Gewone ochtend

6u20
Iets voor de pipipipiep pipipipiep, word ik me vaag van iets bewust.

Op mijn nachtkastje staat een kunstmatige zon het beste van zichzelf te geven.

Het is donker buiten. Ik grommel inwendig. Iets minder dan één uur tijd hebben we.

We, dat zijn ik en 2 pubers, die tegen die tijd vertrekkensklaar in de auto moeten zitten.

Gisteren vergat ik de kippen eten te geven. Vandaag maak ik een slaatje en mijn boterhammen gaan ook mee voor onderweg.
Ik stel mijn hondenwandeling uit tot het laatste moment, in de hoop op meer licht.

Het is mistig en nat. Ik zie de 250 liter regenwater in mijn ton staan, en vraag mezelf af.. wat heb ik het universum toch misdaan ? Maanden was het droog en nu het droog moet zijn, beslist de herfst ineens van zich te manifesteren.

Terug binnen, zie ik ontbijtkommen staan, boekentassen en lunchtrommels. Oef.

Beide pubers ploffen zich met headset/oortjes in de wagen en proberen nog wat slaap in te halen, afgewisseld met ijverig gsm getokkel.

Vanachter in de wagen, zit er zelfs één met ne latté.

Druk verkeer. File. Gisteren zag ik overal natte mensen, met kap of regenbroek. Vandaag waren er mooie in nevel gehulde ver-zichten, en tieners met handschoenen.

Als ik bijna ter bestemming kom, zijn ze plots overal. Voetgangers, fietsers, ik word omringd.

Een troep tieners wordt uitgespuwd door een trein, en slenteren zich een weg naar school.Ze worden alsmaar jonger die jeugd.

Nog vlug een sleutel van bos verwisselen, 2 keer de deur openen, en ik zit alleen in de wagen.

De laatste 10 minuten van het traject mijmer ik in stilte verder.

Hoe lang was dat geleden ? Allemaal samen aan de ochtendspits beginnen? Dat moet van december vorig jaar geweest zijn.

Ik zou er wel aan kunnen wennen, routine, structuur. En elke dag hetzelfde.

Maar zover gaat het niet komen. Kom, geniet maar gewoon van vandaag.

Eerlijk

De stilte voor de storm.
Ik schreef er gisteren over.
Het examen is niet goed verlopen.
De emoties liepen hoog op.

Teleurstelling, geen zin om nog verder te doen.
Daar kwam bij dat papa liet blijken dat hij in een wereld zonder hen leeft.

Het pikte, ik zag het water in de ogen van mijn dochter.
Ik hoorde de afkeur in de stem van de oudste.
Daarover schrijven probeer ik hier zoveel mogelijk te vermijden. De rechtzaak is opnieuw lopende. En weer maar eens 6 maand uitgesteld.

Het is een zwaard van Damocles. Ik gun hem zijn geluk. Maar het gaat toch iets moeilijker als je ziet dat de kids onder zijn geklungel lijden.
Nu ik plots moet ‘bewijzen’ dat de kids lijden onder zijn gedrag, zet je echt de spotlights op de dingen die fout lopen.

Moet ik bijna noteren, want de lijst is eindeloos.
Ik werd net steeds beter in loslaten en aanpassen.
In last minute mijn plannen aan de zijne aanpassen. In onder de mat vegen van zaken die eigenlijk respectloos zijn.

Voor corona zei ik vaak tegen iedereen die het wou horen:

‘Ik heb de perfecte echtscheiding. We hebben een goed geregeld contract en contact. In onderling overleg kunnen we eigenlijk altijd afspraken maken die voor de kids het beste zijn.’

Wie had toen ooit durven voorspellen, dat er weken zouden zijn waarin ik niet naar het werk zou kunnen gaan, en de kids van bij de ex zouden school-pendelen?

Het huis heeft nog nooit zo leeg aangevoeld. En zelfs al zijn ze er niet, bezorgd ben ik toch. Alsof ik continu ‘permanentie’ heb, een paniektelefoon hier, een last minute opdracht daar. Soms staan ze onverwacht voor mijn deur. Vorige week was ik intens teleurgesteld toen bleek dat, net op het moment dat ik bij de autokeuring stond, de dochter een gesloten garagepoort trof ipv haar fiets op te pikken. Het gevoel tekort te schieten. Te falen.

De onzekerheid over ‘in welke staat’ de pubers terugkeren, en of ze zich weer maar eens, snel kunnen aanpassen als ze terug zijn. De totale vrijheid daar, het studeren en de strenge regels hier.

Het weegt. Voor iedereen. Maar kom. Ik hoorde gisteren van wijzigende plannen, dat ze 8 weken dus hier zullen zitten. Het laatste weekje studeren bij papa gaat niet door. Zijn vakantie gaat voor. Ik (en zij) schakelen dan maar weer.

Kerstopdrachtenspel

Bon, ik ga het hier delen. Waarschijnlijk zitten jullie hier NIET op te wachten, maar kom.

Ik heb het wereldwijde web afgespeurd, ik las artikels waarin stond een ‘knots gek dol dwaas online familie spel’ maar ik vond niet wat ik zocht. Daarom hier in koeien van letters. GRATIS inspiratie.

Meer niet. Ik ga niet zeggen wat je moet doen. Om het te doen slagen, is het, denk ik, vooral belangrijk te selecteren wat bij ‘jullie’ zou passen.
Pik, herbruik, deel, voeg toe .. er is maar één belangrijke voorwaarde : Beleef plezier !

En ohja.. moest ge buiten ‘lezeres-van-deze-blog’ ook familie zijn,
pakweg mijn moeder, zus of kids. Stop dan met lezen hé.

NU STOP.
GA STUDEREN
bijvoorbeeld
– de vaatwas uitladen mag ook altijd –

Het verpest de verrassing 😉

Wat is het idee ?
We zijn met 6 gezinnen, we willen geen uren in ne call doorbrengen, en ons toch ‘verbonden’ voelen.
Eerst dacht ik aan een ‘apéro-doos’ . Een ‘namentrekken’ iets waarbij elk gezin het apéritief of dessert kocht voor een ander gezin en zo zelf ook een toffe lekkere doos aan de deur trof.
Aangevuld met opdrachten, maar vermits we té ver uit elkaar wonen, en er nogal veel voedsel gevoeligheden in de familie zitten, is dit niet echt een optie.

Dus we zijn gegaan voor het volgende concept: één duo is de “spelhost” (zonder kids, maar dat is eerder toevallig.) Ze verwelkomen ons (hopelijk in vol ornaat 🙂 in ne beeld call ) en leggen de spelregels uit en vervolgens moet elk ‘team’/gezin aan de slag gaan.

Een whatsapp groep wordt gebruikt om het resultaat in te posten, er worden virtuele kerstballen uitgedeeld. (met af en toe ne tussenstand)
Sommige opdrachten op tijd, andere collaboratief, … aan het einde krijgt elk gezin een kado.
(We hebben per gezin één iemand mee in het complot gestoken, die moet het kado aankopen, verstoppen in straat/huis en een detail of foto van deze plaats op voorhand stiekem doorbrieven aan de host. maar sssht ik heb niks gezegd é. Initieel dacht ik op ieders brievenbus een doosje ferrero te gaan zetten. )

Het team met het meeste kerstballen krijgt als eerste zijn tip en mag op zoek naar de prijs.
(daarna volgen de andere teams) Al dan niet life gestreamd, dat zullen we dan wel zien.

Ik ga mijn whatsapp open zetten in de webversie en deze op TV verbinden met HDMI, zodat we toch met zijn allen ‘samen’ kunnen kijken ipv elke puber op zijn eigen gsm.
(met die versie kan je dus geen camera delen, maar daarvoor zal iemand- van mijn pubers dus- zijn gsm moeten opofferen)

We gaan waarschijnlijk van te voren een uur (of 2) hiervoor reserveren (gezamelijk plannen)

Voorheen hebben we elkaar al eens foto opdrachten gegeven. (Van die ‘lifeness check’s genre.. maak een zo hoog mogelijke toren en ga ermee op de foto. )
Toen was dat gewoon ’s avonds, en mochten er dagen overgaan, .. maar nu willen we .. op enkele teasers na, de ‘verrassing’ er wat inhouden (en het gevoel dat er “iets gebeurd”.)

En nu dus inspiratie voor de opdrachten:
– om te beginnen een kerstige team-foto van het gezin (voor de rangschikking)
– jingels BEEEEEEEEEEEELS – ieder gezin nomineert wie het langste kan ‘zingen’ als resulttaat moet je een filmpje insturen in de groep
– wie kan er jongleren met 3 kerstballen ?
– wat past bij wie – 10 jeugdfoto’s – 10 feitjes/anecdotes/10 namen/ 10 kledingstuk foto’s worden doorgestuurd en moeten aan elkaar gematched worden (meeste juist meeste punten)
(zullen we dit van te voren printen ? heeft iedereen ne printer en kan dat in het spel ? of doen we dat van te voren?)
-met bestek/figuren uit de kerststal/.. een woord vormen (je krijgt punten als de anderen kunnen lezen welk woord je gemaakt hebt)
-een kerstboom tekenen (kleintjes tekenen op papier, lagere school in paint en met muis, de echte grote met hun voeten) – een vallende ster , een os /ezel/kerststal
– in elk gezin moet er een kerstlied gespeeld/gezonden worden (piano/viool/gitaar/.. er zijn muzikale talenten alomvertegenwoordigt)
– maak een menselijke kerstboom/sneeuwman
– om ter meeste sjaals rond één persoon wikkelen
– foto’s gaan maken van het huis met de mooiste kerstverlichting ? of gewoon op x minuten tijd zoveel mogelijk kerstbomen buiten gaan fotograferen
– knutsel een sneeuwman
– je moet één paragraaf schrijven op de tonen van ‘stille nacht’
(deze opdracht is voor de volwassenen en moet bezorgd worden aan ons opperhoofd.. aka de moemoe die in het koor zingt.. zij moet dat dan maar zingen aan het einde)

– maak een zo hoog mogelijke kerstboom van toiletrollen/bekertjes/.. wat je hebt liggen (aantal rijen telt, niet de hoogte want niet iedereen zal hetzelfde materiaal hebben)

Nu ga ik jullie aan de slag zetten hé.

Typ ne keer in de comments waar jullie nog aan denken.
Wat kunnen we nog doen ? Suggesties voor opdrachten ?
Heb jij ook vriendengroepen ? Wat voor leutige dingen hebben jullie daar gedaan ?

Is er iets dat de sfeer erin houdt en dat we zeker moeten proberen ?

Streaks

Een aaneensluitende ketting zonder onderbreking. Zo zou ik ne ‘streak’ omschrijven. Concreet gaat het natuurlijk over ne dagelijkse foto op snapchat. Vooral door tieners. Vaak een zwart vlak met ‘gm’ goeiemorgen.. of ´streaks´ of ´gn´ goedenacht.

Snapchat, ik ben er eigenlijk te oud voor, ik zie de fun er ni van. Ik zag hoe men dochter vlotjes haar account/pwd doorgaf om toch maar niet dat vlammetje op te geven als ze 24u er niet opkon. Want van 200 plus hups naar 0. *drama*

Maar corona doet wat met ne mens.. en van maart tot juni dompelde ik me onder. Ik postte dagelijks ne foto van de hond naar alle neefjes en nichtjes. In de zon. In zetel. Op stoel. op wandel. in water. Er was altijd wel wat. En ze stuurden berichtjes terug. Soms een heel palaver, soms gewoon een hartje. Soms hun kat /hun hond. Soms de ma die aan tv kijken was 🙂

Af en toe wisselde ik af met de kip en haar kuikentjes en op ne lege avond experimenteerden we de leut van filters .. en lieten we helemaal gaan met cameo’s.

En toen was het genoeg en vergat ik het.

In september begon de noodzaak om terug consequenter te gaan lopen. Dus ik begon “ne streak”. Start 2 run gewijs liet ik er wel steeds 1 max 2 dagen tussen. En ik nam me voor GEEN één keer over te slaan. Ik kruiste aan en telde de aaneensluitende ketting. En toch was het enorm frustrerend. Ik liep een toerke van nog geen 3 km.. elke 2 dagen.. en het lukte me niet een keer.

Soms liep ik veel te snel 20 min en was dan kapot.. soms kon ik mezelf overtuigen dat het beter ging .. toch zeker 5 minuten lang…  Ik foeterde op mezelf .  Ik liep eigenlijk tot ik van mezelf op adem mocht komen, was altijd enorm teleurgesteld, herpakte en liep dan maar weer verder.

Kortom het was geen avance. Het beterde niet. Er is geen wedstrijd, er is geen DOEL.

Vorig jaar liep ik voor een droom (die 15 km abdijentocht) nu loop ik omdat het moet.

Eind september heb ik dus terug de hulp ingeroepen van ‘the one and only’ Evy Gruyaert.  (Kan iemand haar alsjeblief eens een medaille geven?)   oke.. ik foefelde een klein beetje. Ik begon aan les 5. Dat was nodig voor mijn ego. Terug naar x keer 2 minuten lopen ? ik ? ja dus. 

Ik wou een schema, waar ik me moest aan houden, dan ging het vast beter gaan. iemand die me zou zeggen NU wandelen en NU NIET.

Ik had de eerste lessen wat problemen met dat spul op mijn gsm, hoorde het niet als ze zei dat we mochten wandelen. Of had wat parcour over aan het einde. “oh ziedewel” zei mijn ego. “die lessen zijn te min voor je conditie je kan nog  meer.” Ik had ook geen zin maar .. het idee, dat het een ‘peace of cake’ zou zijn. 25 min de moeite niet om je loopschoenen uit te halen. Trok me erdoor. 

Komaan volhouden. Ze kan het zo mooi zeggen Evy !

En nu zit ik hier. les 15. sinds les 13 kan ik niet meer mee. 3 keer 5 minuten.. en bij de 3de keer moet ik wandelen. (opgeven zeg maar) les 14 werd dat 6 minuten en nu vanmiddag 7 minuten. ik ben diep gegaan en ben gaan spieken. volgende week wordt een herhaling van deze week.. dat feit.. houdt me op de been. 

Ik dacht echt “even vlotjes dit oppakken” en 10 km lopen tegen het einde van dit jaar. 

Niet dus. 

Maar laat me gewoon focussen op de energie die ik heb.

kijk ik zit hier .. en ik schrijf. 

en mijne streak.. die loopt … !

 

 

 

Corona middelbaar

Ik voel me een beetje zielig vandaag.
Weeral een weekend thuisgebleven.
Voor niks natuurlijk.
De puberzoon was “negatief”
Samen met de hele klas.

Dat het resultaat pas zondag om iets na middernacht beschikbaar was
en dat ik daardoor het frieten eten met mijn moeder en broer gemist heb, is een bittere pil.
De commotie/emotie rond de beurtrol ligt me nog vers in het geheugen.
Volgende kans.. 11 oktober.

Ik kan het lijstje van gemiste dingen aanvullen.
Zo was het eigenlijk ook dit weekend ijsland citytrip met de ex-collega’s .
Voor de 3de keer Uitgestelde naai workshop kleed op maat, uitgesteld Concert van maart.
Allemaal tot een nader bepaalde datum uitgesteld.

Bovendien wou ik niet passief afwachten op een telefoontje, dus heb ik alle hens aan dek gezet om toch maar te kunnen inloggen met mijn zoon zijn E-ID.(verschillende pc’s, hardware/software/its me app/.. )
Het was niet helemaal vruchteloos, zoektocht gestart zaterdagavond, zondag om 13 u zat ik erin 😉
Uiteindelijk zijn de test resultaten verschenen om 23u45 .. om 00.02 kregen we een smartschool notificatie.
(en neen.. ik zat op die moment niet meer te refreshen.. om 11u ’s ochtends was zowat de “gaan we of niet” deadline. Om 13u nog even de .. zullen we nog even gaan voor een boswandeling/dessert?.. maar geen resultaten = thuisblijven)

Het blijft een moeilijk iets, naar de positieve dingen kijken.

De onzekerheid.

Gaan we de kotstudent laten komen ofniet ? -ja, hij was al onderweg en moet echt propere was na 2 weken weg te zijn-
Komt mijn Partner of niet? -nee, zijn kids waren ook bij hem-
Gaan/kunnen/mogen we iets doen ? -nee, de zin is er zowiezo niet-
Een gezelschapsspel dan ? Met de zoon in ‘afzondering’, zou dat lukken ? geen kaarten. een online game? ‘among us’ bleek héél tof te zijn.
(discussiëren, bluffen, liegen, strategie,.. ik versta niet waarom mijn pubers dat zo graag doen, wat mij betreft is er daar al genoeg van in het dagelijkse leven))

Moet ik echt naar de hondenschool ? De dochter die ook liever online les wil deze week, want het leven is niet eerlijk, zij moet zelfs vandaag door de regen fietsen.
De klasgenote die ziek was, bleek al een week thuis te zitten voor ze positief testte, dus gelukkig is er helemaal niemand besmet.
Maar de nieuwe regels zijn nog niet van toepassing (startten op 5 oktober) dus de zoon gaat deze week online les volgen, en wordt dan later op de week nog eens getest, en in tussentijd geen hobby’s en contacten beperken.

Zowiezo was er al een regeling van sommige lessen (bio/fysica/chemie) online te volgen op school, omdat de vakleerkrachten in het labo niet genoeg afstand had kunnen houden van een ziek geworden leerling uit het 6de jaar de week voordien.

Zie je ze daar al zitten ? een lokaal 16jarige leerlingen mèt mondmasker.. samen naar het schermpje staren voor in het lokaal ?
Ik kan me nogal wat practical jokes bedenken. Ze zijn braaf die tieners, ongelooflijk braaf.
Maar wie in godsnaam heeft die regels bedacht ? (mondmaskers aandoen in de klas, niet op de koer ? oke.. na de eerste zieke dus ook WEL op de koer.)

Hoe gaan we die mengelmoes van sommige leerlingen van thuis (risicogroep, of even aan het kuchen), meesten in school, soms leerkracht thuis,.. kunnen volhouden?

Hoeveel van die thuis-leer-weken gaan we nog tegemoet?

Hoe ga ik die ‘help ik heb slechte punten, concentreren lukt me gewoon niet’ meltdowns overleven? (de dochter)
Hoe vind ik de balans tussen ‘kan je gamen en les volgen tegelijk?’preken en loslaten?(de zoon)
Hoe beslis ik als moeder of mijn kids symptomen hebben en mogen thuisblijven?

Moe ben ik .. en het is nog maar maandag.

Het sprookje dat ik nooit schreef

Schrijvers ambities heb ik eigenlijk nooit gehad.

Ik typ gewoon graag, het is nooit mijn bedoeling geweest om ‘iets’ te typen.

Met vertellen gaat het ook zo, ik vertel niet persé graag… in theorie.  In praktijk kan ik soms moeilijk stoppen met praten. (Vandaar dat ik met sommige mensen het 3 minuten telefoon gesprek in het leven geroepen heb. 🙂 )

Verzinnen dat doe ik ook kei graag. Wat als… stel u voor.. zo een constructies geven me goesting..

Vroeger toen de kids nog klein waren, las ik bedtijd verhaaltjes.  En de oudste die had graag dat het verhaaltje over hem ging.  Ik kan me weinig van die dingen herinneren .. er zat niet veel memorables in.  Behalve ééntje.  Dat van de paashaas. Telkens ik het vertelde werd het mooier en mooier.

Zo mooi dat er in mijn hoofd tekeningen bijkwamen. Zelfs merchandising. (chocolade hartjes !!!)

Ja, dat verhaal zou ik noteren.

Niet dus .

Het is vervaagd tot een blurry herinnering.

Daarom wil ik het hier terug nieuw leven inroepen.

Het verhaaltje vertrok van het idee.. “de paashaas.. een konijn dat eieren legt.. hoe kan dat ? en toen fantaseerden we dit samen bij elkaar.”

Dus er is een Kip. Er is een Haas/konijn/ whatever.  Hij, de Haas, is verliefd op Kip. Maar Kip vindt hem een vreemde snuiter.  Zij vindt zijn zachte pels heerlijk, en hij is betoverd door haar pluimen. Ze ontdekken elkaar en merken dat ze allebei even hoog geraken. Zij fladdert/hij springt.  Ze appreciëren het anders zijn in elkaar, en vullen elkaar aan.

Tot het gekakel begint.. “dat ze toch beter iemand van haar eigen soort zoekt”. De kip weigert koppig de verschillen te zien. Maar op een dag zaait er iemand een graantje,  Haas hoort. ‘Ja.. hij kan geen eieren leggen, wat ben je daarmee ?? ‘ Daarop trekt Haas zich terug en gaat zijn voedselpatroon aanpassen. Is hij wel goed genoeg ? Hij oefent de hele dag met keutels kakken, eet allerlei vieze dingen en keutelt nog wat verder. Je weet wel .. die kleine bruine bolletjes. Vurig hoopt hij dat er op een dag een ei gaat bij zijn.

Op een dag zit hij daar weer op zijn hurken .. kei hard zen best te doen een ei te produceren.. of op zijn minst de grootste keutel ooit, als de Kip onverwacht om de hoek van het kippenhok passeert. hij schrikt, nijpt zijn poepeholleke bijeen en floep. een Bruin hartje was geboren.

Zij is zo vertederd dat ze dezelfde dag nog trouwen… en er komen kleine haasjes van.

Die  op hun beurt .. paaseitjes leggen !

Kom .. dat was de samenvatting hé.. Kan daar iemand nu terug een verhaal mee construeren aub ?

Of een ander ontstaan van de paashaas bedenken ?

Rafelkath misschien ?

of Sara ? was die niet op zoek naar een plausibele verklaring ?

Misschien meneer Pannekoek ?

 

 

Bevreemdende tijden

Ik ga dan toch maar in mijn pen kruipen (allez achter mijn klavier eigenlijk)

Het kriebelt al een tijdje om te schrijven ..

over zaaisels,

over naaisels,

over troubles met de pubers,

ruzie met de ex,..

en nu dus over.. Wat Nu ?

Ik volg niet graag nieuws, maar nu moet ik wel.

Ik lees onrust op het internet,

ik hoor onduidelijkheid op de radio,

ik zie paniek in de winkelrekken.

 

En de pubers roepen HOERA !

Maar ik denk AIAIAI .. 5 weken op elkaars lip zitten.

 

We gingen aan tafel gisteren..

en toen ik zei : ik wil regels

over opstaan, douchen, aankleden, taakverdeling.

Toen zei zij : ik wil bij papa.

En dat is oké.

 

Maar we hebben ze .. de regels.

En misschien een beetje overkill, een kruisjesblad.

De horror van ma die altijd maar moet vragen

is er nu al iemand met de hond gaan wandelen ?

die strijd wil ik echt niet aangaan zoveel weken.

Ik moet namelijk werken :

vergaderen, bellen, plannen, analyseren,..

En we zitten samen.. met zijn allen in één huis.

(en één internetverbinding 😉 )

 

Ondertussen delen we leukste meme’s..

ne koala die zielig roept.. het papier is op.

zo cute.. jammer dat ik hem hier niet gepost krijg..

 

En is precies de lente begonnen !

Laat ons allen de tuin in trekken ..  we moeten eerlijk zijn, er zijn niet meer uren in de dag omdat je thuis werkt, maar misschien kunnen we ipv te piekeren gewoon naar buiten kijken ?

Iets zaaien, iets spitten, iets timmeren..

ik begrijp wel..

aan deze post heeft niemand wat.

 

Maar morgen start ik .. yoga / schrijfoefening / lentegelukjes !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Spartelen

Vanboven op een bruggetje sta ik naar beneden te kijken.

Onder mij zwemt een prachtige
maar kleine vis.

Hij is er terug.
Vorig jaar zette ik hem uit en zwaaide trots  ..

Nu zit hij op een dood spoor.
Een zijtakje van de beek die nergens naar leidt.
Zijn vinnen zijn beschadigd zie ik.

Ik vraag me af .. zullen ze herstellen ?
Of zal hij voor altijd een beetje kapot zijn?

Had ik hem beter moeten trainen ?
Ik heb hem geen kunstjes geleerd,
vond hem prachtig net zoals hij was,
ik geloofde in zijn eigen kracht.

Oooh,
wat zou ik hem zo graag vangen.
Hem even in mijn handen houden,
of zelfs terug bij mij thuis, op de kast zetten.
Veilig. In mijn zicht.

Dat kan natuurlijk niet.
Zijn kom is onvermijdelijk te klein geworden,
En mijn armen tekort.

Dus kijk ik.

Er is amper water..
Met al de energie die hij nog in zich heeft, spartelt hij.
Zoals alleen vissen op het droge dat doen.

Komaan .. Roep ik..
Zoek een goei plekje en spring opnieuw .
Laat u even meedrijven met de stroom,
Hier, of hier, is een paadje naar kalmere wateren.

Hij hoort me niet,
dapper gaat hij door.

23 juli 2012

Hij stond klaar… de foto van deze menina – heel lang geleden-

in een private gedeelte van deze blog 😉

ooh blijft toch tof hé , herinneringen terugvinden

en zeker als je er onlangs naar zocht

ik maakte hem/haar (?) uit een strijkplank overtrek van de zeeman .. kan je dat geloven 😉   ik kende helemaal niks van tussenvoering en versteviging toen, en ik had er schrik van  *moehahaha*

*6 jaar geleden hadden we dus een glijbaantje en een voetbal goal in onze tuin staan ;)*

misschien is het dan toch waar ?

dat je dingen vindt als je stopt zoeken ? 🙂 :):):):)

Liefde is alles

U mag tijdens het lezen van deze post gerust even deze melodie in het achterhoofd houden:

Om te beginnen een bekentenis:

Ik heb dus een 14 jarige zoon en een 12 jarige dochter. Zij slapen samen.

Vroeger sliep de dochter op een kamertje alleen, maar daar was ze een beetje bangetjes. De zoon op zijn beurt, houdt van een rustgevende ademhaling naast zich. Dus was het logisch dat zij twee samen het stapelbed deelden, en niet de jongens in het stapelbed, het meisje apart. Met de ingrijpende verandering die vorig jaar plaatsvond, werd de matras op de grond gelegd.  Naast elkaar slapen is toch zoveel leuker dan boven elkaar.

Met de boedelverdeling ging het stapelbed naar papa, en nu liggen de 2 matrassen nog steeds broederlijk naast elkaar.

Vorige week trok ik hiervoor nog mijn haren uit.

Maandag 22 u – ruzie.

Dinsdag 23 u – gefluister.

ja ze konden er niet uit ’s ochtends

(bedtijd is 21 en 21u30)

maar ik was zelf te fel met mijn eigen zorgen bezig.

 

Woensdag stond ik al wat strenger .. terug te luistervinken aan hun deur.

Wat hoorde ik ? Lise die wou weten waar de kleedkamers waren .. Robbe die haar gerust stelde.

De nodige troost .. bij deze moeilijke overgang, ze gaven het elkaar..

Heb ik hiervoor zo gefrustreerd gereageerd ?

Ze doen dat kei goed mijn (verkleinde) bende !!

Donderdag avond ben ik er met ne grote smile gewoon gaan tussen liggen..

#nu het nog kan !

 

PS u mag de kinderbescherming bellen, maar vergeet toch vooral uw eigen kinderen niet extra te knuffelen vandaag !