Ben ik de trut ?

Ik ben ne podcast liefhebber.
Als het enigszins mogelijk is, luister ik ne podcast. Koken, wandelen, autorijden, afwassen, afruimen, in de tuin werken,…
Het helpt mij focussen op de taak die ik bezig ben. Ik krijg NIET plots ne geniale inval om iets dringenders te gaan doen. Het nadeel is wel dat ik een beetje trager werk, want ja anders heb ik luisterminuten over.

Dit weekend ontdekte ik ‘ben ik de trut ?’
Een toffe, gezellige podcast die eigenlijk een antwoord wil geven op de vraag ‘ligt het aan mij?’
Eigenlijk is dat wel een vrij courante vraag in telefoontjes die ik doe met mijn zussen of vriendinnen.
Vaak gevolgd door .. ‘vinde gij da normaal da .. ?’ (Ja zo in onze comfort zone zijn wij wel wat ongeremder/brut’ter.)
Zo hadden wij het ook al vaak over honden. Mijn voormalig schoonmoeder die overal haar hondje ongevraagd meesleurt. (Bij mij op kraambezoek sloeg de security de raam van haar wagen in, want ja in het ziekenhuis mocht dat hondje natuurlijk wel plots niet binnen en daar had ze niet aan gedacht, dat dat beestje in de hete zon in de auto moest wachten.) Als ze bij ons bleef slapen, ging de hond mee in bed. En ze liet hem gewoon zijn behoefte doen in onze tuin. Ondertussen heb ik zelf ook een hond. En ja , de kaarten zijn wel wat verschoven nu.

Zo gingen we die hond NOOIT in de zetel laten zitten, maar na mijn scheiding was ik het wel beu, dat ik altijd zelf mee op de grond moest gaan zitten. (Waarom heb ik dan ne zetel ?) Dus ja, een mens evolueert. De hond mag voortaan in de zetel, zijn haren zijn werkelijk overal (daar heb ik mij wel bij moeten neerleggen, als je nieuwe kledij in het wasmachine steekt, komt het er zelfs mét haar uit.) En hoewel hij zijn kakske niet in de tuin mag doen (daarvoor wandelen we) heeft hij zelf ondertussen geen scrupules meer. Dus raap ik toch geregeld hier en daar ene op. (ik vermoed dat de pubers hun ‘klusje/wandeling’ niet zo nauw nemen) Maar dus.. ik vraag het wel altijd. Mag hij mee ? Mag hij dag komen zeggen ? Mag hij .. Ik heb een niet zo hondvriendelijk ouderlijk huis, dus ja, als ik zeg .. het is echt moeilijk ne hondensit te vinden, en ik moet me telkens in 100’n bochten wringen, vind ik het toch moeilijk dat zij zeggen: Hij mag enkel in de tuin (die niet afgesloten is) (en moet ik er dus bijblijven) Of mijn lief die nu in een nieuw huis woont, en zuinig is op alles. Het geeft me toch een beetje het gevoel niet welkom te zijn.

Ik begrijp dat het niet hun hond is, en dat die ‘schade’ kan doen, maar vaak is het gewoon een kwestie van de haren stofzuigen. Hij bijt geen deurstijlen kapot ofzo é.
Elkaar wat tegemoet komen en een compromis zoeken, maar het is wel vermoeiend. Als ik van mijn dochter dan hoor, dat er een nieuw puppy’tje is bij oma, dat die binnenplast en dat ze het met de keukenhanddoek opveegt, dan denk ik. Oh het valt bij mij nog goe mee, dat hellend vlak van strengheid.

In de podcast zijn ze veel genuanceerder, en kan je eigenlijk wel stellen, als je jezelf al de vraag stelt of je de trut geweest bent, dan ben je zelden de trut.
Ik zou eigenlijk zelfs durven oproepen, wees wat meer de trut. Denk eens alleen aan jezelf ongegeneerd.
Als je je verontschuldigingen aanbiedt als je fout was, is het trut moment al over denk ik .. niet ?

Conclusie, zoek u enkele vrienden die in uw gezicht durven zeggen, ja wat een trut waard gij .

En luister vooral naar de podcast .. elke poging om empathie te bevorderen in deze gepolariseerde samenleving is welkom !

PS ik mis eigenlijk wel een beetje zo een moment voor relaties.. ik ben niet iemand die snel klaagt over haar partner. Maar ik had eigenlijk wel graag iemand waarbij je kan navragen.. euh.. is dat erover van mij ? (allez teveel gevraagd .. eigenlijk)