Zit nu ne keer stil !!

Het is vogel tel weekend…

En voor diegene die hier al een tijdje meelezen, die weten dat ik wel iets heb met vogels.

(Als het goed is, zie je hierboven een collage of klik anders even op https://liebest.wordpress.com/category/vogel )

Het wordt moeilijker en moeilijker om hier vogels te tonen die nog niet eerder voor mijn lens stonden. Bovendien is het een warm jaar.. geen vetbollen nodig.
Ik geef dit jaar bijna enkel zonnebloempitten. En dus veel meesjes, mussen en ook meer vinken. Een komen en gaan.. maar dit jaar wat meer monotone soorten, uitgezonderd deze groenling misschien.

Maar allez… jullie mogen ook een beetje zelf doen hé..

Hoeveel vogels tel je ?

– per soort tellen e ! –

Ik spotte wel iets nieuws vandaag:

View this post on Instagram

A post shared by liesbesth (@liesbesth)

tof hé?

Afscheid van een vork*

Daar staat ze dan.

In haar linkerkant de ongeopende fles, die troost had moeten bieden, in haar rechterhand de keukenschuif. Ze heeft hem volledig opengetrokken. Pollepels. Pottenlikkers. Pannelappen. Spatels. Blikkenopers. Scharen. Ijsschep. Taartschep. Schuimspaan. Lookpers. Appelboor.

Enkele niet nader te definiëren voorwerpen.

Ze staart.

De afgelopen 2 minuten heeft ze als een zot staan rommelen.

Het is niet waar..het kan niet waar zijn.

De kurkentrekker. Hij heeft hem mee.

Moedeloos zakt ze neer… het is te laat. Ze kan niets meer doen om het tegen te houden. Over haar wang bungelt de eerste traan. En voor ze het weet .. stroomt het .. in beken.. Geen houden meer aan.

Ze nam afscheid van haar echtgenoot en daarmee ook van het idee dat ze voor elkaar gemaakt waren. Ze nam afscheid van hun huwelijk. Het idee dat ze voor altijd zouden samen zijn. Ze nam afscheid van de kids. Voortaan is ze een deeltijds alleenstaande mama. Zelfs het idee dat de kids dichtbij 2 warme huizen zouden hebben, moest ze loslaten.

Ze liet de laatste tijd zoveel los.

Dapper zei ze: ‘Je mag zoveel van de inboedel meenemen als je wil.. ik ben er niet aan gehecht.’

Schuifelend voegde ze er aan toe:

‘Laat je wel even weten wat ? Dat ik niet nodeloos zoek achter die ene zachte handdoek, de oude wasmand, de handige schroevendraaier,..’

De leegte…

Hij is voelbaar.

Noten van de redactie:

*ik vind vork mooier in de titel. sorry.

*ik sprak dit weekend iemand die er nu midden inzit. En herkende zijn gemis.. daarom heb ik besloten deze post alsnog te publiceren. – Er dienen geen hulptroepen gemobiliseerd te worden mama! –

Naais

42 stuks naaide ik vorig jaar !

Met één naaiweek, 2 naaiweekends, en tussendoor ook wat me-time.. zal dat de finale stand blijven.

Vermits ik nog niet eerder mijn naai’sels “telde” .. kan ik moeilijk vergelijken, maar ik ben tevreden.

Het voelde aan als een productief jaar !

En oke, misschien heeft totaal niemand iets aan mijn naaisels op instagram , maar zelf vind ik het herbekijken wel tof.

Dus dat ga ik zeker nog doen !

Het pronk-stuk van vorig jaar: De handtas !

Het ding waar ik het meest op gevloekt heb: de vakjes portefeuille .

Verder zie ik vooral tassen.

Mijn steeds terugkerend kleedje en dito bloesje.

En eindigde ik met T shirt’s ! (waarvoor ik nog veel stof heb liggen ook)

-ik moet nog wat repeteren op de kragen-

En er zijn ook weer enkele dingen geproduceerd die niet afgeraken (Euheum)

Een hemdjurk die op een circustent lijkt ? een superzachte Trui met een tunnelzak aka ‘voortent’.

Dat zijn dingen waar ik nog wat moet aan sleutelen de komende dagen.

– en binnenkort hopelijk op Instagram geraken –

Op mijn wish list beginnen zich stilaan wel dingen te ontwikkelen waar ik eens werk van zou willen maken.

Zo zou ik dolgraag een mini reeks (3 workshops) van Hari Ito willen volgen rond Lingerie. (onderbroek, pimpen, BH)

En ik wil een sober, eenvoudig, rechttoe, rechtaan kleed op maat van mezelf met 2 figuurnaden voor- en achteraan. Of aparte panden mag ook. Maar echt ‘op mijn maat’.

Voorlopig weet ik niet wie me daarbij kan helpen.. tips zijn altijd welgekomen !

Ik ga ze niet op een lijst voor 2020 zetten. 2021 is ook goe.. en dan kan ik misschien nog eerst wat afvallen.

En mijn kleerkast uitmesten… en mijn juwelen schuif 😉

Och .. als ik al wat tijd vindt tussendoor om iets eenvoudigs te naaien.

Dan ga ik al blij zijn !

Oh nee

“Oh Nee

Oh Nee

Oh Nee”

Het is een donkere mistige ochtend.

Zo eentje waarbij je geen hand voor ogen ziet.

De hond loopt in de dikke brij de straat op en ik hoor iets. Ik trek de leiband wat strakker, en roep de hond dichterbij.

Echt geen hand voor ogen kan je zien. Wat eerst op mummelen lijkt, blijkt een noodkreet te zijn.

“Oh Nee

Oh Nee

Oh Nee”

Ik zie een schim.

Voorovergebogen komt hij mij met een fikse pas tegemoet.

Als hij mij bijna kruist zie ik het..

Met zijn kleurloze haren en felle ogen herken ik hem als de jongen/man die verderop in de straat woont.

Hij doet graag een babbeltje..

Over zijn petekind, zijn werk in de beschutte werkplaats, zijn all-in vakantie. De ‘albino’ noemen de kinderen hem goedbedoeld. Met zijn karakteristieke pas, altijd te voet, hoort hij gewoon bij onze straat.

Maar vandaag is er iets mis.

Ik hoor hem luidop jammeren.

Ik vraag het hem .

“Ja,” zegt hij ..” ik stond al aan de bushalte als ik plots dringend moet, dat haal ik nooit.”

Ik keer om, en doe mijn voordeur voor hem open.

Zelden iemand zo opgelucht mijn toilet zien binnengaan.

En bij deze heb ik jullie dan eindelijk ook de ‘na’ getoond hé 😉

Thuiskomen

Ik heb één woord voor het jaar 2019.

Thuiskomen.

Dat vat het jaar zowat samen.

In 2018 deed ik van grotendeels alleen ouderen, kort-tijds op adem komen.

Kei hard mezelf zoeken .. tegen de muren lopen en opnieuw beginnen.
Vechten … Piekeren.. Alles opnieuw uitvinden.
Vooroordelen in de praktijk brengen.
Juridisch jargon. Bemiddelen. Zoeken.

2018 was een héél moeilijk jaar.
Het zal voor mij persoonlijk in de boeken gaan als het moeilijkste jaar dat ik tot nu toe doorworstelde.

Maar eind 2018, vond ik #mijnlief,
en daarbij ook mezelf terug.
Dat wist ik toen nog niet.

Raar eigenlijk ..
ik dacht dat ik mezelf net gevonden had, en was bang mezelf weer te verliezen.

In gezelschap doe ik mezelf toch net altijd iets anders voor.
Ik had mijn ‘alenigheid’ nodig.
Zo hard nodig.
Dat ik niet wist of ik het wel kon.
Terug samenzijn.

Daarom ben ik zo blij hier te kunnen melden dat het kan.

 

2019 was het jaar waarin ik thuiskwam.
Ik kwam thuis bij mezelf.
Ik kwam thuis bij mijn lief.
Ik kwam thuis bij zijn familie.
Ik kwam thuis bij mijn fantastische vriendinnenkring.

Ja.. ik heb af en toe nog van die paniekskes.

Ik ben een gescheiden vrouw van 40.
Er zijn pluskinderen.
En ik weet niet hoe dat werkt.
En blijkbaar mijn omgeving ook niet.
(ik ga hier binnenkort echt eens een lijst met ‘wat niet te zeggen aan gescheiden mensen’ posten !)

Maar het is oke.

Het is méér oké dan ik ooit had durven dromen.

Soms moet je gewoon even op de bodem aanmodderen, opdat je de helderheid van het water weer ziet zeker ?

 

Ps   Als je de posts van de laatste maanden bekijkt, de meeste gaan over puber gezaag of puber zorgen, dan heb ik wel een aanrader. Sinds ik geabboneerd ben op http://www.tishiergeenhotel.nl gaat het al véél beter 😉