De liefde moet nog groeien

Moest ik het hier nog ni gezegd hebben.. ik ben ‘nen IT’er’ van opleiding. Oke floep het is eruit. Ik reken erop dat jullie geheugen even slecht is als het mijne wanneer het op blogs aankomt. En dat we na deze post kunnen doen alsof ik dat nooit gezegd heb 😉

Maar dus.. op mijn eerste 3 professionele jaren na (universiteit en onderwijs) komen mijn jobs MET wagen. “Ze geven u enkel ne wagen om ermee in de file te gaan staan” zei mijn vader altijd. En inderdaad.. ik heb veel gependeld. Niet altijd met de wagen, want het is niet omdat je een wagen hebt, dat je de trein niet meer kunt nemen é 😉

6 jaar geleden is de laatste keer dat ik officieel van werkgever veranderde.. en deze keer had ik de keuze. Met of zonder bedrijfswagen.. lange termijn planner dat ik ben dacht ik .. komaan.. neem nog één zo’n 5 jaar contract .. daarna gaat de dochter naar het middelbaar .. en moeten we maar eens gewoon proberen met 1 gezinswagen te redden.

Ik vond het stilaan tijd dat ik mijn ecologische principes niet langer meer onder de mat veegde met een ‘jamo met de kinderen, dat gaat echt niet en daarbij we wonen op het platteland en hebben echt te weinig tijd’ . Ik ben tegen het sponsoren van bedrijfswagens hier in belgië, dan moet ik er ook maar gewoon zelf géén nemen.

Ondertussen zijn de omstandigheden totaal anders.  Geen 2 ouders meer, geen 2 wagens meer in dit huishouden.  En ne 18jarige die eigenlijk wel héél graag zou willen leren rijden (dat ook)  Bovendien.. het is luxe .. het is comfort, je wordt “ontzorgd.” Letterlijk.. je bent zeker dat wat er ook gebeurt, er financieel geen risico is.

En nu moest ik die keuze dus opnieuw afwegen, in mijn eentje. Een wagen moest er zijn. Bovendien was er een factor waarmee ik nooit eerder rekening diende te houden. Financieën.  Ik bezocht een showroom in mijn eentje, waar ik door de verkoper vakkundig de koffer te zien kreeg en de passagiers stoel mocht testen… serieus man?? dacht ge nu echt dat ik als vrouw zijnde .. niet achter het stuur wou gaan zitten? 

Ik telde ..  wikte en woog .. vroeg advies en koos voor een tweedehandswagen .. merk model en specificaties werden in januari beslist, maar men contract liep nog tot in juni, en daar ging het mis..

Ik stak mijn kop in het zand.  ik dacht .. tijd genoeg ..

Alsof iemand op fast forward geduwd had, was het plots het laatste weekend om een auto te gaan kopen.  Vol goede moed begon ik aan een lijstje.. surfte het hele internet af, maakt een prioritisering .. had iemand om mee te gaan helpen keuren. Tot plots de garage belde .. met een buitenkans.. te mooi om waar te zijn.

En in plaats van het hele weekend rond te rijden dacht ik .. ohja .. zalig man, een garage dichtbij .. en die is 1000 euro goedkoper dan de beste op mijn lijstje.. het was een risico en ik wachtte op maandag.

Het was te mooi om waar te zijn .. zo zou die maandag dan ook blijken, toen ik moederziel alleen in de garage kwam, de afwerkingsgraad was gelogen, … daar zat ik nu . mijn deadline voorbij. Och Liesbeth … tis maar nen auto, pepte ik mezelf op .

nen auto is nen auto, als hem rijdt, dan is’t goe..

Holderdebolder kocht ik hem en had er vrijwel meteen spijt van. Er was geen weg terug.

ik nam afscheid van mijn klein vertrouwde auto’ke.. moest 101 zaken regelen en toen mocht ik hem ophalen..

Geen gps, geen radio, geen airco, geen parkeersensoren, terug schakelen (ik kom van hybride) en .. niet eens centrale vergrendeling (dat had de verkoper anders wel beloofd) Alleen die grote koffer die was er wel.

het doet pijn.

’t Klinkt verdacht veel als een metafoor voor wat ik het voorbije jaar allemaal heb moeten loslaten.

Gargamel zit in mijn hoofd, ik krijg hem niet stil .. hij roept :

ik haaaaat smurfen !

ik haaaaat smurfen !

                   ik haaaaat smurfen ! 

zou een koosnaampje helpen ?  😉