schrijf

Blablabla

Ik heb een ochtendhumeur.

Zoveel is nu wel zeker.
Want ik heb dus al vakantie.

En toch sta ik elke ochtend grumpy op.
Twee van de 3 kids zijn aanwezig.
Ik heb niks dan leuke dingen gepland, en zelfs niet teveel,
dus geen reden om te stressen. En toch kreun ik elke ochtend: NEEEEEEN nog niet.

Ja ik slaap niet zo goed.
En ja, het is hier elke dag nat, grijs en donker.
Overal slijk dus.

Tegen de middag is het ergste wel door, maar begot, ik moet daar hard voor werken.
En dat .. in mijn vakantie zeg.

Zalig goeie beslissing wel,
Ik neem mijn 2 weken nu en volgende week, zo kan ik wat trager de kadootjes maken/inpakken.
En ga ik de oudejaarsweek terug werken.

En hoop ik komende dagen aan mijn jaaroverzichten te kunnen typen.
Dat kan ik wel al zeggen, qua bloggen was het geen hoogvlieger. Ik journal’de wel weer meer. En op de valreep vond ik toch (via amazon 😦 ) een papieren agenda die bijna zo goed is als deze van dit jaar. (ja de franse regio’s die hoef ik nu niet perse) en de mardi/lundi/mercredie ma lu me , vind ik verwarrend.

Ik hou niet zo van die kleine tegenslaagjes. Eigenlijk.
Zoals dat de FNAC uw favoriete agenda niet meer verkoopt, of den colruyt uw kids hun favoriere brik soep(vooral op vakantie) of dat de hunkemoller gestopt is met het fabriceren van uw lievelingsBH die zo heerlijk prikkeloos was.

Of dingen die stuk gaan, oh man, iets dat je per ongeluk breekt. Een verkeerde beweging met het gordijn van badkamer, of de rolluiken te vlot naar beneden laten, een gesp waar ik op trap, de deurklink die je plots in je handen heb,… En dan bestel ik een nieuwe klink, jaja.. daadkrachtig hé, soms die Liesbeth (vooral schrik dat ik nog eens terug kom van wandeling met de hond en van de garage niet meer ‘binnen’ geraak) en dan blijkt dat je de ‘boorkop’ ook al stukgemaakt hebt.

Maar gewoon al 3 keer de batterijen moeten vervangen van de thermometer in mijn serre (het kleine geluk even te zien hoe warm het daar is)…
soms kan ik zelfs daar niet tegen, het dreigende stuk gedaan van dingen.
Hij zal toch niet kapot zijn?

Of het ontdekken van vandalisme.. 3 prachtige mini bloemkooltjes stonden mij vorige week toe te lachen vanuit mijn moestuin.
Gisteren 3 afgeknuifde kolen stengels. Ooooh die altijd hongerige beagle van mij.

Ik zal dan maar afronden door te zeggen dat ik niet goed snap hoe je dat doet. Leven terwijl er een oorlog bezig is.
Wat zeg ik. 2 of3 ,.. ik weet niet welke we allemaal moeten meetellen om politiek correct te zijn.

De beelden van uithongerende kinderen. Ik kijk ernaar. De beelden van naakte mannen. De wenenden vrouwen.
Ik kijk ernaar. Ik beschouw het als onze taak niet weg te kijken. Beelden te delen, bewustzijn creëeren.

Het gebeurt nu, waar we bij zitten en we zijn zo machteloos.

Ik blijf het hallucinant vinden en dan denk ik, zolang ik dat nog vind, wil zeggen dat we de menselijkheid nog niet verloren hebben.

Maar kom genoeg gezaagd voor vandaag, op naar die 626 ongelezen mails in mijn inbox.

Touché

Connie Palmen was bij Friedle Lesage en ik hoorde dit :
Een beetje vrijelijk vertaalt in mijn hoofd van wat er bleef hangen.

“Als kind vond ik het onbegrijpelijk, waarom ik moeite had met anderen.
Ik had alles in mij om gemakkelijk te zijn in de omgang.
Ik mocht mensen primair, was niet al te kritisch, en toch lukte het mij niet.
Iets zat me dwars in het contact.
Andere mensen verveelden mij snel, en ik schaamde me, alsof ik niet genoeg interesse toonde in de andere.

En alleen bezig was met mijzelf.
Ik vond het alleen de moeite waard om met iemand in contact te gaan als er sprake is van véél, heftig, intens.

Ik verlangde steeds naar heftig en groot.
Je kan maar met een paar mensen zo’n intiem contact hebben.

Je moet leren omgaan met verveling.
Je moet leren houden van oppervlakkige contacten.”

Daar ben ik nu al even op aan het ‘sjieken’, of ik dat wel wil.

Cava

Oh het is wel aangenaam nu.
Verfrissend, tot iets boven mijn middel sta ik in het water.

Ik krijg een balletje toegespeeld. Ik gooi hem terug.
Hij wordt weer naar me toe geworpen. Ik gooi hem nogmaals.
Zo gaat het een tijdje …

Heen en weer.
Gooi. Vang. Gooi. Vang. Gooi. Vang.
Het gaat best goed eigenlijk.

Tot plots, hold that thought.
Ik moet de bal onderwater houden.
Hij mag het levenslicht niet zien.
Tuurlijk kan ik dat.
Zo een balletje van niks.

Ongemerkt is het waterniveau gestegen.
Kan ik naar een stuk zwemmen waar het comfortabeler staan is ?
Ergens waar het water niet aan mijn lippen staat ?

Ik kijk naar beneden, het kleine balletje van daarnet is een strandbal geworden.
Met beide handen omklem ik hem. Onder.
Hij moet onder blijven en ik boven.
Worstelend, watertrappel ik me boven.

Misschien kan ik er op gaan zitten ?
Ik probeer bovenop de bal te manoeuvreren, ik wil controle. Ik moet dit kunnen.
Even lijkt het de goeie kant op te gaan tot plots, zwoef hij met een enorme kracht naar boven schiet.

Met een mooie boog vliegt hij de lucht in.

Ik voel iets kriebelen tussen mijn tenen, kijk naar mijn voeten en zie een luchtbelletje naar boven komen, vliegensvlug maak ik met mijn hand een omgekeerd kommetje en vang hem. Links van mij, rechts van mij, aan mijn knie, aan mijn achterste…
Plots zijn ze overal, niet tegen te houden, honderden grote luchtbellen,
ik moet ze tegenhouden, ze mogen niet barsten.

Mijn hoofd is een glas cava.

Ik moet de gedachten tegenhouden voor ze mijn mond verlaten.

Klikspijt

Ik heb een verhaal,
voor aan de koffie automaat.

Ik zou het in geuren en kleuren brengen,
en mijn collega zou zeggen ‘amaai’.

De keer daarop zou ik het nóg enthousiaster brengen,
iemand anders zou antwoorden: ‘dat is precies de familie meyland daar !’

Ik zou gerustgesteld zijn, bevestigd of net tegengesproken worden.
In ieder geval zou ik ‘het kwijt zijn’ en daarna mijn werk verder zetten.
Het is veel moeilijker om het hier neer te schrijven.
En ik zit zowiezo al teveel tijd achter schermen, en toch ga ik het proberen.

Ik hoorde vanmiddag in het middagjournaal van ‘Johan terryn’

De spijt die je hebt wanneer je op het internet iets aanklikt en beseft dat je je eigen kostbare tijd aan het verknallen bent. Een onverklaarbare verknaldrang doet je dan toch nog verder lezen.

In plaats van te klikken ga ik tikken !

nog even geduld .. het komt !

Touché

Er valt niks te bereiken. Alles is klaar, op elk moment.

Ik zou dit of ik zou dat. Er is vanalles te bereiken en te doen. En voor je het weet, zit je erachteraan. Als als als…. en dan dan dan. 

Dan zal ik gelukkig zijn. Dat is niet waar. Dat is onzin. Binnen de kortste keren ben je gewend (aan je interieur ,je vrouw, ..) en zoek je een ander topic waar je naartoe kan streven.

Het ultieme inzicht is: dat er gewoon niks te bereiken valt.

Meestal als je iets bereikt hebt, heb je het gevoel van geluk. Maar als je nagaat waaruit dit gevoel van geluk bestaat, dan is het, het einde van de hunkering. Het .. Ik ben even van het gehunker af. Ik zou dit of dat of zus en zo.

Leg u meteen toe met het stoppen met hunkeren.

Laat het gewoon vallen.

Besta

Adem

Wees

Klaar.

Er is niks te doen

Wat een goed nieuws

Uit ‘Touché’- de podcast versie  van Friedl Lesage en Peter De graef.

 

Wiebelwoorden – opdracht 2

Waarschuwing: Dit recept is GEEN instant verhaal.

Trek naar buiten.

Zoek 3 dingen waar je dankbaar voor bent.

Pluk ze héél voorzichtig, bind ze liefdevol bij elkaar met de hulp van een ander.

Hang ze op een mooi plekje bij elkaar te drogen. Doe dit voortaan zo vaak mogelijk. Je merkt het meteen, zo een kastje met kruiden, je klaart er zo van op.
Neem een grote kom, hou ze onder de kraan van relativering.

Zet ze dan op een zacht warm knisperend vuurtje.

Doe er een flinke scheut humor bij, of doe er maar twee.

Dan heb je nog nodig: een mooi vooruitzicht,maar als je dit niet in huis hebt, zijn wat kleinere plannen ook goed, als je er maar naar uitkijkt.
Terwijl je de grootste mok uit de kast haalt die je hebt

(liefst eentje zonder oren, maar die je echt met de handen omvat)

bel je iemand.

Je ma, je vriendin, een zus, collega, …

als het gesprek is afgelopen,

heb je een heerlijke feel good thee, die je van binnen uit zal verwarmen.

Smakelijk !

 

 

Dit recept kwam tot stand dankzij de gratis corona schrijfoefening van wiebelwoorden. 

Je vindt haar op https://www.facebook.com/wiebelwoorden/ 

bedankt !

Waarom ik schrijf

Ik schrijf omdat ik wil schrijven dat ik gelukkig ben.

Op een dag zal het zover zijn en zal ik schrijven –
met mijn tong tussen het puntje van mijn tanden, en met rode oren en rode wangen:
ik ben gelukkig.

Als ik daaraan ooit nog twijfel
en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij of zelfs reddeloos verloren, dan kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben:

gelukkig.

Toon Tellegen

Bloedrode ochtend

Een zeldzaam stille ochtend.

De kids hebben een dagje vakantie.

Ik besluit in alle vroegte naar het werk te gaan. Alles stil. Bevroren.

De zon is bijna daar, met prachtig rood oranje tinten.

Bij de bakker bedenk ik dat ik misschien toch een extra vroege trein kan nemen ipv de wagen tot men eindbestemming.

Besluiteloos.

Een woord dat bij mij past. Want 5 minuten tevoren zette ik een tas koffie die ik nog dacht in de wagen op te drinken.

Ik laat het bepalen door het lot, als er een parkeerplaats is aan het station, dan neem ik de trein.

Ik zat er zelfs even op. Die trein.

Met mijn tas koffie.

Bij de eerste slok die ik nam, “Mededeling aan de reizigers. Dit wordt de eindhalte van deze trein. We hadden een aanrijding, die waarschijnlijk een persoonsongeval is.”

Ik hoop dat die persoon een grondiger beslissingsproces had, dan ik.

Een redelijke volle trein overhevelen naar een al even volle, korte trein, zorgt voor de nodige vertraging.

Niemand moppert.

Ik was er al geweest.

flitst heel even door mijn gedachten.

Maar ik ben er nog.

Ik ben er nog.

Bommetje

Heet … bloedheet …

Blauw ijskoud water.

Samen staan we op de kant, het zou leuk zijn te zwemmen.

‘Zullen we ?’ vraag ik ?

Terwijl jij schoorvoetend naar de rand stapt, met je teen in het veel te natte water dipt, ga ik achteruit en neem een aanloop.

Ik spring.

Enkele seconden lang zweef ik.

Spetters vliegen overal, met een grote plons ga ik onder.

Kom sputtert weer boven.

Oeh .. het is koud.

Stoer roep ik je toe: ‘het is hier zalig hoor.. kom ook !’

Pro forma zwem ik nog enkele baantjes..

het water is verfrissend ..

de beweging doet deugd.

Toch klim ik er té vroeg weer uit.

Alleen is er eigenlijk niet zoveel aan. Verre van gracieus klauter ik eruit.. kan niet snel genoeg naar de handdoek trippelen .. ‘k droog me een beetje af .. bibberend zet ik me neer.

Ik druip af.