De saaiheid van het dagelijkse leven bereikt een hoogtepunt. Of moet ik dieptepunt zeggen?
Ik haal een opvouwbaar tafeltje uit en creeëer zo een buro’tje aan het raam.
De hele week zal ik vergaderen/innoveren/onderhandelen met zicht op winterkoningjes, roodborstjes, vinken , mussen en zelfs een ietsiemieneminimuisje.
Ik geef aandacht aan wat ik zie,
aan wat ik hoor,
aan wat ik voel.
Niet gezien.
Zo voel ik me.
Onopgemerkt.
Achter het raam.
Soms ben ik blij, licht euforisch zelfs.
Ik stuiter door de woonkamer als een botsbal.
Ik dans , ik zing, niemand reageert.
Ik roep, ik bel en niemand hoort mij.
Geluk dat niet gedeeld kan worden, dat is het niet.
Toch is het er.
Ik zal het onder een stolpje zetten en het koesteren.
Ik zal het warm houden tot de lente er weer is.
Tot de dagen weer langer zijn, het licht weer warm ,
de straling weer krachtig.
Iedereen die het zoekt: hét geluk,
Het is hier bij mij . Kom kijken ! Kom vlug ,
sebiet is dat ieniemieniemuisje weer weg.
Liebest 
Heel mooi stukje, Liesbet. Ik word er welgemutst van…
Soms lach ik, luid en dan schrik ik van het geluid. Er was niet echt een reden, er was niemand die het hoorde, maar ik lach, soms om mijn stommiteiten, soms gewoon omdat ik me gelukkig voel. En dan probeer ik daar van te genieten, lachen mag, ook in rare tijden, ook in je eentje
Mm dat ken ik. Hier kan dat ook soms zo zijn …
Mooi geschreven!