveel leuker dan boven elkaar.

Met de boedelverdeling ging het stapelbed naar papa, en nu liggen de 2 matrassen nog steeds broederlijk naast elkaar.

Vorige week trok ik hiervoor nog mijn haren uit.

Maandag 22 u – ruzie.

Dinsdag 23 u – gefluister.

ja ze konden er niet uit ’s ochtends

(bedtijd is 21 en 21u30)

maar ik was zelf te fel met mijn eigen zorgen bezig.

 

Woensdag stond ik al wat strenger .. terug te luistervinken aan hun deur.

Wat hoorde ik ? Lise die wou weten waar de kleedkamers waren .. Robbe die haar gerust stelde.

De nodige troost .. bij deze moeilijke overgang, ze gaven het elkaar..

Heb ik hiervoor zo gefrustreerd gereageerd ?

Ze doen dat kei goed mijn (verkleinde) bende !!

Donderdag avond ben ik er met ne grote smile gewoon gaan tussen liggen..

#nu het nog kan !

 

PS u mag de kinderbescherming bellen, maar vergeet toch vooral uw eigen kinderen niet extra te knuffelen vandaag !

 

 

 

 

 

 

 

Den eerste

Maandag 20u, de eerste schooldag.

We hebben al gegeten,

de tafel is afgeruimd,

ik moet er even bij gaan zitten.

De hond vraagt om aandacht,

maar het gaat niet,

mijn kaars is even uit.

Ik commandeer hem op schoot en probeer tv te kijken (of een dutje..)

De schoolverhalen aan tafel waren nochtans positief, maar de afgelaste treinen, de zenuwen die gekalmeerd dienen te worden, het wennen aan samenleven met de kids, de grote terugkeer van de collega’s, ze vragen om een momentje pauze.

-Gelukkig mogelijk gemaakt door laptop en smartphone-

3 minuten later, krijg ik een whatsapp’je vanuit de slaapkamer.

De dochter is doodop. Ik leg haar in bed, breng haar boekentas, samen overlopen we de inhoud ervan.

Terwijl ik handteken als een CEO, voorschotten betaal, vrije dagen in online kalenders noteer en whatsapp met de ex, valt ze in slaap boven haar blaadjes. Om 21u30 gevolgd door de zoon. Ik leg kledij klaar, schoolbenodigdheden op de keukentafel, en denk .. oef .. ze liggen erin. Die dag hebben we overleefd.

22u, ik word opgeschrikt door luid gebonk.

De zoon zinde op wraak, terug naar boven dus, ik beëindig wereldoorlog III met liefde warmte en vrede, maar eigenlijk ben ik behoorlijk op.

Langer dan strikt nodig kijk ik TV .. mijn hersenen moeten gekalmeerd worden.

Of men hart… ik weet het niet zo goed meer..

 

 

Vandaag 7u, een nieuwe dag, een nieuwe kans, vandaag gaat alles beter !

We gaan voor de schoolroutine van 2018: de dag begint met de kids hun rug te krabben in bed.  Maar ook deze ochtend loopt snel mis.. en eindigt in geroep .. van mij deze keer.

“neeen die kaft gaan we nu echt niet meer zoeken! Vertrek nu” ..

Ik riep pas bij de 3de keer, dat ze deze vraag stelde en ik neen moest antwoorden, praat ik mezelf goed, nadat ik wél sokken zocht, pennenzak, boekentas, jas. “Fijne schooldag” probeer ik het weer goed te maken … “mama dat is niet gemeend” krijg ik terug. Ik knuffel haar… druk haar plat. “kijk hoe hard ik het meen kind, ik ga je missen.. ik zie je graag.. fijne schooldag …sorry dat ik riep”

Vijf minuten later, het huis doodstil, smeer ik haar boterhammen, fiets ik haar achterna en drop de brooddoos op het secretariaat.

Nog eens 5 minuten later verloopt mijn deadline,

stipt op tijd sta ik op een leeg verlaten perron.

Trein afgeschaft.

Ik had tóch tijd voor het persoonlijk overhandigen van die brooddoos.

Met een extra knuffel omdat dat eerste middelbaar toch niet makkelijk is.

Ook nummer twee zit weer op een nieuwe school, en moet zich weer aanpassen.

 

De leegte overvalt me…

Ik denk aan de 18 jarige.

we missen hem

allemaal.

zou hij een fijne tijd hebben ?

Van hieraf moet je gaan

Dag zoon van me ..

dag lieve, prachtige zoon van me !

Ik vind je ge’bleacht’e haar maar niks.

Voila.. ik heb het gezegd. Het enige negatieve ding dat ik vandaag kan bedenken.

Je bent knap, zelfs met donkerpaars, knal rood of cotton pink haar. Je bent slank, groot en ongelooflijk onweerstaanbaar in pak.  Maar dat weet je zelf nog niet .

Vandaag sta je daar, aan de finish van het middelbaar, ’t was een hindernissen parcour.. waarnaast ik stond te brullen, ik weet het.  Ik hoop dat ge de pompom’nen ook gezien hebt.. en dat ge diep daar van binnen beseft, dat ik altijd in je hebt geloofd !

De laatste maanden heb ik je zien groeien …  zien openbloeien.  En heb je mij meermaals van mijn sokken geblazen, hoe je op zo’n korte tijd zo’n prachtige volwassen kunt worden, ik weet het nu nog altijd niet.

De wijsheid die eruit komt, de zelfkennis die spreekt, de immer aanwezige humor .. ze blijven me verbazen.  Je hebt alles in je ..  Je bent er zoo klaar voor !

Ik ben dankbaar voor het stuk dat we samen hebben afgelegd, je moest eens weten hoeveel jij MIJ hebt geleerd.

Je staat nu op de duikplank, klaar om te springen ..

ik sta daar héél ver beneden en supporter ..

niet meer met een bang hartje zoals vroeger .. maar vol vertrouwen dat je wel weer boven komt !

Jasper man .. ik zie u kei graag .. wat hebt ge dat goe gedaan !

 

PS ik zal je piano spel missen !

Schoon om zien

Valentijn… De dochter (11j) is nerveus… Ze wordt op het techniekkamp verwacht. Beton gieten, hameren, elektronica, ze kijkt er naar uit maar kent er niemand, mijn dappere meid ziet 1 ander meisje tussen de jongens en merkt alleen de positieve dingen, ik knuffel haar tot de les begint.

De tiener (13j) heeft een Lief.. al enkele jaren, een meid met haar 2 voeten op de grond. Ze spreken op school ook af, de broodnodige pauzes tussen al de stoerdoenerij waar hij zich niet thuis voelt. Ze mocht komen ‘spelen’ op valentijn op voorwaarde dat de mama thuis was 😉 Ik herinner me nog de stiekeme kussen die hij maar niks vond in de lagere school .. of de briefjes/kadootjes die hij toen al kreeg. Ondertussen doet hij ijverig mee.. als teken van zijn dankbaarheid en liefde maakt hij een héél verrassingspakket . Een blikken doos in de vorm van een hart, een tas, een kaartje en een brief. “Een dikke rode strik moet er nog rond mama” We zweten alles bij één om die strik rond dat hart te krijgen. 0m 14u is het zover, ze gaan samen brownies bakken. Ze sloven zich uit, maken flauwe grapjes, nooit zoveel gelach gehoord en zo’n blije zoon bezig gezien. Zijn en haar Ogen blonken.

De puber (17j) .. die komt op vrije dagen voor 12 u zijn bed niet uit, op 14 febr is hij er om 7u15. Proper gedouchet, met hemd EN plastron.. ja mama ik kon echt niet meer slapen. Weet ge hoe spannend dat dat is ? Nee ik kan niet ontbijten. Ik krijg geen hap binnen. Wanneer moet ik op de schaatsbaan zijn ? 14u, ik neem de trein van 12u.

Om 11u 15 zwaait hij mij al uit..

oe ? jij rijdt toch maar 7 minuten naar het station ?

Ja zeg ik wil zeker zijn ! Ik kan hier toch niks doen.

Om 19u ploft hij mooi getimed aan de eettafel. Hij krijgt geen hap binnen.

ZUCHT

jamo hoe was het dan ?

ZUCHT

Na het eten moet hij even bekomen van de stress.. ik weet nog steeds van niks.

2 uur later komt hij naar beneden..

met ne smile van hier tot achter zijn oren.

Hij ziet niets meer.. hij hoort niks meer .. alleen nog maar

ZUCHT

en .. mama ge weet niet hoe vervelend dat dat is, als je niks kunt eten.

of .. mama ge weet niet hoe hard uw hart klopt als je een snapchat krijgt “ik ben er” en je moet naar beneden gaan.

Ik was misschien single op valentijn, maar er was nog nooit zoveel liefde in de lucht !

Mama mama mama

Ge hebt iets gemist..

Er was zo’ne gekleurde vogel. . Zo met wit en rood en … wacht.. Ik heb ne foto gemaakt voor u !

En dan volgt de meest wazige bonte specht ooit ..

Zo lief.. die dochter van mij !

Die kent haar mama 😉

#kleingeluk

School

Als je al vond dat de boeken die ik kafte mooi waren

View this post on Instagram

A post shared by liesbesth (@liesbesth)

Dan moet je even een kijkje nemen, wat de dochter knutselde..

terwijl wij beide op het werk waren..

zelfs de foto trok ze zelf !!

ik ga het toch maar bij mijn methode houden 😉

Traditiegetrouw hoort er bij de eerste schooldag een aan-devoor-deur-foto :

Vermits Robbe al weg was, was’t bijna niet gelukt, maar door zijn fietspech stond hij daar 5 minuten later terug
 
Vorig jaar, waren we er blijkbaar nog niet klaar voor :

Het is te hopen dat de grootste nog door de deur past volgend jaar ..