Hartslag

Ken je dat gevoel dat je iets illegaals aan het doen bent ?
Dat je elk ogenblik betrapt kan worden ?
Dat je al minstens een uur lang, je super verdacht aan het gedragen bent ?

Neen ? Awel ik ook niet, tot vorige week.
Het was spannender dan een escape room, en daarom neem ik u graag mee in een doordeweekse zaterdag van een enthousiaste Liesbeth.
Het leven is al saai genoeg é mensen.. komaan geef toe.

Een beetje adrenaline every now and then 😉
Hoe kwam het dat ik mij in deze positie bevond ?
Tja dat is eigenlijk al bijna een verhaal op zich.
Mijn lief dus. Die had recent wat slechte ervaringen met immokantoren.
Bovendien is dat een Grondig man, die dingen graag Goed en Eerlijk (jaja mét hoofdletter) doet.
Dus toen zijn appartement verkocht moest worden, was hij er klaar voor, hij had al alles zelf in orde gebracht.
Nieuwe elektriciteitskast, nieuw asbest attest, nieuw EPC certificaat, gepoetst, foto’s gemaakt ….
Dus buiten het feit dat hij geen zin had in dat huichelachtige verkoperspraatje , wou hij ook graag de controle: over de foto’s, wat er gezegd wordt, wat er verzwegen wordt.
(als makelaar is het makkelijk ‘ik weet het niet’ te zeggen, terwijl een koper toch recht heeft op eerlijke info)
Dus was het besluit gauw genomen. Waarom zou hij dat appartement niet zelf op immoweb plaatsen ?
Zogezegd zogedaan. Maar het aanbod appartementen te koop, overstijgt blijkbaar ruim de vraag.
Er was wel interesse , maar er was toch geen sprake van overrompeling. Toen we zelf huizen bezochten moesten we er supersnel bijzijn, maar dit was nu precies toch niet het geval.

Dus we waren ietwat teleurgesteld. We gaan daar niet over liegen. Het was minder snel weg dan gehoopt. En die makelaars die surfen ook op immoweb, en prijzen zichzelf en hun gigántisch klantenbestand aan,.. maar zouden we hiermee rapper geholpen zijn ? Dat wisten we niet.

Zo bezoekers ontvangen is wel vermoeiend. Ne datum afspreken, poetsen, .. maar dat moet je zowiezo doen, dus een partij (makelaar) minder maakt het alleen maar makkelijker.

Na enkele van die afspraken, zagen we echter plots een ‘3ra open huizen dag ‘ verschijnen. Dat leek ons ook wel tof . 1u uw kot openstellen, je kan binnenvallen naar keuze , zonder op voorhand een afspraak te moeten maken, dan gelijk een paar bezoekers doen (of een hele hoop waarom niet) en dan ben je er vanaf ?

Er waren 2 appartementen die meededen in dezelfde straat, met 30 min tussen, dus wij stelden ons eigen ‘opendeur’ uur overlappend met deze 2 in. We zagen de honderden bezoekers al met hun gsm in de hand van appartement naar appartement trekken . Jaja, ons broodje was gebakken, dat dachten we toch.
Tja bedacht ik me toen, wel jammer. Want als je op je eigen apt zit te wachten, dan merk je niets van de bezoekers op de andere.
Zou er echt zo een stormloop zijn in die andere apt? Die wij mogelijks misliepen ? Zal ik in mijn auto gaan zitten om te spioneren ?

En zouden de mensen dat wel gezien hebben op immoweb, die toevoeging van die ‘opendeur’? Kom, we maken een affiche.
Of nog beter ne flyer. Als ik daar dan toch zit/sta .

We maken ne flyer, ik vat post voor dat appartement, en alle gelukkige potentiële kopers die het andere appartement verlaten, spreek ik aan, en duw ne flyer in hun handen met de vriendelijke vraag of ze ook niet langs willen gaan bij de buren. Dat was het plan. In theorie niet zo .. spectaculair.

Ik dacht dat ik dat wel zou kunnen. Hoewel dat “mijzelf opdringen” natuurlijk ver buiten mijn comfort zone ligt, iemand moest het doen.
En dat kan ik wel, de vuile werkjes, de dingen die een ander niet wil doen, dat is mijn specialiteit, denk ik.
Dus zo trok ik op een super koude februari ochtend mijn handschoenen en stoute schoenen aan, en ging ‘posten’ bij het naburige flatgebouw.
Ne walky talky had ik niet bij, maar met ne gsm tegenwoordig kan je ook contact houden.

Eerste stap: verkenning. Gaan kijken of ik dat appartement/ deurbel vindt, zodat ik de juiste mensen zou aanspreken.
2 minuten voor tijd stap ik die traphal binnen, Check. Er hangt ne sticker aan de deurbel. Oh eigenlijk kan ik gewoon een uur hier in de hal wachten ? Dan ziet niemand mij , alleen de mensen die naar binnen- en buitenkomen. Dus alleen de bewoners die op ne zaterdag ochtend hun vuilzak willen buitenzetten gaan dan denken , wat doet dat mens hier ? Lap, daar komt al iemand naar buiten.

Kom Liesbeth bewegen, hier niet blijven staan. Dat is te verdacht. Stap 2 was de garage box in kaart brengen, het zit allemaal in de voorbereiding ! Hup !
Ik bel even naar hoofdkwartier. De info over die box aub, terwijl ik zo nonchalant mogelijk naar de garagebox’en wandel. Lap zeg, de dame die me net betrapt aan de deurbel, opent de garagebox die mij in het telefoongesprek wordt doorgegeven, hopelijk heeft ze mijn telefoongesprek niet opgevangen . Ze rijdt weg. Roze muts, ik verspreid haar signalement. Achter mij opent plots de terrasdeur zich, het appartement op het eerste verdiep zou hét te verkopen appartement zijn. ik zie een been buiten steken. Geen 3 seconden. Huh wat ? ik ben met verstomming geslagen ? zijn de eerste bezoekers al binnen ? ik heb die gemist. Hoofdkwartier heeft een goei idee, de makelaar. Bekijk de makelaar zodat je weet wie je géén flyer moet geven. Raar maar dat been dat ik even zag was een jogging broek. Niet echt een makelaar’s outfit.

Goei idee, maar het zal voor volgende poging zijn.

Ik loop al een kwartierje héén en weer voor het gebouw, als er plots op het 2de verdiep een andere persoon op het terras komt te staan. Met zijn jas aan, houdt hij mij in de gaten, of die indruk krijg ik toch.

Ik besluit om me even tegen de voorgevel te verschansen , op die manier zijn er minder mensen die mij in de gaten kunnen houden. Oh man dat stadsleven met al die ramen waarachter mensen kunnen zitten. Grrr. En weer gaat er een terrasdeur boven mij open. Ik sta zo dicht onder het terras da Ik hoor “en hier zie je een prachtig staaltje architectonisch beton”. Toch niet weer ne gemiste bezoeker denk ik, van enthousiasme kom ik natuurlijk meteen vanonder het terras uit. Ik geef mijn positie en anonimiteit op, om een blik te kunnen werpen op de makelaar.

Lap zeg, die is gewoon aan het facetime bellen met zijn lief. Vals alarm, Ik maak me hier stilaan belachelijk é, ik ga echt wat meer moeten opletten.
Er passeert een wagen. Die rijdt super traag. Er zitten 2 mensen in, een passagier, die behoorlijk oud lijkt, en een grondige blik werpt op het gebouw.
Ja .. we hebben prijs denk ik. Maar de wagen rijdt door tot de allerlaatste parkeerplaats .. echt ettelijke ingangen van het gebouw verder.

Terwijl er voor de deur zoveel vrije plaatsen zijn, en die man echt niet zo jong meer leek te zijn.
Kom nog eens bellen, even de voortgang doorgeven, en bellen is ook altijd wel een goed excuus om ergens voor een gebouw wat langer dan normaal te staan wachten e?
Zo voor het vertrek of het binnengaan een telefoontje doen ? Dat is echt de doodnormaalste zaak van de wereld. Mezelf even een houding aanmeten.

Hoofdkwartier deelt mijn enthousiasme over de wagen niet. Zij denken dat er een slagboom is, en dat mogelijk kopers, zowiezo te voet zouden moeten gaan.
Ik besluit even tot aan straat te wandelen, deze info te checken. Niet dat ik iets anders te doen heb, ik sta hier al een eeuwigheid en van die stormloop is er voorlopig geen sprake.
De aangeklede man van op terras 2 , neemt de fiets en rijdt weg zonder mij aan te spreken. Oef. Opluchting. Wel verwarring.
Er is geen slagboom, en nu ben ik die 2 mensen kwijt. Waar gingen zij binnen ? En ook hoe rap kunnen die gaan zeg ? Dat was een oud meneerke ?
Het zal toch niet waar zijn é? Heb ik nu het enigste koppel bezoekers gemist ?
Er zit niets anders op dan geduldig af te wachten. Enkele minuten later, verschijnt er een dame met een lange sjaal en een man op het terras.
Ja ziedewel, het zijn ze toch ! Ik had gelijk !

Geduld Liesbeth geduld. Deze ga je echt een fly’er kunnen overhandigen. Al die tijd zijn er geen mensen buiten gekomen.

Allez jawel, iemand met een kast, die enkele minuten later zonder kast terug binnenging. Iemand die uber eats kwam afgeven en iemand die ubereats kwam ophalen. En mij vies bezag.
Bovendien begon er ne verhuis in de ingangshal ernaast, dus werd mijn bewegingsruimte wat kleiner. Die verhuizers moesten mij ook maar niet te hard in de gaten krijgen, want hoe verdacht gedraag ik mij wel niet. Sebiet bellen ze de flikken?’

Moet je weten, er zijn mensen die zich vrijwillig inschrijven voor programma’s als klopjacht hé? Ik ben na één uur al paranoia.
Dit moet goed lopen, dit koppel, komaan uw beste beentje, anders heb je hier een uur voor niks gestaan.
Gewoon wachten liesbeth. Ah kijk ze gaan naar de garage box kijken, en nu nog een praatje met de makelaar. Oh dat duurt lang mijn geduld raakt op.

Ik ben vrij zeker dat dat hun auto was, allez kom ook niet 100% want ja, die sjaal zag ik niet. In de auto leken ze ouder, dan op het terras. Maar kom , laat mij wat dichter naar hun auto gaan, ipv op enkele passen te staan luisteren. Ik kan ze dan daar ook onderscheppen als het moet . Damn ze zijn weg ???

Dat meen je niet hé. Ik wandel 5 meter met mijn rug naar hen en ze zijn in rook opgegaan. Hoe kan dat nu ?
Zouden ze naar de tuin zijn ? Zijn ze terug naar binnen ?
Komaan man, dit is niet meer leuk.

Die man leek echt alsof hij niet zo goed ter been was, hoe kan het dan, dat die zo magisch kunen verdwijnen.
Ik besluit toch maar terug dichter te gaan. Oh my god, hoe kon ik de achterkant van het gebouw vergeten, de tuin. Lap verkeerde analyse van situatie he.
Ah oke, ze staan in de hal. Wat na te bespreken.

Komaan, Ik grabbel al mijn moed bij elkaar.
De makelaar is weg, ga en doe uw ding.
Ik steven recht op mijn doel af, 10, 20 meter, maar als ik ze nader besef ik .
Er is iets fout, ze praten niet meer.

Ze staan en wachten.
Ze wachten op iets.
Damn die makelaar gaat terugkeren met een mappeke.

ABBORT mission ABBORT mission.

Ik had mijn blad al in de hand en was op 2 meter van hen genaderd, als mijn hersenen ingrijpen.
Te vroeg liesbeth te vroeg.
Ik prijs mezelf om mijn heldhaftig en kordate optreden en probeer mijn hartslag en bloeddruk onder controle te krijgen.
Ik lijk een marokkaans verkoper die u zijn louche winkelke probeer in te lokken. Of ne flyer voor een discotheek.

Uiteindelijk blijkt het een heel lief vader/dochter koppel, ze willen gerust nog een apt bekijken dat ze online niet gezien hadden, en vinden het superlief en helemaal niet awkward dat ik hun zo heb aangeklampt . ik begeleid hen tot aan de andere parkeerplaats en droom al .. Dat dit enige bezoekerskoppel van die mega openhuisdag een bod gaan uitbrengen op mijn lief’s appartement en dat dit verhaal nog een idyllisch staartje krijgt.

PS er is nog wel een addendum:

Wat betreft het 2de appartement sprak mijn vriend in laatste instantie ook een koppel aan dat wel/niet dat apt kwam bezoeken maar dus wel degelijk op prospectie waren om te investeren in vastgoed.(en ik lachte hem bijna uit toen hij ook twijfelde, aanspreken of niet)

PS2 de jogging broek was een zoon die met zijn ma in diezelfde blok woonde, later bezochten ze ook dat 2de heel fancy ingerichte appartement zagen daar onze affiche in de inkomhal, kwamen langs en wisten zo te zeggen dat de makelaars bevestigden. Geen andere bezoekers geweest.

PS3 ik denk dat dochter vader niet overtuigd heeft gekregen van zijn huis om te ruilen voor een apt, of da thij er nog niet klaar voor was, want tot op de dag van vandaag. Geen nieuws.

De volhouder vindt *

Zoeken kan toch zo frustrerend zijn.
Als het gaat over iets terugvinden dat je verloren gelegd heb, valt het nog mee.
Ik ben er vrij goed in, omdat ik veel ervaring heb met het verloren leggen, denk ik.
Maar toch, als je iets niet vindt, dat er moet zijn, blijft frustrerend.

En waar ik het vandaag over wou hebben, de nog frustrerendere vorm van zoeken,
de soort van zoeken dat gepaard gaat met beslissen, welke factoren zijn belangrijk ?
Wat zoeken we ? Wat zijn de zoek criteria ? Zijn er compromissen mogelijk ?
Waar ligt de lat ? Zijn er voordelen ? Wat zijn de nadelen ? Wat is de kostprijs ?
Ik ben eigenlijk over het algemeen een nogal zoekende persoon die regelmatig zaken in vraag stelt.
Niet over de kleine beslissingen van alle dag, maar ‘gewichtigere zaken’ als een lief , een job .. en in dit geval dus .. een huis.

Het was ‘not my call’.
En daarmee bedoel ik, terwijl we vorig jaar aan het nadenken waren, een relatie, met 2 aparte gezinnen waarvan de kids bijna volwassen zijn. Hoe pak je dat woning’gewijs aan ? (We spreken over 5 jong volwassenen tussen 17 en 23, allemaal met eigen behoeftes. Daar is geen eenvoudige oplossing voor , en blijkbaar kan ook niemand daarin adviseren.) Was de beslissing om apart te blijven wonen en mijn lief die zou verhuizen naar een grotere woning zijn keuze.
Het vinden en kopen van het huis was dus ook zijn zoektocht. Niet de mijne.

Maar ik zat dus mee in het bad. Er werd gezocht, er werd bezocht.
We moesten er wat inkomen.
Een beetje zoals op TV é, je wilt iets, je hebt een budget en het moet idealerwijze daar liggen.
Dan stel je je budget of je wensen bij, je breidt je zoekgebied wat uit. En je zucht.
En dus gingen we een frustrerende zomer in.

Er moest snel gereageerd worden als er iets interessants bij zat, dus we stonden een tijdje in een soort alerte modus. Samen gaan kijken lukte niet altijd.
Op voorhand identificeren hoe interessant een pand was op basis van de info en de foto’s lukte ook niet altijd.

De zonen gingen één keer mee, maar waren snel ontgoocheld.
Het eerste huis dat goed genoeg was, werd verkocht door een koppel , er diende geboden te worden ‘onder gesloten enveloppe’ .

Er was één bezoekweekend, er kon geboden worden tot dinsdag, tenzij bij ‘uitzonderlijk bod’. Ik was er niet bij, dus we gingen ’s avonds nog eens terug.
We hebben heel duidelijk aangegeven dat we zouden bieden, maar toen we de volgende dag belden was het al prijs.
De koop was al geklonken, er dienden geen bod meer ingediend worden. Een beetje bang polsten deze mensen achter het bedrag dat we in gedachten hadden, want ze konden niet meer terug.

De keer daarop pakten we het anders aan, we waren de eerste bezoekers en na afloop van de bezoekdag, boden we netjes de vraagprijs.
De makelaar suggereerde ‘zet anders een deadline op uw bod’ op die manier belet je dat ze je nog 3 dagen aan de lijn houden en andere bezoeken doen.
Dus we deden dat, een bod dat enkel die dag geldig was, maar we kregen geen reactie.
Een beetje vreemd, want 3 dagen later, toen belde de makelaar alsnog om te zeggen.. dat ze al de bezoeken verder hadden afgewerkt en dat er een hoger bod was.
Het leek een beetje alsof ons bod voorgelegd was aan al de volgende bezoekers en het voelde unfair.

Toen het volgende huis aangeboden werd, was ik op weekend. Alleen via telefoon kon ik advies bieden.
Hij zou ook zo een ‘onweerstaanbaar bod’ doen. Als in ‘aanzienlijk boven de vraagprijs’, want dat was blijkbaar de tendens in de streek.
We hadden onze verwachtingen al bijgesteld, en het gaat toch altijd over veel geld.
Dus de .. is dit huis zoveel geld waard . Ga ik hier geen spijt van krijgen, was geen lichtzinnige beslissing. (hoewel dat hier misschien wel zo lijkt)
Mijn vriend wou dat bod niet ter plaatse doen, maar achteraf via telefoon, en hij wou de mensen ook niet onder druk zetten,
Dus de ‘te nemen of te laten’ die bij de bod hoorde, veranderde al gauw in een ‘je hebt 2 uur om te beslissen met je vrouw’ .
Je kan al raden, 2 uur later telefoon, ja zeg nu heeft er net iemand juist hetzelfde aanbod gedaan.
We hadden ad rem moeten reageren met ‘oh dan is het voor ons want wij waren eerst’ maar daarvoor zijn we te beleefd zeker ?
De faire prijs waar wij al zo moeilijk over gediscussieerd hadden kwam weer ter sprake, en hoe graag wil je dit ?
Ze organiseerden een ‘opbod’, we weigerden. Kom terug met het hoogste bod van de andere koper en dan zien we of wij daarover gaan was ons tegenvoorstel.
Neen dat vonden zij dan weer niet eerlijk. Dus onder lichte dwang en met een ongelooflijk slecht gevoel, verhoogden we dan toch maar onze prijs.
Deze mensen gaan verhuizen naar een huis 3 deuren verder en gaan voor de rest van hun leven wonen naast mensen die ze onder druk hebben gezet om toch maar 500 euro meer te krijgen bij de verkoop ?
Geld doet iets met ne mens, zelfs als het gaat over ne prof aan de unief, als er ‘meer te rapen valt’ is het toch blijkbaar heel makkelijk kiezen?

Stilaan werden we een beetje wanhopig. Op al de huzien die instapklaar waren hadden we een bod gedaan .
De tijd begon wat te dringen (als ze afgestudeerd zijn, moeten je kinderen ook niet perse meer een groter huis)
Dus een huis zonder centrale verwarming dat al 3 maand te koop stond voor veel te veel geld,
We zouden bieden onder de vraagprijs deze keer . maar wel live op het bezoek?
Maar ook dat mocht niet zijn, het bezoek werd afgebeld, want net verkocht.

Uiteindelijk zouden we nog 2 huizen samen zien, en daarna even de handdoek in de ring gooien, want we hadden het echt gehad.
Het eerste was meer dan ene half milioen en er zaten 2 studenten in, die er niet uitwilden en het echt wat te bond maakten.
Bij het tweede was ik wat te eerlijk. toen de makelaar vroeg : hoe lang zijn jullie al op zoek ? flapte ik eruit: al veel te lang.

Ik zag letterlijk de last van de schouders van mijn lief glijden toen die makelaar zei : als je de vraagprijs biedt, dan haal ik meteen de papieren boven.
Misschien keken we niet goe genoeg meer naar het huis en zijn gebreken, want zo werd er 5 minuten later een bod getekend !

*schone titel é?
Ik stond met de wagen voor een slagboom , verwoed gravend in mijn handtas die veel nuttige items herbergt in een klein oppervlak. Normaal gezien zou ik héél snel gefrustreerd de handtas op de passagierszetel uitkieperen, maar deze keer wist ik zeker: de badge zit erin. Geen paniek nodig, gewoon verderzoeken en niets aantrekken welke rij er zich achter mij zal vormen.
En toen dacht ik .. wat een mooie combinatie: wie zoekt die vindt en de aanhouder wint.

sjiek’en

It was brave but not smart.

De eerste keer was ik met verstomming geslagen.
Ik werd in het nauw gedreven en automatisch verdedigde ik mezelf.
Zonder reden, want als ik nog niets gedaan had, kon ik gewoon ook nog helemaal niets misdaan hebben.

De tweede keer had ik het weer niet zien aankomen. Misschien is dat wel het ergste, de ene moment ben je hun beste werkkracht, de volgende moment kafferen ze je uit. Het feit dat het onverwacht komt.

Ik ga niet tellen, ik voelde me aangevallen, ik voelde me berispt, en hoewel ik recht in mijn schoenen stond, begreep ik mijn overste maar niet. Mijn analytische geest zocht naar alternatieven. Mijn empathie zocht toenadering en begrip. Ik begreep het niet. Ik gaf constructieve feedback en werd niet gehoord. Ik probeerde iets aan te kaarten en werd vakkundig en meteen de mond gesnoerd. Ik begon te twijfelen aan mijn softskills. Ik ging op zoek naar bondgenoten.

Dagen werden weken, weken werden maanden. Ik was niet alleen. Veel mensen hadden problemen met het onrespectvolle gedrag.

En toen deed ik iets, omdat ik niet machteloos kon toekijken.

Het hielp niet.
Ik deed iets anders,

Ik deed iets. Het hielp niet. Ik deed iets anders. Het hielp niet.
Sommige mensen denken dat ik tegen windmolens vecht.
Misschien is dat zo. Waarschijnlijk is dat zo.
Maar ik wil blijven geloven dat mensen kunnen veranderen.
Ik wil hen het eeuwige voordeel van de twijfel geven,
alleen ben ik vandaag zoo moe.

Wees slimmer zei iemand me, zwijg
denk er het jouwe van, in stilte zei iemand anders.

Ik kan het niet , ik wil het niet.

Ik ben ik, ik kan niet toekijken hoe mensen dingen doen die zo hard tegen mijn principes in gaan.
ik kan niet wegkijken. Dus ik denk dat het weggaan wordt.

Lichtsnoer

Ten eerste : ik heb niks tegen het woord ‘kerst’.
Verre van… meeste dingen die met Kerst beginnen kunnen echt rekenen op mijn sympathie.
Kerststronk bvb, of kerstfeest, wat denk je van kerstvakantie, of een toffe kerstkaart ?
Alleen vind ik het zo jammer van die ‘kerstlichtjes’.
Kunnen we dat nu eens niet gewoon Winterlichtjes noemen ?

Ik wil ze echt houden tot de dagen lang genoeg zijn.
En anders moet ik valentijn’s en paas- en .. wat voor feestdagen hebben we eigenlijk nog allemaal om de duisternis te verdrijven ?

Dus bij deze, mijn pleidooi om UW kerstlichtjes zolang mogelijk te laten branden.
Dat mag LED zijn, want we denken ecologisch en economisch.
Dat mag met nen timer aangaan, dat je er geen omzien naar hebt.
Dat mag met kleur, fel wit of warm wit, dat mag twinkelen, knisperen, of continu branden.

Diversiteit overal, nu het weerkaatsende wit wederom gesmolten is,
komaan mensen, ik wil lichtpuntjes zien.

Wie doet er gezellig mee ? Laten we ze gewoon nog even branden !

Naais 2023

2023, het was een goei naai jaar !

Dat zegt mijn gevoel.

Maar ik zal dat natuurlijk proberen te staven met wat fotootjes of feiten.

 

Ik was eigenlijk gestopt met naaien voor de pubers. Dus al een tijdje was ik vooral voor mezelf aan het naaien, patronen die ik ken, en al een paar keer met succes gemaakt, met weinig kans tot mislukken, succes projecten dus, waarom ook niet? (Zo heb ik mijn favoriete pull – die met de streep op de mouw – favoriete bloesje en favoriete T shirt.)

De (tent)jurk die ik jaren geleden met het thea patroon maakte, werd los gemaakt en kreeg een ‘op maat’ rokpatroondeel, mouwboorden en een knopenpad. Daar zag ik enorm tegenop, maar hij is geboren !

Ik ging ook nog wekelijks naar de ‘lingerieles’. Badmode stond op het programma, en de belofte daaraan, maakte goed dat we ons eerst door de module ‘Body’ moesten worstelen.  Het (school)jaar begon met variaties op BH, daarna tekenen en uitvoeren van die Body, en vervolgens na de paasvakantie pas het badpak/bikini. Ik ga eerlijk zijn, ik ben niet voor ‘oefenen’, zeker als je grondstoffen gebruikt, vind ik dat zelfs de oefendingen draagbaar moeten zijn. Maar dat is een moeilijke, want bij het minste dat je andere stof gebruikt die net wat meer rekt, is het hele ding voor de vuilbak. (Zo faalden al mijn onderbroek patronen het jaar voordien.) Secuur stikken, en met de BH heb je nog de schommelingen van uw cyclus mee, dus de ene BH past de ene week wel en de andere niet. Beugels, stiksels, alles kan jeuken en loskomen. Echt dé comfort BH waarvan ik droomde hem te maken, neen dat is er niet van gekomen. (en ik ben daarbovenop geen kant liefhebber) maar ik zat elke week achter mijn naaimachine !

Bovendien organiseerde ik in 2023 mijn eerste naaiweekend zelf, ging weer een weekje naaien in de Eiffel, en had wel enkele naai dates ook. 

Dus er rolde een heerlijk luchtige short vanonder mijn naaimachine, een nieuwe handtas voor mezelf en aan het einde van het jaar ook de fameuze ‘knopenjurk’ van fibremood. Met stof die al in mijn kast lag van toen ik voor de eerste keer in mijn leven naar een stoffenspektakel ging. Bovendien kreeg ik van vriendinnen, pas-tips en patronen, voor een nieuw shirtje of een comfort onderbroek, en zelfs een marcelleke (dat maakte ik nog niet)

 Bovendien denk ik dat ik dit jaar me echt over het “zelfgemaakte cadeau” trauma heb overgezet. Ik gaf al eerder confituur en andere eetbare dingen, maar naaisel’s vond ik eigenlijk nooit goed genoeg.  Alsof je door iets zelf te naaien iets ‘goedkoops’ geeft. Terwijl iedereen hopelijk weet, dat je materialen vaak duurder zijn in aankoop, dan het ding in te voeren vanuit China. Want ondertussen denk ik wel dat je aan mijn geklungel, vaak niet meer ‘ziet’ dat iets zelfgemaakt is. (Buiten mijn jeansbroeken, ga ik bijna altijd zelfgemaakt gekleed naar het werk, en ik krijg toch bijna nooit vragen: ‘zelfgemaakt?’)

Maar dus .. terug to the point: ik maakte een handtas/boekentas/reistas. Waar ik echt .. hééél lang aanzwoegde en waar ik uiteindelijk kei trots op ben, en die ik cadeau deed aan een collega met een gouden hart. Hét pronkstuk van 2023.

 

En misschien vergat ik ook dingen, want instagram, .. pfff ik kan mijn eigen hashtags niet meer opzoeken, elke keer ik erop ga, wordt ik in de verleiding gebracht. Ik vind het niet meer leuk. Vroeger was dat echt iets waarvan ik vrolijk werd, en gebruikte ik het echt eerder als een persoonlijke ‘heppie moments’ dagboek. Maar dat is voorbij.

Misschien moet ik terug wat meer naar het bloggen grijpen voor mijn naaisel vrolijkheid 😉 (ik heb wel de indruk dat mijn naai gerief sinds 2023 veel beter opgeruimd is, en er een systematiek zit in noteren/opbergen van patronen.. dat is toch ook al iets hé ?)

En ja, ik kocht ook weer wat stofjes, die hobby heb ik hoog gehouden !

 

Vrede op aard !

Vrede op Aard.

Het meest zinnige dat we elkaar kunnen toewensen. Ik wens het voor jou, voor iedereen, maar ook voor mezelf, met hart en ziel !

Voor we morgenvroeg terugkeren naar de alledaagsheid van het bestaan, wil ik toch even stilstaan bij 2023. Ja eigenlijk hebben jullie daar weinig aan, ik weet het. ‘k Ben er eigenlijk al een week over aan het denken, want ook 2023 was “gene makkelijke”.

Ik wil niet terugdenken aan de wanhoop, de onzekerheid, het niet weten. Het alleen zijn. De onrust. Het ongeduld. De radeloosheid, de ‘wat doe ik nu best?’  De grote beslissingen, de kleine paniekskes. Ik wil niet tellen hoeveel nachten ik zonder mijn lief moest doorbrengen.  Wat er hier allemaal mislukte of kapot ging.  Ik wou iets positiefs, maar wou geen fotocollage van mijn bloemen in mijn tuin of opsommingen van natuur ontmoetingen. (de sperwer op mijn terras vanochtend of de hertjes in de wei, de ijsvogel op de wandeling of hier aan de brug) Mijn hart maakte telkens een sprongetje, maar ze leken me te banaal als ‘overzicht’. Dus ik probeerde in die 2 weken vakantie die ik had te formuleren wat ik voelde. Er kwam niets.

Tot we met zijn allen moesten vertrekken naar het familiefeest. Eén uur voor de deadline,  maakte ik mijn 3 kids en één potentiele schoondochter wakker, en plots wist ik het. Tijd.

Het woord van het jaar 2023 was Tijd.

Want op dat uur vlocht ik een krans van laurier als kado voor mijn moeder, laadde ik de zorgvuldig met liefde ingepakte kado’s in de gammele auto, en zette ik mij aan mijn naaimachine. Niet wetende wat ik zou aantrekken noch welke hel er zo dadelijk zou losbarsten als al die stresskippen op zoek gaan naar hun outfit.  Maar dat gebeurde niet.

Ik zoomde mijn mouwen en halsboord om, met ne kleine zigzag steek. Dat was mijn 2de keuze,  ik wilde veel liever een tweelingstiksel, maar dat had ik een week eerder geprobeerd en dat lukte langs geen kanten. Maar ik had toen wel de moeite (en tijd !) genomen om de boorden om te vouwen en al te spelden toen de ergste teleurstelling gezakt was. Ik wist ook niet echt op welke lengte ik dat kleed ging omzoomen, maar toen besefte ik, al stikkend, kom , doe gewoon door. Jouw okergele pull ligt boven, je bruine laarzen in de gang, doe je zelf gemaakte body onderaan, en je gaat geen kou leiden. Die nieuwe outfit gaat op tijd af zijn. Wat een wonder .  Nooit meegemaakt.

Ik had nog 15 minuten over, om te poseren voor de traditionele gezinsfoto met de ondertussen aangeklede kids.  En oke, we hebben nog even met zijn allen gezocht naar de nieuwe schoenen van de middelste, maar niemand was gestresseerd, en uiteindelijk vertrokken we toch weer met een half uur vertraging . Maar eindelijk was gelukt wat al die jaren nog nooit is gebeurd .

Er was geen drama, er werd niet geroepen, en er was niemand over zijn toeren.

Toen ik er even over nadacht besefte ik het. Ik had de tijd gehad. En ik had hem genomen.

Ik had kado’s uitgezocht en ingepakt. Ik had kado’s geknutseld, ik had geslapen ik had gegeten, … ik had zelfs mijn outfit kunnen bedenken en uitvoeren. Geen ‘ik ben de hele tijd voor iedereen bezig geweest, en heb geen 2 minuten gehad om iets voor mezelf te doen, laat me aub nu de tijd voor die fokking zoom ik moet en ik zal dit .. ‘

Ik had mijn week vakantie naar voren geschoven, en tegelijk was dat symbolisch voor het hele jaar,

Ik had de tijd en ik nam hem.

Rusteloos en ongeduldig trapte ik wild om me heen in het eerste kwartaal. Maar tegen het einde van het jaar kon ik het :

‘Whatever is worth doing at all, is worth doing well.’

Philip Stanhope 1774 – maar ik kende het van mijn lief .

En hoewel we al 5 jaar samen zijn, en ik deze quote al dikwijls hoorde, dacht ik, dat ik meer van het ‘rap rap’ type ben, die liever veel teveel dingen tegelijk doet, het bedenken is leuker dan het uitvoeren…Vaak met veel rommel en teleurstelling in het resultaat.

Enorm ongeduldig begon ik veel projecten in 2024 (in mijn tuin, opruimen/wegdoen in huis, immo queestes, nieuwe hobbies,..) ik veranderde weer van team op het werk want ik had ‘niet genoeg om handen’. Ik luisterde podcasts, en boeken terwijl ik bezig was. Lezen of stilzitten was moeilijk. Genieten was er niet bij.

Op de valreep van 2023 kon ik het dan eindelijk toch. Ik voelde het. Soms moet je een stap opnieuw uitvoeren, soms moet je echt gaan voor de versie met alle toeters en bellen. Want eigenlijk ben ik het waard. In de dingen die ik doe. Of het nu gaat over het schikken van een boeket. Het naaien van een boekentas, het koken van een maaltijd. Soms moet je het gewoon goed doen. Met alle aandacht, en met alle tijd.

Ik hoop dat ik dit mag vasthouden in 2024.

(en ik gun het jullie ook, ik vond deze blog post in ieder geval een goeie investering van mijn tijd, kijk ik toch iets minder negatief terug naar ’23)

Joehoe !

In piyama en kamerjas met ongekamde haren en pijn in mijn onderrug , zit ik hier en schrijf dit overzicht over joggen.

Ik ging 8 minuten geleden vertrekken voor het voorlaatste jog’ske van 2023. Zondag ga ik nog een keertje meelopen met de corrida, en een laatste voorbereiding daarvoor vandaag leek me wel wenselijk.

Maar .. het weer en de hond werken niet mee.  Daarnet stond hij aandacht te vragen en lastig te doen. Dus dacht ik komaan hup, “iemand hou die hond bezig terwijl ik mij omkleed” (oké,  ik riep dat op de pubers die vervolgens niets deden) De hond vond een paar opgevouwen sokken, een rolletje plakband.

Een tas thee wou ik mezelf wel gunnen, en toen die eindelijk gezet was en het plastiek flesje helemaal beroofd was van alle honden snoepjes die ik erin deed, kruipt die hond op mijn schoot alwaar hij boenk in slaap valt.

Hoe lastig hij daarnet was, met niet even te willen wachten, zo zen en wederom lastig ligt hij hier nu. Zou dat karma zijn en het sebiet dan plots droog zijn als ik nu even wacht met te vertrekken ?

Kom even ter zake komen, ik weet niet meer veel over het ‘loopjaar 2023’. Ik sleurde mezelf door mijn 2 keer per week 4 km rondje, heel traag met den hond. Kapot ben ik ervan, maar dan slaap ik wel beter . Dus doe ik het toch.  Sinds juni moet ik 3 dagen per week onsite werken.

Dinsdag en donderdag , de thuiswerkdagen blijven dan voor loopjes, maar op dinsdag ga ik ook 2u het beste van mezelf geven op de percussie les. Ja ik geef altijd net iets te veel. Denk,  Zweet. Stijf, Trance.  De buurman die ik altijd met zijn nordic walking sticks tegen kwam als ik met de hond wandelde was een tijdje aan de rolstoel gekluisterd.   Dus soms verkoos ik dan een wandeling op dinsdag middag ipv een loopje.

In augustus dacht ik .. WTH .. het is nog zo goed als vakantie, laat me nog eens 6 weken trainen (of was het 8? ) de Start 2 run naar 10 km. zodat ik eind september de lokale natuurloop kon meedoen. 1 kort loopje (die 4/5 km) 1 lekker langzaam loopje (waar elke week 5 min bijkwam, en zo van 40 tot 70 minuten ging) en één interval loopje (dat deed ik amper 2 keer , want dat is echt om dood van te vallen, en dacht kom dat kort loopje wat rapper is dat ook niet goed ?)

En zo beet ik dus 7 weken op mijn tanden, ging x keer tegen mijn goesting lopen, liep de race net 2 minuten trager uit dan ik hoopte, om vervolgens .. in oktober.. eindelijk eens terug met plezier te kunnen gaan lopen. Ja zo op het gemak zonder u zelf te forceren.

Ne mens moet er iets voor over hebben.

November en december herviel ik terug in die korte moeizame loopjes met den hond, dus allez, goed dat ik me inschreef voor de 8km, ben de laatste 3 weken toch weer 1 training met en 1 training zonder hond aan het doen, en ik denk wel dat ik het ga kunnen 😀

En ja . 88 workouts, daar klop ik wel op af, vorige keer deed ik 3 km zonder hond (de kerstkaartjes bussend) en 1,5 met .. een oneerlijke opsplitsing in mijne sportstracker die ik dan zo dadelijk zal goe maken é. Allez hup .. goesting of niet. Het is tijd.

Lees lijst

Omdat de kans nihil is dat ik deze laatste 8 dagen van het jaar nog een boek uitlees,
heb ik besloten vandaag al even te gaan zitten voor mijn lees lijstje.

Jaja, ik moet sebiet nog 4 kerst T shirt’s stikken, en liefst nog ne tweedehands vaatwas gaan zoeken.
En een stofzuigskes placeren. Maar dus eerst .. dat lijstje.

Waarom wil ik persé dat delen ? Heb ik dat eigenlijk ooit al gedaan ?
Statistieken over lezen ? Ik denk het niet.

Maar kijk, Goodreads houdt voor mij bij wat ik al gelezen heb, ten einde mij te beletten dat ik in de bib weer ne random boek vastgrijp.
Na 10 pagina’s erachter kom, damn dat verhaal ken ik, ik weet hoe het afloopt, en gefrustreerd het ding dichtklapt.
En ook een beetje om een ‘to read’ lijst te hebben, want wat is er leuker dan ‘x boeken’ die je nog graag wilt lezen?
Dat is gelijk dromen, iets om naar uit te kijken, en tegelijker tijd moet je zoveel minder doen om ze te realiseren.
Gewoon zitten en lezen.

Maar kom, zie hier, ze hebben dat echt.. statistieken:

14 boeken, 3777 pagina’s, mijn gemidddeld aantal sterren per boek is gene vette.

Maar ik las 2 geweldige boeken, en daarom wil ik hier persé een stukje maken.
Voor zij die nog ne tip zoeken.

dé Tip is
Zita Theuninck.

Abboneer u op hare nieuwsbrief,
schaf haar eerste boek aan: ‘Het wordt spectaculair, beloofd.’ omdat dat al de verwachtingen méér dan inlost.
Of doe zoals ik en koop gelijk x exemplaren, om kado te geven.

5 oktober 13.34 u.
Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven.

Dit is het verhaal van twee mensen.
Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.

En als je dan, net als ik, reikhalzend uitkijkt naar haar 2de boek maar denkt .. tja, ik heb niks met IVF.
Of met zwangerschappen of met tweelingen. Zou ik dat wel doen? Dan zeg ik u .. doen !

Soms denk ik dat ik Zita ben, soms kan ik niet verder van haar afstaan.
Zo heb ik totaal niks met soaps, vind ik ‘the masked singer’ of ‘the bachelor’ je reinste tijdverspîlling en had ik haar boek niet gelezen, had ik nooit geweten dat Rihanna geposeerd heeft met ne jas en ne blote zwanger buik. En toch is dat zo ontroerend mooi dat boek.

Het gaat over zoveel meer, over zussen, vrouw zijn, verwachtingen en teleurstellingen, onmacht, .. maar vooral Liefde.
Ik heb het ondertussen al 3 keer beluisterd op storytel, en ga mijn abbonement nooit meer kunnen opzeggen omdat ik voor eeuwig haar ‘Put’ wil horen zeggen.
Liters heb ik gehuild, liters zal ik huilen.

Ik probeer mijn boekenkast van ‘gekochte boeken’ te beperken tot 10 gekoesterde exemplaren, en al de rest de wereld in te sturen.. een boek dient om gelezen te worden, uitgeleend en doorgegeven. Maar sommige boeken moet je houden, en deze wordt er één van !

Oh ja, ik had nog nen 2de tip. Gelezen deze zomer.
Sien Volder haar ‘Oogst’. Zware aanrader,
Over een ander thema, dat wel. Maar ook zo prachtig mooi.

Alina reist met haar zoon Lucian van haar geboortedorp in Roemenië naar Sicilië om daar in een tomatenkwekerij te werken. Ze komen terecht op een afgelegen plantage. Terwijl Alina moeizaam een leven opbouwt voor haar en haar zoon, ontmoet Lucian twee jongens van zijn leeftijd: Paolo en Anwar. Gedurende het jaar waarin ze bevriend zijn, vechten de drie jongens met elkaar, voor elkaar en tegen de wereld. Tot die hen inhaalt.

Als uitsmijter nog mijnen tip van vorig jaar:
“wensen doe je beter luidop” van Annelies Desmet.

Technologie is niet alleen je iPhone, het is een nieuwe knie. Het zijn je kleren. En het is een wandelstok. Alles wat het leven van de mens dient, het leven beter maakt. Maar wat is dat, een beter leven? De antwoorden heeft Annelies Desmet misschien niet. Maar ze weet dat wij mensen ze kunnen vinden door luidop te wensen wat voor technologie we willen — en dus wat voor leven.

Sorry maar deze tips moest ik gewoon eerst even met jullie delen.
Ik ben geen recensent (ik kan het woord amper typen) en geen schrijver, en daarom vind ik het zo moeilijk om al blogs-schrijvend mensen boeken aan te prijzen, maar geloof me even , je gaat er geen spijt van krijgen ! (en nu ga ik stofzuigen met nog een stukje Zita op mijn noice cancelling headset)

Blablabla

Ik heb een ochtendhumeur.

Zoveel is nu wel zeker.
Want ik heb dus al vakantie.

En toch sta ik elke ochtend grumpy op.
Twee van de 3 kids zijn aanwezig.
Ik heb niks dan leuke dingen gepland, en zelfs niet teveel,
dus geen reden om te stressen. En toch kreun ik elke ochtend: NEEEEEEN nog niet.

Ja ik slaap niet zo goed.
En ja, het is hier elke dag nat, grijs en donker.
Overal slijk dus.

Tegen de middag is het ergste wel door, maar begot, ik moet daar hard voor werken.
En dat .. in mijn vakantie zeg.

Zalig goeie beslissing wel,
Ik neem mijn 2 weken nu en volgende week, zo kan ik wat trager de kadootjes maken/inpakken.
En ga ik de oudejaarsweek terug werken.

En hoop ik komende dagen aan mijn jaaroverzichten te kunnen typen.
Dat kan ik wel al zeggen, qua bloggen was het geen hoogvlieger. Ik journal’de wel weer meer. En op de valreep vond ik toch (via amazon 😦 ) een papieren agenda die bijna zo goed is als deze van dit jaar. (ja de franse regio’s die hoef ik nu niet perse) en de mardi/lundi/mercredie ma lu me , vind ik verwarrend.

Ik hou niet zo van die kleine tegenslaagjes. Eigenlijk.
Zoals dat de FNAC uw favoriete agenda niet meer verkoopt, of den colruyt uw kids hun favoriere brik soep(vooral op vakantie) of dat de hunkemoller gestopt is met het fabriceren van uw lievelingsBH die zo heerlijk prikkeloos was.

Of dingen die stuk gaan, oh man, iets dat je per ongeluk breekt. Een verkeerde beweging met het gordijn van badkamer, of de rolluiken te vlot naar beneden laten, een gesp waar ik op trap, de deurklink die je plots in je handen heb,… En dan bestel ik een nieuwe klink, jaja.. daadkrachtig hé, soms die Liesbeth (vooral schrik dat ik nog eens terug kom van wandeling met de hond en van de garage niet meer ‘binnen’ geraak) en dan blijkt dat je de ‘boorkop’ ook al stukgemaakt hebt.

Maar gewoon al 3 keer de batterijen moeten vervangen van de thermometer in mijn serre (het kleine geluk even te zien hoe warm het daar is)…
soms kan ik zelfs daar niet tegen, het dreigende stuk gedaan van dingen.
Hij zal toch niet kapot zijn?

Of het ontdekken van vandalisme.. 3 prachtige mini bloemkooltjes stonden mij vorige week toe te lachen vanuit mijn moestuin.
Gisteren 3 afgeknuifde kolen stengels. Ooooh die altijd hongerige beagle van mij.

Ik zal dan maar afronden door te zeggen dat ik niet goed snap hoe je dat doet. Leven terwijl er een oorlog bezig is.
Wat zeg ik. 2 of3 ,.. ik weet niet welke we allemaal moeten meetellen om politiek correct te zijn.

De beelden van uithongerende kinderen. Ik kijk ernaar. De beelden van naakte mannen. De wenenden vrouwen.
Ik kijk ernaar. Ik beschouw het als onze taak niet weg te kijken. Beelden te delen, bewustzijn creëeren.

Het gebeurt nu, waar we bij zitten en we zijn zo machteloos.

Ik blijf het hallucinant vinden en dan denk ik, zolang ik dat nog vind, wil zeggen dat we de menselijkheid nog niet verloren hebben.

Maar kom genoeg gezaagd voor vandaag, op naar die 626 ongelezen mails in mijn inbox.

Touché

Connie Palmen was bij Friedle Lesage en ik hoorde dit :
Een beetje vrijelijk vertaalt in mijn hoofd van wat er bleef hangen.

“Als kind vond ik het onbegrijpelijk, waarom ik moeite had met anderen.
Ik had alles in mij om gemakkelijk te zijn in de omgang.
Ik mocht mensen primair, was niet al te kritisch, en toch lukte het mij niet.
Iets zat me dwars in het contact.
Andere mensen verveelden mij snel, en ik schaamde me, alsof ik niet genoeg interesse toonde in de andere.

En alleen bezig was met mijzelf.
Ik vond het alleen de moeite waard om met iemand in contact te gaan als er sprake is van véél, heftig, intens.

Ik verlangde steeds naar heftig en groot.
Je kan maar met een paar mensen zo’n intiem contact hebben.

Je moet leren omgaan met verveling.
Je moet leren houden van oppervlakkige contacten.”

Daar ben ik nu al even op aan het ‘sjieken’, of ik dat wel wil.