Het jaareinde nadert, tijd om terug te blikken.
Gelezen boeken: 3
Eén nieuwjaarskado, één boek in de zomer vakantie,
een subliem té kort boek nadien (‘wensen doe je beter luidop’).
Nadien volgde een struggeling met een stieg larson die geen stieg larson meer is.
Mijn onvermogen afgelopen jaar om stil te zitten en mijn gedachte erbij te houden is meetbaar.
Maar ik ben net begonnen in het boek van Sue Johnson, ‘Hou me vast’.
Misschien worden het er wel 4. Tranen van herkenning.
Hoe mensen zoeken naar verbinding. Een aanrader voor iedereen die er voor open staat.
Om de ketting niet te breken, ook loopstatistieken:
Het opbouwen van de conditie ging zeer moeizaam, en toen het keerpunt in zicht was;
een holle weg, een vlaag van hoogmoed, ik verzwikte mijn enkel en snikte ik mijn reddeloosheid weg.
Enkele weken later probeerde ik jeugdige vreugde te voelen en brak ik mijn ligamenten en het botje waar ze aanhingen.
En ja, ook dit jaar, 1 oktober, had ik ‘weer prijs’ .
Corona velde , dag op dag een jaar later, een tweede keer.
Dat ik het heb opgelopen in Reykjavik, maakt de pil iets minder bitter.
De kilo’s die ik ben bijgekomen, de grijze haren die mijn hoofd sieren,
mijn droge ogen, mijn haar dat uitvalt, dagenlang hoofdpijn, of de migraine aanval die eindigde op spoed.
Ik wil veel vergeten van wat 2022 bracht.
De mensen rondom mij die het zo moeilijk hebben, de oorlog, de vluchtelingen,..
Er waren mooie momenten; de trouw van mijn broer, die in mijn geheugen gelinkt zullen blijven aan pieken van stress en er alleen voor staan (autopannne)
Maar ook politie interventies, ambulances,… mijn leven was plots een slechte soap, een domino waar steen na steen viel, een flipperkast waarin ik een eenzame bal was.
Tranen en alleen voelen, dat zijn voor mij zowat de woorden van ‘22 geweest.
Misschien moet ik schrijven dat ik met mijn Lief een fijn weekend in Duitsland had,
dat ik met mijn kids voor de eerste keer in een tent op vakantie ging,
dat ik luffa kweekte, en heerlijke tomaten.
Of dat ik 2 hertjes spotte hier achter onze tuin.
Ik blik terug naar een hectische tijd waar ik naar adem moest happen,
waarin pech toesloeg, de tegenslagen aan elkaar regen als parels aan een ketting.
Een tijd waarbij ik het zwaard van Damocles voelde bengelen.
Eindigend met weken waarin niets gebeurde.
Dagen, maanden die voorbij zijn waaraan ik geen herinnering heb.
Dagen dat ik me afvraag, is het al december ?
Is het al woensdag ?
Lange dagen die ik alleen doorbreng, maar waarin ik leerde hoe ik zelf weer aangenaam gezelschap werd.
Ik ben klaar voor 2023, kom geef mij maar een
Annus Mirabilis !
Donkere dagen glijden in elkaar over.
Liebest 