Joehoe !

In piyama en kamerjas met ongekamde haren en pijn in mijn onderrug , zit ik hier en schrijf dit overzicht over joggen.

Ik ging 8 minuten geleden vertrekken voor het voorlaatste jog’ske van 2023. Zondag ga ik nog een keertje meelopen met de corrida, en een laatste voorbereiding daarvoor vandaag leek me wel wenselijk.

Maar .. het weer en de hond werken niet mee.  Daarnet stond hij aandacht te vragen en lastig te doen. Dus dacht ik komaan hup, “iemand hou die hond bezig terwijl ik mij omkleed” (oké,  ik riep dat op de pubers die vervolgens niets deden) De hond vond een paar opgevouwen sokken, een rolletje plakband.

Een tas thee wou ik mezelf wel gunnen, en toen die eindelijk gezet was en het plastiek flesje helemaal beroofd was van alle honden snoepjes die ik erin deed, kruipt die hond op mijn schoot alwaar hij boenk in slaap valt.

Hoe lastig hij daarnet was, met niet even te willen wachten, zo zen en wederom lastig ligt hij hier nu. Zou dat karma zijn en het sebiet dan plots droog zijn als ik nu even wacht met te vertrekken ?

Kom even ter zake komen, ik weet niet meer veel over het ‘loopjaar 2023’. Ik sleurde mezelf door mijn 2 keer per week 4 km rondje, heel traag met den hond. Kapot ben ik ervan, maar dan slaap ik wel beter . Dus doe ik het toch.  Sinds juni moet ik 3 dagen per week onsite werken.

Dinsdag en donderdag , de thuiswerkdagen blijven dan voor loopjes, maar op dinsdag ga ik ook 2u het beste van mezelf geven op de percussie les. Ja ik geef altijd net iets te veel. Denk,  Zweet. Stijf, Trance.  De buurman die ik altijd met zijn nordic walking sticks tegen kwam als ik met de hond wandelde was een tijdje aan de rolstoel gekluisterd.   Dus soms verkoos ik dan een wandeling op dinsdag middag ipv een loopje.

In augustus dacht ik .. WTH .. het is nog zo goed als vakantie, laat me nog eens 6 weken trainen (of was het 8? ) de Start 2 run naar 10 km. zodat ik eind september de lokale natuurloop kon meedoen. 1 kort loopje (die 4/5 km) 1 lekker langzaam loopje (waar elke week 5 min bijkwam, en zo van 40 tot 70 minuten ging) en één interval loopje (dat deed ik amper 2 keer , want dat is echt om dood van te vallen, en dacht kom dat kort loopje wat rapper is dat ook niet goed ?)

En zo beet ik dus 7 weken op mijn tanden, ging x keer tegen mijn goesting lopen, liep de race net 2 minuten trager uit dan ik hoopte, om vervolgens .. in oktober.. eindelijk eens terug met plezier te kunnen gaan lopen. Ja zo op het gemak zonder u zelf te forceren.

Ne mens moet er iets voor over hebben.

November en december herviel ik terug in die korte moeizame loopjes met den hond, dus allez, goed dat ik me inschreef voor de 8km, ben de laatste 3 weken toch weer 1 training met en 1 training zonder hond aan het doen, en ik denk wel dat ik het ga kunnen 😀

En ja . 88 workouts, daar klop ik wel op af, vorige keer deed ik 3 km zonder hond (de kerstkaartjes bussend) en 1,5 met .. een oneerlijke opsplitsing in mijne sportstracker die ik dan zo dadelijk zal goe maken é. Allez hup .. goesting of niet. Het is tijd.

Annus Horribilis

Het jaareinde nadert, tijd om terug te blikken.
Gelezen boeken: 3

Eén nieuwjaarskado, één boek in de zomer vakantie,
een subliem té kort boek nadien (‘wensen doe je beter luidop’).
Nadien volgde een struggeling met een stieg larson die geen stieg larson meer is.

Mijn onvermogen afgelopen jaar om stil te zitten en mijn gedachte erbij te houden is meetbaar.

Maar ik ben net begonnen in het boek van Sue Johnson, ‘Hou me vast’.
Misschien worden het er wel 4. Tranen van herkenning.
Hoe mensen zoeken naar verbinding. Een aanrader voor iedereen die er voor open staat.

Om de ketting niet te breken, ook loopstatistieken:

Het opbouwen van de conditie ging zeer moeizaam, en toen het keerpunt in zicht was;
een holle weg, een vlaag van hoogmoed, ik verzwikte mijn enkel en snikte ik mijn reddeloosheid weg.
Enkele weken later probeerde ik jeugdige vreugde te voelen en brak ik mijn ligamenten en het botje waar ze aanhingen.

En ja, ook dit jaar, 1 oktober, had ik ‘weer prijs’ .
Corona velde , dag op dag een jaar later, een tweede keer.
Dat ik het heb opgelopen in Reykjavik, maakt de pil iets minder bitter.

De kilo’s die ik ben bijgekomen, de grijze haren die mijn hoofd sieren,
mijn droge ogen, mijn haar dat uitvalt, dagenlang hoofdpijn, of de migraine aanval die eindigde op spoed.
Ik wil veel vergeten van wat 2022 bracht.

De mensen rondom mij die het zo moeilijk hebben, de oorlog, de vluchtelingen,..

Er waren mooie momenten; de trouw van mijn broer, die in mijn geheugen gelinkt zullen blijven aan pieken van stress en er alleen voor staan (autopannne)
Maar ook politie interventies, ambulances,… mijn leven was plots een slechte soap, een domino waar steen na steen viel, een flipperkast waarin ik een eenzame bal was.

Tranen en alleen voelen, dat zijn voor mij zowat de woorden van ‘22 geweest.

Misschien moet ik schrijven dat ik met mijn Lief een fijn weekend in Duitsland had,
dat ik met mijn kids voor de eerste keer in een tent op vakantie ging,
dat ik luffa kweekte, en heerlijke tomaten.

Of dat ik 2 hertjes spotte hier achter onze tuin.

Ik blik terug naar een hectische tijd waar ik naar adem moest happen,
waarin pech toesloeg, de tegenslagen aan elkaar regen als parels aan een ketting.
Een tijd waarbij ik het zwaard van Damocles voelde bengelen.

Eindigend met weken waarin niets gebeurde.

Dagen, maanden die voorbij zijn waaraan ik geen herinnering heb.
Dagen dat ik me afvraag, is het al december ?
Is het al woensdag ?
Lange dagen die ik alleen doorbreng, maar waarin ik leerde hoe ik zelf weer aangenaam gezelschap werd.
Ik ben klaar voor 2023, kom geef mij maar een

Annus Mirabilis !

Mi corona

1 oktober, ik was al even doodmoe,
Was al met nek- en rugpijnen naar de dokter geweest.
Had al een paar dagen later keelpijn.
En toen ik vrijdag begon te hoesten, wilde ik liefst een PCR test.
We zouden namelijk de dag nadien mijn verjaardag vieren met 3 vriendinnen.

De huisdokter had er geen oren naar, een zelftest moest het worden.
Het was een tijd van verkoudheid en griep, en iedereen was net gevaccineerd, het ongeloof was hoog.
(Voor zij die graag details willen: mijn 2 johnson spuiten waren toen al 6 maand geleden.)

De eerste test gaf zwangerschapsgewijs 1 streepje,
net voor ik juichte viel echter mijn oog op dat streepje, het stond bij ‘Corona’ en niet bij ‘Test’. (of is het Test en Controle?)
Nog een bezoek aan de apotheek later, stonden er 2 streepjes,
en moest ik plots wel een PCR. Die dag werd gevuld met angstige telefoontjes, mensen teleurstellen, onduidelijkheid overal.

De kids bij papa moesten daar maar blijven, en angstvallig werd gezocht naar ‘waar heb ik het opgelopen’. En ‘wanneer mag ik uit quarantaine’.
Uitgeput, zere keel van het bellen .. dat wel, maar toen was ik eigenlijk nog ‘in betrekkelijk goeie staat’.

De week die zou volgen werd een hel: Ziek. Doodziek. De mensen van het studieburo kwamen helemaal in ruimtepak bloed trekken. Ik moest continu zuurstof, hartslag, bloeddruk en koorts meten. Op oneven dagen een speekseltest. Op even dagen een bij mijzelf af te nemen pcr test. Tussendoor lag ik in bed. Ziek. Lezen kon ik vergeten. Eten kon ik vergeten. De contact-tracing telefoons waren er teveel aan. Als ik even naar toilet ging, had ik een hartslag van 140 en zat te hijgen alsof mijn leven er vanaf hing. Al gauw bleek dus dat ik best nog meer plannen uitstelde, en nog wat langer alleen thuis uitziekte.

Het was een harde periode, laat me daarover eerlijk zijn.

Zowel het ziek zijn, het alleen zijn, de onzekerheid, als de reactie van je omgeving.

Sommigen wilden zich niet laten testen. Sommigen waren kwaad hoe ik hen(/hun weekendplannen) in gevaar had gebracht. Terwijl ik mij gewoon aan de geldende regels had gehouden. We hadden twee keer samen gegeten de week voordien om afscheid te nemen van collega’s, ik was er wel kwaad voor op mezelf.
Zo leuk was dat niet geweest, waarom heb ik mezelf aan dat gevaar blootgesteld ?
Een paar dagen later bleek dan nog dat ik zelf een collega besmet zou hebben die er nog erger aan toe zou zijn dan ik.

Meermaals ben ik geschrokken van de reacties van anderen.
Gelukkig ben ik ook aangenaam verrast. Iemand die mij brood bracht of iemand die langs kwam met medicijnen, een kaartje met de post.
Een ezel gevuld met kersepitten *hart hart*
Nooit zal ik vergeten uit welke onverwachte hoek het kwam !

Toen ik later het werk hernam, kwam mijn smaak terug, maar mijn concentratie en mijn conditie niet.

Als ik stofzuig; de living en de keuken, dan kan ik die zelfde dag niet meer dweilen.
Het klinkt ongeloofwaardig ik weet het.

Ik wandel met de hond tweemaal per dag
(en kan tijdens het wandelen niet bellen)
Ik loop tweemaal per week (dapper noem ik het zelf)
En ik slaap.. 8 , 10, 12 u per nacht.

Ik ben in staat te functioneren. Mits een dutje hier of daar .
Ik heb bijvoorbeeld al een leuke citytrip Rome achter de rug.
Maar onbeperkte energie heb ik niet.

Het is hier nog steeds doseren.

Sommige mensen slapen samen met ne positieve en krijgen het niet,
sommige mensen hebben geen symptomen en toch de ziekte,
Sommige mensen hopen dit,
sommige mensen projecteren dat.

En allemaal hopen we dat het snel voorbij is.
Als iemand zegt: ‘ik wou dat ik het kreeg, dan hebben we dat ook weer gehad’, dan begrijp ik dat.

En daarom zou ik ook willen vragen, respecteer de andere zijn keuzes, geloof iemand, toon empathie.
Je weet niet in welke situatie hij zich begeeft.

Krakende wagens lopen het langst

Een gezegde waar ik nog nooit van gehoord had.

Het wil zoveel zeggen als ‘klagende mensen worden vaak heel oud.’

Ik probeer dat dus zoveel mogelijk te vermijden, dat klagen, maar tijdens het lopen durf ik al wel eens ‘af te lopen’.
Zeker als het over de middag is, in de volle werk stress. Maar de laatste tijd ben ik stil.
Niet omdat het me voor de wind gaat, dat verre van eigenlijk, maar gewoon omdat ik heel snel buiten adem ben.

Op 1 oktober had ik het ‘vlaggen’, ik ben een week serieus ziek geweest.
En sindsdien heb ik moeite, met wandelen, met trappen opgaan, of met lopen,
na 200 meter hijg ik al.

Ik haal mijn tempo niet, ik haal mijn km’s niet, en ’s avonds om 18u val ik in slaap.

Toch ben ik blij, ik mag kraken zoveel ik wil, lopen zal ik !

En dankbaar voor mijn trouwe copain !

86 workouts in 2021 !!
Nooit zoveel workouts gehad,
Geen blessures dit jaar, Wel wat minder kilometers.

(Ter vergelijking aantal workouts: 74 in 2020 , 64 in 2019 en de 3 jaar daarvoor 73)

Stiekem droom ik al terug van opbouwen naar de 7 km !

Avond avonturen

Als alles goed gaat,
zouden jullie hieronder Hade’s Avond Avonturen moeten kunnen zien
(ja sorry dat bloggen dat wordt hier zo een zeldzaamheid dat ik vergeten ben, hoe dat nu weer moest, correct linken naar instagram)

View this post on Instagram

A post shared by Eigen Tijd (@eigen.tijd)

Ik vind het mooi die ‘gun het jezelf – samen met anderen’ op die visual.

Het schrijven hier staat op een laag pitje, toch zou ik vanalles willen delen.
Om de drempel alvast wat te verlagen, deze warrige post, ik hoop dat jullie het mij vergeven 😉

Craftfulness staat op het programma vandaag. Wil het nu toevallig dat ik de voorbije tijd al wat geknutseld heb 🙂

Dromend van een mooie oude secretaire op een prachtige prominente plaats, heb ik een opvouwtafeltje boven mijn printer geïnstalleerd en dat tot ‘papierburootje’ gedoopt.
Een goeie stap richting ‘opruimen'(vaste plek voor dingen) maar ook een plekje dat ‘Liesbeth’ aanvoelt, nu zowat alles in mijn living naar (thuis)werk neigt.

Vorige week pakte ik al verjaardagspost (krasplaat /tekenen op nummer – gevonden in de kringwinkel) in,
maar besteedde ik ook een middagpauze aan het maken van ‘mijn wasmachinefiche’. Ik dacht eerst nog inscannen, en painten, maar toen dacht ik: nee kom, kopiëren en met de hand, dat heeft toch meer charmes dan al dat computerwerk. Het was meer tijd dan gedacht.

Maar echt, de voldoening die je daarvan hebt. En ook. Ik had -ook van de kring- een papier snijmachine gekocht, maar demonteren en slijpen lukte niet. Dus uiteindelijk vond ik dat ik wel een (nieuwe brol) papiersnijmachine van de action mocht kopen. Sorry. Maar echt man … Echt rechte lijnen !! De frustratie van mijn eeuwig mislukte knipsels is voorbij ! Dat is echt ne lifesaver mensen, ik knutsel wel graag maar het is altijd zo lelijk als het af is.

En daar eindigt het nog niet mee. Vorige zaterdag had ik een workshop ‘elbum binding’ in mijn favoriete knutsel hemel in leuven.
Eerst zat ik er wat verveeld mee. Doordat ik afgelopen periode corona opliep, en er echt ziek van was, schoven alle plannen op, en daardoor leek het even of ik ging moeten forfait geven. Dubbele boekings na dagen en weken van binnen zitten, echt niet goed voor mijn fomo of mijn budget dat ik zorgvuldig in de gaten hou.

Maar dus, ik stond vroeg op, had een prachtige rit door de mistige velden, met giechelende meiden op mijn achterbank, door straten waar ik nooit eerder reed, mijn dag was al goed gemaakt voor ik die winkel binnenstapte. Die wereld die weer open ging. Magnifiek. En dan was ik nog eens omringd met de prachtigste dingen.

Vanavond ga ik proberen mijn achterstal in de lingerieles in te halen, en daarvoor plak ik nog even een ‘envelopje’ in mijn schrift, zodat mijn patroontjes niet verloren gaan.
Dus … neen ik ga geen blikje timmeren. Maar binnenkort heeft de dochter een halloween feestje, en met mijn tegenvallende pompoenoogst, is dat misschien wel een waardig alternatief !

Gaan lopen

Ik vertelde hier al eerder dat het lopen niet ging.

Toch deed ik het,  omdat het moest.

Op 13 december had ik , in mijn dromen, met al mijn voormalige loopmaatjes afgesproken voor een privé georganiseerde thuisloop.  In mijn gedachten zag ik de bende zo voor mij, allemaal mensen die elkaar niet kennen maar die mij tijdens mijn leven aaan ‘lopen’ doen denken, of waar ik kort of lang, nen tijdlang samen mee trainde. Ze samen brengen, ze soep geven, ze zien.. het leek me tof.

Tuurlijk deed ik het niet, het mag niet.

Meesten lopen allang niet meer. Iedereen heeft zijn eigen uitdagingen. Maar dus .. ik vond een partner in crime !  

Die 5 km met mij wou lopen als ‘doel’.  Dus ik hield mijn trainingschema vol en ging voor de ultieme loop (euheum) en daarna liep ik nog één keer.

Wat bracht me tot de volgende stand van 2020: 

74 workouts, 301 km , 35 uren

(in aantal workouts, 10 meer dan 2019, ik heb er trouwens al 3 jaar van 73 workouts opzitten 

Het goede nieuws is, geen pijn meer aan de hielen. 

Geen reden meer om niet te gaan eigenlijk.

Als ik loop, dan douche ik, en voel ik me meteen pakker beter dan vooraf.

Het is alleen zo verdomd moeilijk vertrekken in je eentje.

Ik durf van mezelf beweren dat ik eigenlijk ne goeie coach ben voor iemand anders, alleen mezelf coachen.. dat lukt maar niet. Ik denk dat ik te koppig ben. 

Maar kom, laten we afspreken dat dweilen ook lopen is,  en dan zal ik mij nu aankleden en dweilen?

De kerstvakantie zit er weer op. Wij starten,     nog steeds thuiswerkend, mèt beurtelings thuisonderwijs. Geen poetsvrouw hier. Dat wil dus zeggen, altijd iemand in het net te kleine huis aanwezig, altijd een beetje vuil hier, wat rommel daar of neen , we gingen dat gezellig noemen zeker? Of anders moet ik daar toch maar even van gaan lopen ? 

De meeste mensen deugen

Een net iets té stevige werkdag, van thuis uit,
aan de pc gekluisterd.

Hij eindigde in het herbeluisteren van mijn eigen gemaakt filmpke,
bah, nen demo opnemen, en help, zo verschrikkelijk om uzelf te horen.
Uiteindelijk heb ik de tekst uitgeschreven en ben ik gegaan voor één opname.
Je kan opnames blijven maken (en ik kon het ook blijven uitstellen 😉 )

Het resulteerde in onmiddellijke, barstende hoofdpijn.

Gelukkig had ik ’s middags tijd genomen om de spruitjes die de hond had vernield, verder te oogsten en stond het eten snel op tafel.

Maar mijn opluchting was van korte duur, er stond een “family call” op het programma.

We zijn aan het brainstormen voor een virtueel kerst familie-opdrachten spel, met 6 gezinnen is het onmogelijk om dit jaar samen te komen.
En ik had dit gat wel graag gevuld. Verschillende leeftijden, verschillende interesses, verschillende visies,..
ik moet er geen tekening bij maken dat mijn kaars helemaal op was, toen het wat vorm kreeg.

De hoofdpijn was soms sluimerend op de achtergrond maar vlamde met momenten hevig door.
Nog even neertypen welke creatieve opdrachten er door mijn brein flitsen en ik kon mijn bed in.

Wat ben ik blij dat ik die opname toch op de valreep nog gemaakt had.
want als ik die ochtend nadien wakker word, merk ik het meteen,
dat wordt weer een migraine dag in de donkere.
Staren naar een lichtbak gaat op die momenten echt niet.

Ik die zo snak naar daglicht en zon moet noodgedwongen,
overdag slapen, en alles dicht laten.
Na een halve dag niksen heb ik het wel gehad.

Lezen lukt niet, de letters dansen over het blad.
Maar in een helder moment herinner ik ..
oh die boeken voorlees app met zijn 14 dagen gratis proef periode !
(Storytel dus)

Ik begin aan een grote portie pompoen soep,
echt koken en eten zal niet lukken. Maar soep lukt vast wel.

Terwijl ik soep maak luister ik naar Rutger Bregman.

Waauw mijn hart.
“De meeste mensen deugen”

Ik wil het meteen kopen en aan iedereen laten lezen.

Het is wel een speciale beleving zo, je laten voorlezen, je moet de nodige concentratie aan bod leggen.

Maar kom, ik ben zo blij dat ik deze app op die verspilde dag uitgetest heb,
of moet ik eerder zeggen, ik ben zo blij dat ik kon luisteren toen ik niet kon lezen.

Maar het allerbelangrijkste ..

Lees dat boek.

Liefst vandaag nog.

Alsjeblief.

Dit Boek Moet Verspreid Worden !

(ik heb nog 11 uur luisteren te goed )

Streaks

Een aaneensluitende ketting zonder onderbreking. Zo zou ik ne ‘streak’ omschrijven. Concreet gaat het natuurlijk over ne dagelijkse foto op snapchat. Vooral door tieners. Vaak een zwart vlak met ‘gm’ goeiemorgen.. of ´streaks´ of ´gn´ goedenacht.

Snapchat, ik ben er eigenlijk te oud voor, ik zie de fun er ni van. Ik zag hoe men dochter vlotjes haar account/pwd doorgaf om toch maar niet dat vlammetje op te geven als ze 24u er niet opkon. Want van 200 plus hups naar 0. *drama*

Maar corona doet wat met ne mens.. en van maart tot juni dompelde ik me onder. Ik postte dagelijks ne foto van de hond naar alle neefjes en nichtjes. In de zon. In zetel. Op stoel. op wandel. in water. Er was altijd wel wat. En ze stuurden berichtjes terug. Soms een heel palaver, soms gewoon een hartje. Soms hun kat /hun hond. Soms de ma die aan tv kijken was 🙂

Af en toe wisselde ik af met de kip en haar kuikentjes en op ne lege avond experimenteerden we de leut van filters .. en lieten we helemaal gaan met cameo’s.

En toen was het genoeg en vergat ik het.

In september begon de noodzaak om terug consequenter te gaan lopen. Dus ik begon “ne streak”. Start 2 run gewijs liet ik er wel steeds 1 max 2 dagen tussen. En ik nam me voor GEEN één keer over te slaan. Ik kruiste aan en telde de aaneensluitende ketting. En toch was het enorm frustrerend. Ik liep een toerke van nog geen 3 km.. elke 2 dagen.. en het lukte me niet een keer.

Soms liep ik veel te snel 20 min en was dan kapot.. soms kon ik mezelf overtuigen dat het beter ging .. toch zeker 5 minuten lang…  Ik foeterde op mezelf .  Ik liep eigenlijk tot ik van mezelf op adem mocht komen, was altijd enorm teleurgesteld, herpakte en liep dan maar weer verder.

Kortom het was geen avance. Het beterde niet. Er is geen wedstrijd, er is geen DOEL.

Vorig jaar liep ik voor een droom (die 15 km abdijentocht) nu loop ik omdat het moet.

Eind september heb ik dus terug de hulp ingeroepen van ‘the one and only’ Evy Gruyaert.  (Kan iemand haar alsjeblief eens een medaille geven?)   oke.. ik foefelde een klein beetje. Ik begon aan les 5. Dat was nodig voor mijn ego. Terug naar x keer 2 minuten lopen ? ik ? ja dus. 

Ik wou een schema, waar ik me moest aan houden, dan ging het vast beter gaan. iemand die me zou zeggen NU wandelen en NU NIET.

Ik had de eerste lessen wat problemen met dat spul op mijn gsm, hoorde het niet als ze zei dat we mochten wandelen. Of had wat parcour over aan het einde. “oh ziedewel” zei mijn ego. “die lessen zijn te min voor je conditie je kan nog  meer.” Ik had ook geen zin maar .. het idee, dat het een ‘peace of cake’ zou zijn. 25 min de moeite niet om je loopschoenen uit te halen. Trok me erdoor. 

Komaan volhouden. Ze kan het zo mooi zeggen Evy !

En nu zit ik hier. les 15. sinds les 13 kan ik niet meer mee. 3 keer 5 minuten.. en bij de 3de keer moet ik wandelen. (opgeven zeg maar) les 14 werd dat 6 minuten en nu vanmiddag 7 minuten. ik ben diep gegaan en ben gaan spieken. volgende week wordt een herhaling van deze week.. dat feit.. houdt me op de been. 

Ik dacht echt “even vlotjes dit oppakken” en 10 km lopen tegen het einde van dit jaar. 

Niet dus. 

Maar laat me gewoon focussen op de energie die ik heb.

kijk ik zit hier .. en ik schrijf. 

en mijne streak.. die loopt … !

 

 

 

Applaus

Om mijn hoofd leeg te maken,
mijn stramme nek,
mijn verkrampte schouders,
mijn pijnlijke lage onderrug,
moet ik gaan lopen.

-of yoga, dat gaat ook, alleen zijn mijn hersenen soms te actief om echt te kunnen concentreren op de oefening-

Zoals trouwe lezers wel weten heb ik
niet één hielblessure (hielspoor) maar ook een slijtage probleem (fat pat syndroom)
met andere woorden;
Pijn
Tot in het kwadraat.

Niet alleen bij lopen
Ook bij wandelen
Ook bij koken
Bij strijken
Noem iets waarbij een voet te pas komt en ik kon het niet.

Ik deed al een hele tijd van ABC – always be carrying -zoals Kelly zo mooi zei (maar mijn ma al jaren predikte)
Ja schoon woord hé Ma, prediken, ik weet dat je hier meeleest 😉
De trap thuis vermijden, geen 10 keer naar de keuken lopen,..
Minder openbaar vervoer ook (trouwens, auto rijden, ook kei pijnlijk.. de gas .. dat is mijn slechte hiel !)

Maar dus.. dat had een nefaste invloed op mijn conditie en op mijn gewicht. (ne kilo of 6)
Ondertussen zijn we 7 maand,
x beurten bij de kiné,
oefeningen
zalfkes
pillen
tape
nieuwe steunzolen
superbelovende schoenen
later

En het gaat

Of allez

Ik ga

Min of meer dan toch.

Sinds het begin van de quarantaine heb ik mijn fitbit aan en de pijn, het betert.

Dus ik wou eens héél graag mijn kortste jog tour uittesten.

Maar ik had nooit zin,
ik wist dat ik er deugd van zou hebben,
maar wat een berg tegengoesting moest ik wel niet over.

Daar ging ik..

Na 1 km … is er een steile helling.. onder ons minzaam de Mariaberg genaamd, omdat buurvrouw Maria er een keer ten val kwam zoals alleen coureurs vallen, in slomo, patinerend, alsof ze niet tijdig uit haar klikpedalen geraakte , alleen had zij dus geen klikpedalen. Maar kom.. terug naar mijn verhaal want ik ben al helemaal afgeleid.

Ik jog’de TRAAG .. oer TRAAG. De jonge Liesbeth zou naar mij roepen.. “kallef wandelt naar boven dat ga rapper !”

Op die helling keek ik naar beneden, mijn dijen puilden onder mijn short.
ik voelde men kwabber armen tegen mijn borsten kwakken,
ik zag een 40plus middleaged women doen alsof ze een jog’ster was.

En toen besefte ik het .. ik ben dat.
Een middelaged madame met teveel kilo’s en te weinig conditie die al in een eeuwigheid niet meer bewogen heeft en nu op haar eigen adem trapt. Met meer tegengoesting dan ooit , worstelde ik er nog 2 kilometer bij.. Me ondertussen al een beetje zorgen makend over die pijn aan mijn longen (ahja was da geen teken van diene corona?)

De velden maakt plaats voor de terugkeer naar het kleine gehucht waar ik woon.
Een straatje met links en rechts huizen en dan de finish.
Groot was dan ook mijn verbazing dat er mensen buiten stonden.
Aan iedere deur stond wel iemand.
Vreemd, ik jogde hier vroeger altijd langs, en nog nooit zag ik iemand buiten.

Toen ik het eerste huis passeerde viel pas mijne frang.

Het koppel dat daar stond applausseerde en plots deed iedereen mee.

Schaapachtig heb ik nog geroepen..

Danku danku .. dat had echt niet gehoeven.

Zij konden er zelfs mee lachen.

Ik was op de juiste moment . Op de juiste plaats !

Dit loopje na x maand van blessures had een mooiere finish dan de 16 km abdijentocht die ik vorig jaar liep.

Om eerlijk te zijn, dit was de mooi’ste finish die ik ooit liep, en ook al stelde het loopje helemaal niet veel voor, en ook al was dat applaus helemaal niet voor mij. Het was hartverwarmend, want we zitten al x dagen in ons kot, en nog nooit eerder had ik gezien/gehoord dat wij hier ook steun betuigden met de zorg, en nu .. nu liep ik er middenin. Merci !

Balans

Als ik de balans opmaak van 2019, dan stel ik vooral vast dat het een pijnlijk jaar was.

Eentje waarin er weer rug en nek kiné nodig was. Weer een keer pijnstillers voor die vreselijke kaak/tandpijn (met deze keer 24u non stop overgeven omdat ik slecht reageerde op de medicatie)

Mijn ontstoken hielvetkussens, zo mogelijk nog erger dan mijn hielspoor, kluisteren me al sinds september aan mijn zetel.

2000 stappen per dag max. Ga ik daarover dan heb ik een week pijn. Dat is dus ..niks .. als in.. van perron naar werk. Damn.. Ik ben er over. Dat wordt zittend koken straks.

Het was nochtans goe begonnen.

Ik hou namelijk niet zo van loop wedstrijden. De massa.. het lawaai. De drukte.. Maar wel van uitdagingen. En ik had mezelf voorgenomen.

Ooit loop ik de 16 km lange abdijentocht. Als tiener wandelde ik hem. (Met mijn allereerste lief.. zeg.. die het telefonisch uitmaakte de dag voordien 🙂 good old times. )

Maar kom.. de natuur.. de kempen ze riepen !

Qua afstand was 13 km het langste dat ik ooit liep. Meer hoeft het voor mij eigenlijk niet te zijn. Ik train over de middag. Men pauzes mogen niet teveel tijd innemen… mor zo ene keer 16.. om te bewijzen dat ik het kan?

En ik werd dit jaar 40.. dus werd het misschien wel eens tijd.
– Hielp trouwens ook dat men lief nen 20 km loper is 😉 –
Dus.. ik maakte mij een trainingschema van 14 weken.. dat ik 10 weken volhield. (12km… yes!)

Men lies gaf op.

Noodgedwongen rust.. eind april..begin mei.

Maar ik wilde men plannen niet helemaal laten varen. Dus 17 dagen voor de wedstrijd deed ik nog eens van 6-10-7-12 km .. en toen was ik er klaar voor… allez eigenlijk niet, maar kom. Ik heb de lies gevoeld. Bovendien vond ik het toch wel te smalle paadjes met teveel volk. En heb ik er niet zoveel van genoten als ik gedacht had.

Maar ik heb ze gedaan. Die 16 km..

Op 1 u 43 min.. en toen rustte ik.

Meer dan een maand.

En toen nog wat.

In de zomer jogde ik terug wat.. maar nooit meer dan 7km.. en toen ik in september terug wat gas wou geven was de (andere) hiel daar.

De plaatselijke natuurloop van 10km doe ik graag in het najaar. De kerstcorrida.. vind ik gezellig.. goeie reden om enkele tandjes bij te steken.

Maar niet dus… 62 workouts .. 408 km.

In kilometers moet het niet echt onder doen voor andere jaren.. maar ik had deze balans eind september al kunnen opmaken… en dat pikt.

En dat ik zelfs niet kan wandelen.. dat ook.. men stilte .. men ontsnapping pardon ontspanning.

Daarom is er één ding wat ik de komende dagen iedereen toewens !!

Een goeie gezondheid !!
Het is niet zo erg wat ik heb,
het toont alleen aan: fysiek is een kaartenhuisje.
Kus uw pollen. Wees dankbaar.
Elke keer je je voetjes uit je bed zet en niet meteen tegen het plafond knalt van de pijn.
Elke dag dat het ‘ça va’ is.
Elke pas dat je zet.

Een lichaam heeft veel onderdelen,
en veel ervan zijn essentieel.

Geniet ervan !

Enjoy your body, use it every way you can
Don’t be afraid of it or what other people think of it
It’s the greatest instrument you’ll ever own
Dance, even if you have nowhere to do it but your own living room

van Baz Luhrmann https://www.youtube.com/watch?v=ocxEgpGPjsw

PS Hij zegt ook :

Be kind to your knees
You’ll miss them when they’re gone

maar niets van versleten vetkussens !! 😀